Elin

หมู่บ้านเอนฟา อยู่ติดพรมแดนระหว่างอาณาจักรเวลทัสกับดินแดนตะวันออก

ที่นี่... ไม่มีอะไรนอกจากต้นไม้สูง ฟืนชื้น และเสียงนกกลางคืน

แสงจากกระท่อมบางหลังกระพริบสลัว ๆ ท่ามกลางหมอกหนา

ภายในกระท่อมไม้ชั้นเดียว เด็กชายคนหนึ่งกำลังยกขอนไม้ใหญ่ขึ้นจากพื้นดิน

เขาอายุเพียงสิบสามปี ผิวคล้ำกร้านจากแดด ผมยุ่งเหยิงและมือเต็มไปด้วยบาดแผล

เขาชื่อ อีเลียน

"ตัดพรุ่งนี้อีกสามท่อน น่าจะพอแลกข้าวได้หนึ่งถุง

เขาพึมพำพลางมองเศษเงินในกล่องไม้บิ่น

ใต้กล่องนั้น มีมือเหี่ยวย่นของชายชรากำลังสั่น ตาของเขา

หนึ่งปีก่อน กองทัพตะวันออกบุกผ่านชายแดน

หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ไม่มีเวทป้องกัน ไม่มีนักรบ ไม่มีใคร

เสียงระเบิดเวทเผาหมู่บ้านทั้งแถบ

พ่อของอีเลียน ถูกหอกเวทเสียบต่อหน้า

แม่พยายามอุ้มเขาหนี แต่ไม่พ้น—ร่างของเธอกลายเป็นเถ้าถ่าน

หลังจากวันนั้น ไม่มีใครเหลือให้เขาอีก นอกจากตาที่ขาไม่สามารถเดินได้แล้ว

“ข้าจะไม่หนีอีก... ถ้ามีสงครามอีก ข้าจะปกป้องที่นี่เอง”

อีเลียนพูดกับตัวเองทุกคืน ก่อนจะหลับในกองฟืน

ในโลกนี้ เด็กทุกคนต้องตรวจ “มานา” ตอนอายุสิบ

ถ้าไม่มีเวท—ก็ไม่มีอนาคต

อีเลียนไม่มีพลังเวท

ไม่มีใครอยากจ้าง

ไม่มีใครสอน

เขาจึงแบกฟืนจากป่าทุกวัน ขายให้ร้านในเมืองเล็ก แลกข้าว น้ำ และยารักษาตา

“เด็กเวทแค่พริบตาก็ยกฟืนได้สิบท่อน เจ้ากลับแบกบนหลังแบบควายโง่ๆ”

เด็กหนุ่มในเมืองพูดขณะหัวเราะใส่

อีเลียนไม่พูดอะไร 

ในค่ำคืนนั้น เมื่อเขากำลังเดินกลับบ้านพร้อมฟืนหนักเท่าภูเขา

ที่มุมหนึ่งของชายป่า มีชายชราผู้หนึ่งยืนอยู่ — แต่งกายด้วยชุดคลุมสีดำ ปักตราอาณาจักร

ชายผู้นั้นชื่อ “เวรัน”

เขาไม่พูดอะไร ไม่เข้าไปหา แค่ยืนอยู่เงียบ ๆ

แล้วกล่าวกับตัวเองเบา ๆ:

“เด็กนี่… แบกน้ำหนักขนาดนั้นได้ยังไงกัน…”

“แต่ฝีเท้ากลับไม่มีเสียง… ร่างไม่เสียสมดุลแม้แต่น้อย”

“เหมือนพื้นดินกับเขาเป็นหนึ่งเดียว…”

อีเลียนมาถึงบ้าน

วางฟืนข้างกำแพง

เปิดกล่องเงินดูอีกครั้ง… ยังไม่พอ

แต่เขาไม่ได้หมดหวัง

เพราะคืนนี้ พระจันทร์สว่างกว่าคืนใด และดวงตาของเขา...

เริ่มเปล่งแสงบางอย่างที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจ