Isang Super Human

Tamang-tama, may kumatok sa pinto.

Hindi masyadong maaga. Hindi masyadong huli. Tulad ng dati.

Si Aron 'yun.

Inaasahan na siya ni Max, pero kahit na ganun, kinabahan pa rin siya sa katok. Huling sulyap sa sarili sa salamin, pang-araw-araw na damit lang muna. Walang magbibigay ng ideya tungkol sa tunay na plano sa ilalim. Magpapalit siya mamaya, pagkaalis ni Aron.

Kailangan niyang gawin ito nang tama.

Pagbukas ng pinto, pinilit ni Max ang isang ngiti.

"Mabuti naman at walang sugat ka ngayon," agad na sabi ni Aron. Nilagay niya ang kamay sa dibdib at nagbuntong-hininga nang madrama. "Tuwing kumakatok ako, inihahanda ko ang sarili ko sa pinakamasama. Akala ko makikita kitang bugbog na naman. Sa totoo lang, nakakarelibo ito."

Tumawa ng mahina si Max. "Salamat sa tiwala."

Pagkapasok, agad na nagpakakomportable si Aron tulad ng dati, humiga sa kama ni Max at sumandal na parang kanya ito.