ตอนที่ 12 – เงาทดลอง และผู้ทดสอบพิเศษ
“เมื่อเจ้าควบคุมแรงของตัวเองได้หมด… ก็ไม่มีใครในสนามรบควบคุมเจ้าได้อีก”
— เวรัน
เงาที่ตามหลัง
หลังจากทดสอบบนเวที
แม้ไม่มีใครทัก… แต่อีเลียนรู้ดีว่าเขากำลัง ถูกจับตา
กลางดึกคืนนั้น
เงาดำผู้หนึ่งยืนอยู่บนหลังคาโรงนาพัก
ส่งสารเวทลงมาตรงหน้าประตูของเขา
เป็น คำเชิญลับ:
“ผู้แสดงศาสตร์ผสานสายพิเศษ ถูกเลือกเข้าทดสอบเสริมในสนามเงา
พรุ่งนี้ก่อนฟ้าสาง ที่สนามทดสอบใต้หอร้างแห่งเงา”
สนามทดสอบใต้ดิน
อีเลียนมาถึงลานกว้างใต้ดินที่เต็มไปด้วยสลักเวทรอบตัว
ผู้ควบคุมทดสอบชื่อ โรวิก – ผู้เชี่ยวชาญเวทย์จิตลวง ที่ไม่ขึ้นตรงต่อกิลด์ใด
โรวิกกล่าวขณะมองหมัดของอีเลียน
“เจ้าไม่ใช่นักเวท แต่เวทเจ้าก็ไม่ไร้ร่องรอย”
“จิตเจ้า ‘หนัก’ เหมือนร่างเจ้า — ข้าจะทดสอบว่ามันหนักพอจะ ‘ไม่แตก’ หรือไม่”
การทดสอบแบบไม่ใช่การต่อสู้
อีเลียนถูกสั่งให้เข้าไปในวงเวทรูปวงกลมซ้อนสามชั้น
ทันทีที่ยืนเข้าไป ภาพรอบตัวก็เปลี่ยน — กลายเป็นภาพในอดีตของเขาเอง
พ่อแม่ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ภาพคนในหมู่บ้านกรีดหัวเราะเยาะ
ภาพเวทีที่ทุกคนหัวเราะตอนเขาขึ้นไป
เสียงในหัวดังลั่น:
“หมัดเจ้ามีไว้ทำไม ถ้าไม่มีใครเคารพ?”
“เจ้ามันแค่ลูกคนตาย… ไม่มีเวท ไม่มีสายเลือด ไม่มีอนาคต…”
หมัดที่ชกกลับจิต
อีเลียนยืนนิ่ง ก่อนจะกำหมัดแน่น
เสียงในหัวเริ่มสั่นสะเทือน
เขารวบแรงโน้มถ่วงลงฝ่ามือ
และ “ตบ” ลงพื้นเวทในจินตภาพ
แรงกระแทกจากเวทจริงสะท้อนใส่คลื่นจิตลวง
คลื่นเวทของโรวิก “แตกกระจาย”
โรวิกที่ยืนควบคุมจากภายนอกสะดุ้ง
“เขา…ชกกลับคลื่นจิตลวงด้วยเวทจริงงั้นหรือ?”
ผลการทดสอบ
หลังจากผ่านบททดสอบ
โรวิกเดินมาหาอีเลียนเงียบ ๆ
แล้วกล่าวโดยไม่แสดงอารมณ์:
“ข้าไม่ต้องการลูกศิษย์… แต่เจ้าคือหมัดที่แม้เวทจิตยังบิดงอไม่ได้”
“จงนำคำนี้ไป — และไปยื่นที่ ‘หอชั้นใน’ ของสถาบันฝึก”
“จะมีคนรอเจ้าอยู่”
บนกระดาษแผ่นเล็ก เขียนไว้ว่า:
“ผู้ผ่านคลื่นเงา – ได้รับอนุญาตให้ข้ามการคัดเลือกชั้นนอก
และเข้าสู่รอบฝึกเฉพาะทาง”
เงาเริ่มเคลื่อนไหว
คืนนั้น
เวรันนั่งอยู่ในห้องหนังสือ
อ่านรายงานจากโรวิก… แล้วพึมพำเบา ๆ
“หมัดเจ้าจะได้ขึ้นเวทีจริง… แต่เวทีครั้งหน้า จะไม่ใช่ไม้กระดาน — มันจะเป็นเวทีเลือด”
ขณะเดียวกัน ในเงาของหอศิลป์
เมลีน่า ก็เริ่มร่างบทเพลงใหม่
เพื่อทดสอบเด็กหนุ่มผู้ใช้หมัดไร้นาม