Elin3

ตอนที่ 3 – หนักแน่นกว่าแผ่นดิน

“บทที่หนึ่ง: จงยืนให้โลกจำว่าเจ้าอยู่ตรงนี้”

— บทเริ่มต้นในคัมภีร์แรงโน้มถ่วง

 เริ่มต้นในเช้าวันใหม่

หลังเวรันจากไป อีเลียนกลับบ้านพร้อมกับคัมภีร์

เขาแอบซ่อนไว้ใต้แผ่นไม้เก่า ๆ ในกระท่อมหลังป่า

หน้าแรกไม่มีคาถา ไม่มีเวทวงใด

มีเพียงประโยคเดียว…

“จงยืนให้โลกจำว่าเจ้าอยู่ตรงนี้”

เขาไม่เข้าใจมัน

แต่ก็เริ่มเลียนแบบ “วงเวทด้วยเท้า” ที่เวรันเคยทำ

ด้วยดิน… ด้วยไม้… ด้วยจินตนาการ

 แบบฝึกหัดแรก: “ยืนหนึ่ง”

คำแนะนำในคัมภีร์:

"หายใจเข้า พร้อมจินตนาการว่าเท้าทั้งสองฝังลงสู่แกนกลางโลก

หายใจออก พร้อมนึกว่าโลกดึงเจ้าลงด้วยความรัก ไม่ใช่โทษ"

อีเลียนทำตามทุกวัน ยืนกลางลานไม้

บางวันฝนตก จมดิน

บางวันลมแรง เกือบล้ม

แต่เขายืนต่อ ยืนแม้เหน็บกิน

ผลลัพธ์ประหลาด — รอยเท้าไม่ลบเลือน

สองสัปดาห์ผ่านไป รอยเท้าที่เขายืนประจำ...

ไม่เคยถูกลม ฝน หรือแม้แต่สัตว์ในป่ากลบได้

ราวกับโลก “จำ” ว่ามีคนยืนตรงนี้เสมอ

แบบฝึกหัดที่สอง: “โยนหินย้อนฟ้า”

ในบทฝึกของคัมภีร์ เขาพบแบบฝึกใหม่

“จงโยนหินขึ้นไป พร้อมถอนใจลงพื้น

หากโยนให้สูงกว่าเดิม โดยที่ใช้แรงเท่าเดิม...

เจ้าควบคุมแรงโลกได้แล้ว”

เขาลองซ้ำ ๆ

โยนแล้วโยนอีก

มือพอง เจ็บไหล่

แต่สุดท้าย... วันหนึ่ง หินลอยขึ้น “ช้ากว่าปกติ” แล้วจึงตกลงมา

— เล็กน้อย แต่มากพอให้เขาเห็น

เริ่มรู้ตัวว่าร่างกาย “ขยับแปลก”

เขาพบว่าร่างกายตัวเองเริ่มเคลื่อนไหวแปลกไป

ลงเท้าได้แน่นกว่าเดิม

วิ่งแล้วเบาเหมือนเหาะ

แรงตีฟืนหนักกว่าเมื่อก่อน โดยไม่รู้ตัว

ทุกอย่างเกิดจาก “จินตนาการ” ที่ฝึกซ้ำกับจังหวะการหายใจ

เขายังร่ายเวทไม่เป็น

แต่เขาควบคุม “แรง” บางอย่างในตัวได้แล้ว

ปิดท้ายด้วยความเงียบงัน

คืนหนึ่งเขานั่งดูคัมภีร์

หน้ากระดาษเหมือนเดิม — ไม่มีเวท ไม่มีคาถา

แต่คราวนี้เขาเข้าใจประโยคแรกมากขึ้น...

“จงยืนให้โลกจำว่าเจ้าอยู่ตรงนี้”

ข้า... อีเลียน ลูกชาวบ้านไร้นาม

แต่ข้าจะยืนให้โลกนี้จำข้าให้ได้