2#02
2
สีหน้าของแซ็คเริ่มหม่นลงเล็กน้อย
จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับกลุ่มคน ประกาศว่า "คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง ทุกคนเชิญร่วมได้"
เหล่านักศึกษาที่มองอยู่ต่างส่งเสียงเชียร์กันอย่างคึกคัก
ฉันซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้และเพิ่งจะออกมา
คนตาไวคนหนึ่งเห็นฉันและร้องออกมาว่า "ดูสิ นั่นโลล่า! โลล่ามาแล้ว!"
"ฉันรู้อยู่แล้ว โลล่าไม่มีทางอยู่ห่างไปได้หรอก"
สายตาของแซ็คเงยขึ้นทันที เมื่อเห็นฉัน รอยยิ้มบางๆ แทบจะไม่ปรากฏบนริมฝีปากของเขา
ฉันไม่สนใจผู้ชมที่กำลังรอดูดราม่า
ฉันเดินตรงไปหาแซ็ค
"โลล่า"
แซ็คดึงแฟนใหม่ของเขาเข้ามาใกล้ขึ้น
เขามองฉันและพูดอย่างเย็นชาว่า "เธอไม่สามารถสร้างความรู้สึกขึ้นมาได้หรอก"
"เรารู้จักกันมากว่าสิบปี ฉันไม่อยากพูดอะไรที่โหดร้ายเกินไปและทำลายมิตรภาพอันยาวนานของเรา"
"ตั้งแต่นี้ไป ฉันจะยังคงมองเธอเป็นน้องสาว"
"หากเธอต้องการอะไร อย่าลังเลที่จะติดต่อฉัน"
จากนั้นเขาก็ลดเสียงลง "มีคนมองอยู่เยอะแยะ อย่าสร้างฉาก กลับบ้านไปเถอะ"
"แซ็ค" ฉันขัดจังหวะเขาและค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า
เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง "โลล่า ทำตัวดีๆ หน่อย"
ฉันยิ้มและยื่นกำไลข้อมือที่ฉันเพิ่งถอดออกจากข้อมือให้เขา
"ฉันมาเพื่อคืนนี่ให้คุณ"
เมื่อเห็นกำไล สีหน้าของแซ็คก็บูดทันที "โลล่า เธอกำลังทำอะไรอีกล่ะ"
"เอากำไลคืนไป ฉันจะไม่รบกวนคุณอีกหลังจากนี้"
แซ็คจ้องมองฉัน น้ำเสียงของเขาเย็นชาขึ้น "ฉันไม่สนใจเงินจำนวนเล็กน้อยนี่หรอก"
"ถ้าเธอไม่ต้องการมัน ก็แค่ทิ้งมันไป"
ทันทีที่เขาพูดจบ ฉันก็หันหลังและโยนกำไลลงในถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ
"คุณสามารถทิ้งของขวัญอื่นๆ ที่ฉันเคยให้คุณในอดีตได้เช่นกัน"
พูดจบ ฉันก็เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะมองเขาอีก
เมื่อฉันมาถึงริมแม่น้ำ ฝนก็เทลงมา
ยืนอยู่กลางสายฝนพร้อมร่ม ฉันนึกถึงความฝันที่ฉันมีในช่วงไม่กี่คืนที่ผ่านมา