ตอนที่ 10 – เพื่อน ศัตรู และเงาในจิต
“หมัดของข้าไม่ต้องเร็วกว่าใคร แค่หนักพอจะเปลี่ยนใจคนดูแคลน”
— อีเลียน
รุ่งอรุณของการเริ่มต้น
ก่อนฟ้าสาง
อีเลียนฝึกอยู่ในลานดินหลังหอพักคนจน — กางสมุดแรงโน้มถ่วงที่เวรันมอบไว้
ท่องบทควบคุมแรงเวทซ้ำ ๆ
แต่ทุกครั้งที่เขาพยายามใช้เวท “ยึดพื้น” หรือ “กดน้ำหนักลงปลายเท้า”
มันก็ระเบิดแรงกระแทกกลับใส่ตัวเขาเอง
เหมือนใช้ฆ้อนตีลม — ขาดการควบคุมที่ละเอียด
"ยังหยาบเกินไป… ยังใช้เวทแบบ ‘คนไม่รู้จังหวะ’"
ทว่า... ทุกเช้า เขายังฝึก
ผสานหมัดช้า ๆ กับแรงถ่วงเบื้องต้น
ผิดพลาดก็ซ้ำใหม่
ถลอกก็พันแผล แล้วฝึกต่อ
คนที่เฝ้ามอง
เด็กสาวในชุดฝึกเวทแบบทางการคนหนึ่ง
เฝ้ามองอีเลียนจากไกล ๆ มาหลายวัน
เธอชื่อ เมลีน่า
เด็กอัจฉริยะจากเมืองศิลป์ ผู้ใช้ “เวทพิณสะกดคลื่นเวท”
มองการเคลื่อนไหวของอีเลียนอย่างประหลาดใจ
"หมอนั่น… ไม่มีเสียงคลื่นเวทเลย แต่หมัดมันสั่นคลื่นพื้นดิน? เขาผสมเวทลงมวยแบบนั้นได้ยังไงกัน?"
เธอจดจำเขาไว้ในใจเงียบ ๆ
เงาแรกที่ขวางทาง
เที่ยงวันหนึ่ง ขณะอีเลียนซ้อม
ชายหนุ่มในชุดนักเวททางการเข้ามายืนดู
"นี่ลานสาธารณะ ไม่ใช่ลานสัตว์"
"อย่าทำดินพังด้วยเวทเถื่อนของเจ้าจะได้ไหม?"
ชื่อของเขาคือ เดลครอส — ลูกชายของขุนนางสายเวทธาตุดิน
มากับกลุ่มเด็กชนชั้นสูงที่หัวเราะเยาะอีเลียน
อีเลียนไม่ตอบโต้
เพียงตั้งท่าใหม่ กำหมัดแน่น แล้วซ้อมต่อ
แม้จะเจ็บในใจ แต่เขาเริ่มรู้แล้ว…
หมัดที่ดี ไม่ได้เอาไว้ตบปากคนโง่ — แต่ไว้ตอกลงพื้นจนทุกคนเงียบ
เพื่อนคนเดียวในเมืองหลวง
เรย์ — เด็กหนุ่มจากภาคเหนือ
ผู้ใช้ “เวทย์จิตวิเคราะห์” — มาเข้าร่วมฝึกซ้อมตอนเย็น
เขาวิเคราะห์การใช้แรงถ่วงของอีเลียนด้วยจิตเวท
คอยให้คำแนะนำเชิงเทคนิค
“จังหวะลงเท้าเจ้าช้าเกิน 0.2 วิหลังหมัด
ถ้าจะใช้แรงถ่วงเพื่อเสริมหมัด ต้องกดน้ำหนักพร้อมกันทุกแกน”
อีเลียนไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เรียนรู้ผ่านการ “สัมผัส”
ปลายตอน – เงาในจิต
คืนนั้น ขณะอีเลียนฝึกเงียบ ๆ ในห้อง
เขาหลับตาแล้วระลึกถึงคำของเวรัน…
“แรงโน้มถ่วง… ไม่ใช่แค่การกดทับ
แต่คือการเชื่อมทุกสรรพสิ่งเข้าด้วยกัน”
“เข้าใจมัน แล้วเจ้าจะไม่ ‘ฝืน’ เวท แต่ให้เวท ‘ตาม’ หมัดเจ้าไปเอง”
และในคืนนั้น
อีเลียนลงหมัดหนึ่ง…
แรงเวทไม่ปะทะกลับ
แต่ “ซึม” ไปกับกล้ามเนื้อ และพื้นดินแทบสะเทือน
เขายิ้มเล็ก ๆ
"เข้าใจแล้ว… ข้าไม่ต้อง ‘ใช้เวท’ แบบพวกเขา
ข้าจะ ‘ให้เวท’ มาใช้หมัดของข้า…!"