Elin6

ตอนที่ 6 – แรงถ่วงหมัดแรก

“แรงโน้มถ่วงมีอยู่เสมอ

แต่เจ้าจะใช้มัน เป็นอาวุธ หรือ เป็นพันธะ”

— บทที่เจ็ด จากคัมภีร์เวรัน

ยืนเงียบต่อหน้าต้นไม้

อีเลียนยืนอยู่หน้าต้นสนใหญ่ต้นหนึ่ง

เป็นต้นที่เขาเคยแบกฟืนผ่าน

แต่ครั้งนี้... เขาไม่ได้เอาขวานมา

มีเพียง “หมัด” และ “เท้าเปล่าที่ยืนมั่น”

"ถ้าข้าควบคุมแรงถ่วงลงมือได้…

หมัดของข้า ไม่ควรจะเป็นแค่เนื้อกระแทกเนื้อ"

เขาหลับตา

สูดลมหายใจลึก

คำนวณระยะ ความหนา ความหน่วง และแรงต้าน

ปล่อยหมัด – เหมือนโลกทั้งใบกระแทกไปด้วย

เขาย่อเข่า

ส่งแรงลงฝ่าเท้า

"ดึง" แรงถ่วงให้รวมตรงสะโพก

แล้ว ดีดปล่อยผ่านไหล่เข้าสู่หมัด

เปรี้ยง!

หมัดกระแทกกลางลำต้นไม้

เสียงเนื้อกระทบไม้ไม่ดังมาก

แต่ต้นไม้ สั่นครืดจากโคนจรถึงยอด

ใบไม้ร่วงพราวราวฝนตก

 หมัดที่ไม่มีประกายเวท แต่ใครก็ไม่อยากรับ

ไม่มีเปลวไฟ

ไม่มีเวทสี

ไม่มีแสงสว่าง

มีแค่แรง… บริสุทธิ์ และหนักเกินธรรมชาติ

เขาลองซ้ำอีกครั้ง

ครั้งนี้ดึงแรงถ่วงเข้ามากกว่าก่อน

ผลคือหมัดของเขา “พุ่งทะลุต้นไม้” ไปครึ่งฝ่ามือ

เสียง “เปรี้ยะ” ดังจากข้อต่อของตัวเอง

“เจ้ายังรับแรงสะท้อนไม่ได้หมด”

— เสียงครูเวรันดังก้องขึ้นในหัว (จากบทคัมภีร์)

 ฝึกซ้ำ – รับแรงกลับให้ได้

หลังจากนั้นหลายวัน

อีเลียนไม่เร่ง “ต่อยแรง” อีก

แต่หันมาฝึก “ดูดแรงกลับ” ทุกครั้งที่หมัดพุ่งถึงจุดสูงสุด

เท้าเขาจึงเริ่มยึดพื้นแน่นขึ้น

เอวเริ่มหักส่งแรงได้เนียนกว่าเดิม

และหมัดของเขา… กลายเป็นหมัดที่ ไม่มีแรงตกค้าง

“เหมือนต่อยด้วยโลกทั้งใบ แต่ตัวเองไม่ขยับซักนิด”

 การเปรียบเทียบที่หลอกหลอน

เขาลองจำ “ภาพในกระจก” ที่เคยเห็นจากคาราวาน

คนวัยเดียวกัน หลายคนเข้าเมืองเพื่อสอบเข้าอาณาจักร

บางคนใส่เสื้อคลุมเวท

บางคนมีอาวุธวิเศษ

บางคนมีผนึกบนหลังมือ

ขณะที่เขา… มีแค่หมัด และพลังที่ไม่มีใครเคยได้ยิน

เขาตั้งเป้าครั้งแรกในชีวิต

อีเลียนหันไปมองภูเขาด้านหลังหมู่บ้าน

มันคือทางผ่านสู่อาณาจักรหลวง

เขาพึมพำกับตัวเอง...

“ข้าอาจไม่เหมือนใคร...

แต่ข้าจะไปถึงที่นั่น ในแบบของข้าเอง”

และเช้าวันถัดมา

เขาเริ่มเก็บเงินจริงจัง

เริ่มสืบเส้นทางเข้าสอบ

เริ่มนับวันให้ทันก่อนจะอายุครบ 20 ปี

นักเดินทางกับพิณเวท

“ข้าไม่ใช่นักรบ ไม่ใช่นักเวท ข้าเป็นเพียงเสียงสะท้อนจากจิตใจ...

และเจ้า… สะเทือนไปถึงใจข้าแล้ว”

— เซลีร์นา แห่งเมืองศิลป์