Elin2

 ตอนที่ 2 – น้ำหนักที่โลกไม่เข้าใจ

“เจ้าไม่ต้องร่ายคาถา ไม่ต้องมีคทา ไม่ต้องภาวนาใดๆ... แค่รู้ว่าตัวเจ้าหนักแค่ไหน”

— เวรัน, จอมเวทแรงโน้มถ่วง

1. เช้าหลังค่ำคืนที่แปลก

อีเลียนตื่นเช้า แบกฟืนเข้าป่าอีกครั้ง

ในใจก็ยังคิดถึงสายตาของชายแปลกหน้าที่มองเขาเมื่อวาน

เขาเดินเข้าลึกกว่าปกติ — หมอกหนา และพื้นเริ่มชื้น

เมื่อเขาโน้มตัวลงจะฟันไม้...

“เจ้าหนักกี่กิโล?”

เสียงหนึ่งดังจากด้านหลังเงียบสนิท

อีเลียนหันขวับ พบชายชราในชุดคลุมสีดำคนเดิม

เวรันนั่งอยู่บนตอไม้ กำลังปอกผลไม้กินราวกับคุยกับหลาน

“ข้าถามว่า... เจ้าหนักกี่กิโล?”

“...ข้าจำไม่ได้”

“ดี งั้นเจ้าจะได้จำใหม่ ในหน่วยของมานา”

2. การทดสอบแรก — “ขว้างหินขึ้นฟ้า”

เวรันลุกขึ้น โยนหินก้อนเท่าหัวให้

“ขว้างขึ้นฟ้าให้สุดแรง แล้วบอกข้าว่ารู้สึกยังไง”

อีเลียนทำตาม

หินลอยขึ้น… แต่แค่ครู่เดียวก็ตกลงมาเหมือนเดิม

“ไม่รู้สึกอะไร”

“นั่นล่ะปัญหา เจ้าทำให้มันเบาไม่ได้ เพราะเจ้ายังไม่รู้ว่า ‘เจ้าหนักแค่ไหน’”

3. เปิดเผย “ศาสตร์แห่งแรงโน้มถ่วง”

เวรันวาดวงเวทรอบพื้นด้วยเท้า — ไม่มีแสง ไม่มีลม ไม่มีประกายเวท

แต่ทุกอย่างในรัศมีห้าเมตร... เบาลงทันที

ใบไม้ลอยช้ากว่าปกติ

หินที่โยนออกไป... ไม่ตกลง แต่ค้างอยู่ในอากาศ

“เวทนี้ไม่ใช่พลังที่ข่มสิ่งอื่น... แต่คือการสื่อสารกับโลก”

“แรงโน้มถ่วงไม่ใช่ศัตรู แต่มันคือ ‘ลมหายใจของแผ่นดิน’ ที่เจ้าต้องเข้าใจ”

 เวรันมอบ “ธาตรานุกรรม” แห่งแรงโน้มถ่วง

“นี่คือคัมภีร์ที่ข้าสร้างขึ้นเอง... เมื่อเจ้ายังไม่มีใครสอน ข้าจะให้มัน”

“อ่านให้เข้าใจ ไม่ใช่ท่องจำ”

ลักษณะคัมภีร์:

กระดาษสีหม่นเก่า

ไม่มีคาถา ไม่มีวงเวท

มีเพียงบทฝึกทีละขั้น ที่ใช้ “การเคลื่อนไหว + การหายใจ + การจินตนาการ”

เวรันบอกกับอีเลียนว่า:

“ข้าเดินทางตามหาเด็กที่มีแรงโน้มถ่วงฝังอยู่ในมานาโดยกำเนิด... เจ้าอาจเป็นคนแรกในรอบ 40 ปี”

“แต่ข้าไม่ได้จะอยู่ที่นี่... ข้ามีที่ที่ต้องไป — มหาสถาบันกลางหลวง เปิดรับศาสตร์ทุกแขนง”

“หากเจ้าเรียนถึงบทที่สามก่อนอายุ 17… ไปหาข้าที่นั่น”

เขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งเพียงคำสุดท้ายไว้ในหมอก:

“เด็กที่สู้กับแรงโน้มถ่วงได้... จะไม่มีวันถูกโลกถ่วงให้ต่ำอีก”

อีเลียนนั่งอยู่ลำพัง

ถือคัมภีร์ในมือ มองวงกลมที่เวรันวาดไว้... ซึ่งยังคง “เบา” อยู่นิดๆ แม้เขาไม่เข้าใจ

“ไม่ต้องเวท ไม่ต้องคาถา... แค่ข้า กับแรงของข้า”

เขาพึมพำเบาๆ

“งั้นก็เอาสิ โลก... ข้าจะฝึกจนข้ายกเจ้าขึ้นมาเองให้ได้”