Elin5

ตอนที่ 5 – มวยไม่มีคัมภีร์

“ข้าสู้มาตลอดชีวิต... ไม่มีเวท ไม่มีอาคม

มีแต่ร่างกาย กับจังหวะของโลก”

— ลุงราห์ม

เกวียนเกือบหัก กลางทางการค้า

ต้นฤดูร้อนปีที่อีเลียนอายุครบ 15

เส้นทางค้าขายจากอีกอาณาจักรหนึ่ง ลัดผ่านใกล้ชายแดนหมู่บ้านเขา

ขบวนคาราวานใหญ่ใช้เส้นทางป่าเขาเพื่อลดเวลาเดินทาง

แต่ล้อเกวียนหน้าหักตรงจุดลาดชัน — เกือบไหลตกเหว

ชายวัยชราผิวเข้ม ใส่ผ้าคาดเอวเก่า ๆ ยืนกำกับอยู่ข้างเกวียน

เขาคือ “ลุงราห์ม” ผู้คุ้มกันประจำขบวนนี้

 อีเลียนผ่านมาเห็น และลงมือช่วย

อีเลียนกำลังกลับจากตัดฟืนใกล้จุดนั้น

เห็นเหตุการณ์จึงโยนไม้ลง ยกคานเกวียนช่วย

— เขาไม่ได้ใช้แค่กล้ามเนื้อ แต่ ส่งแรงถ่วงผ่านฝ่าเท้า อย่างที่ฝึก

เกวียนที่คน 3 คนยกไม่ขึ้น — เขาพยุงได้ด้วยตัวคนเดียว

ลุงราห์มยืนมองเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร

สายตานิ่งดุจหิน

 การจับตาเริ่มขึ้น

หลังเหตุการณ์ ลุงราห์มพูดเพียง...

“ขอบใจนะเด็กน้อย... เจ้าขยับขาแบบนั้นประจำหรือ?”

อีเลียนไม่เข้าใจ คิดว่าลุงแค่พูดแปลก

แต่ลุงราห์มไม่ปล่อยเขากลับ

— เขาขอให้ช่วยพักซ่อมล้อเกวียนใกล้กระท่อมของอีเลียน 1 คืน

คืนเดียวที่เปลี่ยนชีวิต

ในคืนเงียบสงบ ข้างกองไฟ ลุงราห์มทดสอบอีเลียน

โยนหินใส่

กวาดเท้าลอบ

ตีไหล่เบา ๆ

แต่ทุกจังหวะ... อีเลียน “ขยับถ่วงตัวหนี” ได้อย่างไม่รู้ตัว

“เจ้าควบคุมร่างกายด้วยแรงที่คนทั่วไปไม่รู้สึก... แต่ข้าเคยสู้กับนักเวทที่ใช้แบบนี้

และเจ้า... ทำได้ดีกว่าพวกมันบางคนซะอีก”

 เริ่มสอนมวยที่ไม่มีในคัมภีร์

รุ่งเช้า ลุงราห์มเสนอให้สอน “พื้นฐานการต่อสู้”

มวยของเขาไม่มีตำราหรือเวทวง

มีแค่การ “วางเท้าให้แรงศัตรูย้อนกลับ”

และ “การใช้แรงโลกแทนกำลัง”

“มวยของข้าไม่ได้เอาไว้ฆ่า

เอาไว้ทำให้ศัตรู 'เสียแรงฟรี' ทุกหมัด”

อีเลียนตอบตกลง

ตั้งแต่เช้าวันนั้น เขาเริ่มฝึก…

แบบฝึกหัดแรก: ยืนรับแรงหมัด

ลุงราห์มให้เขายืนเฉย ๆ

แล้วเดินเข้ามาชกใส่รัว ๆ

อีเลียนไม่ตั้งการ์ด — แค่ “โยกตัว – ถ่วงน้ำหนัก – เหยียบพื้นตามจังหวะ”

ผลคือหมัดทุกหมัดของลุง "ไถลออกข้าง"

ราวกับหมัดไม่ได้พุ่งใส่เขา แต่ไหลไปเอง

จากวันเดียว กลายเป็นหลายสัปดาห์

ขบวนคาราวานเลื่อนการเดินทางเพราะป่าทางข้างหน้าโดนน้ำหลาก

ลุงราห์มเลยอยู่ต่อหลายสัปดาห์

ทุกเช้า อีเลียนฝึกแรงโน้มถ่วง

ทุกเย็น ฝึกมวยหลบ รับแรง ใช้แรง

และพลังที่ฝึกแบบไร้ทิศชัดเจนมาตลอด 2 ปีก่อนหน้า

เริ่มมี “รูปร่าง – ระบบ – วิธีใช้ในการต่อสู้” อย่างชัดเจน

 ก่อนจาก ลุงราห์มฝากคำหนึ่ง

“ข้าสอนมวยไปก็เท่านั้น

เพราะเจ้าจะสร้างมวยของตัวเอง จากพลังที่ไม่มีใครสอนได้”

“ต่อให้วันหนึ่งเจ้าเข้าสู่สนามรบ...

อย่าลืมว่าโลกนี้… ดึงเจ้าลงเสมอ

แต่ถ้าเจ้ารู้จักมันดีพอ เจ้า… จะไม่มีวันล้ม”

แล้วลุงราห์มจากไป

เหลือไว้เพียงเงาฝึกต่อสู้บนลานหญ้า ที่อีเลียนจำทุกจังหวะได้ขึ้นใจ