Special Chapter

Avery's Point of View

Lumipas nga ang isang taon ay ikinasal din kami ni Elliot. Hindi nga lang dito sa Pilipinas, kundi sa ibang bansa kung saan pinapayagan ang pag-iisang dibdib ng parehong kasarian.

Hindi man kami pinagbigyan ng batas sa lugar kung saan kami lumaki, hindi naman kami pinigilan ng pagmamahal naming dalawa.

Masaya kaming bumalik dito sa Pilipinas, dala ang isang pangakong kahit saan, kahit kailan, hindi na kami bibitiw sa isa't isa.

Unti-unti naming binuo ang bagong kabanata ng aming buhay. Siya bilang CEO at ako, sa isang papel na hindi ko man pinangarap dati pero buong puso kong niyakap: ang pagiging ilaw ng aming tahanan.

Hindi nagtagal, pinalad din kami na magkaroon ng anak. Sa tulong ng surrogacy, dumating si Asher Salazar Enrique sa aming buhay. Isang biyayang nagpatibay pa sa samahan namin. Sa bawat ngiti ni Asher, sa bawat iyak, sa bawat munting pagkilos niya, ramdam ko kung paanong nabuo ang lahat ng puwang na dati kong iniiyakan noon.

Habang pinapanood ko sina Elliot at Asher sa mga simpleng sandali tulad ng pagtulog nila sa sala o ang pagbibigay ni Elliot ng pasalubong sa anak namin ay hindi ko mapigilang mapangiti at mapaluha nang palihim.

Dati, iniisip ko na hindi para sa 'kin ang ganitong klase ng kasiyahan.

Dati, iniisip ko na baka hanggang pangarap lang ang pag-ibig na totoo para sa isang tulad ko.

Pero nagkamali ako.

Minsan pala, darating talaga ang tamang tao — hindi para baguhin ka, kundi para ipaalala sa 'yo kung gaano ka na kaganda, kung gaano ka na karapat-dapat, kung gaano ka na sapat.

Araw-araw, pinatunayan ni Elliot na ang pagmamahal ay hindi hinuhubog ng mga batas, hindi sinusukat ng mga mata ng iba. Ang pagmamahal ay kusang sumisibol sa dalawang pusong handang umunawa, magsakripisyo, at tumaya kahit walang kasiguraduhan.

Hindi ko ikinahihiya na transgender woman ako, na babae ako sa puso at isip. Dahil natutunan ko na ang tunay na pagmamahal ay hindi pumipili ng anyo dahil ang puso ang batayan, hindi ang katawan.

Ngayon, habang kasalo ko si Elliot sa hapunan at si Asher na tuwang-tuwa sa bagong laruan na dala ng ama niya, napagtanto ko kung gaano ako pinagpala. Dati, akala ko ang sukatan ng halaga ko ay kung matatanggap ba ako ng lipunan.

Ngayon, alam ko na na ang tunay na sukatan ng halaga ko ay ang pagmamahal na ibinibigay ko at tinatanggap ko, kahit hindi ito laging maintindihan ng mundo.

Habang naghahanda kami para sa gabi, naunang maligo si Elliot. Ako naman, nag-ayos at nag-isip.

Napapangiti ako sa bawat alaala — lahat ng away, lahat ng luha, lahat ng pagpapakumbaba, lahat ng tapang na kinailangan para marating namin ang puntong ito.

Pagkalabas ko ng banyo, may mainit na bisig na agad yumakap sa likod ko, may malambing na halik na dumampi sa aking leeg.

"I want you now, mommy," bulong niya na puno ng lambing at pagnanasa.

Tumingin ako sa kaniya at walang alinlangan, sinunggaban ko ang labi niya.

Sa pagitan ng halik, sa init ng yakap, ramdam ko ang isang bagay na higit pa sa pisikal — ang matibay na panata naming dalawa na hindi na namin hahayaang mawala pa ang isa't isa.

At doon ko naisip na ito pala ang ibig sabihin ng pag-ibig. Hindi perpekto, pero totoo. Hindi laging madali, pero laging sulit. Hindi laging naiintindihan ng iba, pero laging ramdam ng dalawang pusong nagsumpaan.

Sa kwento naming dalawa, natutunan ko na hindi kailangang sumunod sa dikta ng mundo para maging masaya.

Hindi mo kailangang baguhin kung sino ka para maging karapat-dapat sa pagmamahal.

Hindi mo kailangang ikahiya ang sarili mo, dahil ang tamang tao ay mamahalin ka, hindi sa kabila ng kung sino ka kundi dahil sa kung sino ka talaga.

Kahit saan man kami dalhin ng panahon, kahit anong pagsubok pa ang dumating, buo ang paniniwala ko.

Hangga't magkasama kami ni Elliot at ni Asher, kumpleto na ang mundo ko.

Ito na ang kwento namin.

Hindi perpekto, pero totoo. Hindi madali, pero pinili namin. Hindi simple, pero busilak.

At kung may isang bagay akong maipapamana kay Asher sa hinaharap ito ay...

Magmahal ka nang buong tapang. Maging totoo ka sa sarili mo. At huwag mong hayaang sirain ng takot ang kakayahan mong maging masaya.

Dahil ang totoong kalayaan, ang totoong pagmamahal, ay makikita mo hindi sa pagtakbo palayo sa sarili mo, kundi sa pagyakap mo sa kung sino ka at kung sino ang pinili mong mahalin.

At ako?

Hindi na ako nangangarap nang mas higit pa.

Dahil ang lahat ng hiningi ko noon, ay yakap ko na ngayon.

Si Elliot.

Si Asher.

At ang isang mundong kami mismo ang bumuo, sa ngalan ng pag-ibig.