Elin20

ตอนที่ 20 – ผู้รอคอยในแรงดึงดูด

"ไม่มีใครทนแรงโน้มถ่วงของข้าได้—ทั้งทางร่างกาย และทางใจ"

— เสียงสะท้อนของภูติเวทแรงโน้มถ่วง

เริ่มในมิติฝัน — อีกด้านของความเงียบ

อีเลียนลืมตาในที่ว่างเปล่า

ไม่มีแสง ไม่มีเสียง ไม่มีเวลา

เขารู้ว่าเขาหลับอยู่ — แต่เขา “รู้สึกหนัก”

ไม่ใช่น้ำหนักทางกาย... แต่เหมือนหัวใจถูกรั้งไว้

“เสียงสะท้อน” ดังขึ้นจากรอบตัว

ก่อนที่เงาร่างหนึ่งจะค่อย ๆ รวมตัวขึ้นเบื้องหน้า

 ภูติเวท — ไม่ใช่เทพ ไม่ใช่อสูร

เงานั้นไม่มีรูปร่างแน่นอน

บางทีดูเหมือนคน บางครั้งเป็นเศษหินที่ลอยช้า ๆ

ดวงตาของมันไม่มีสี — แต่กลับอบอุ่น

“เจ้าคือคนแรก… ที่ดึงข้ามาได้อีกครั้ง”

อีเลียนตั้งท่าระวัง

แต่เงานั้นไม่แสดงความเป็นภัยใด ๆ

“ข้าไม่ต้องการครอบครองเจ้า... ข้าแค่อยากมีเพื่อน”

มันเล่าว่า มันเคย “เชื่อมใจ” กับนักเวทแรงโน้มถ่วงมาก่อน

แต่พลังประเภทนี้ “โดดเดี่ยวเกินไป” — ใครใช้ก็ถูกมองว่าอันตรายหรือผิดปกติ

“แม้แต่เวรัน… ก็ปฏิเสธข้า”

อีเลียนตกใจ — เพราะเวรันคืออาจารย์เวทของเขา

“เขาเห็นข้า แต่เลือกที่จะสอนเวทด้วยตัวเอง ไม่เชื่อมกับข้า… เพราะเขาเชื่อว่าแรงโน้มถ่วงต้องถูกควบคุม ไม่ใช่ร่วมมือ”

 คำขออันเรียบง่าย

ภูติเวทกล่าวอย่างอ่อนเสียง

“เจ้าจะไม่ต้องเซ็นสัญญา… ไม่ต้องสละวิญญาณ… แค่ยอมให้ข้าอยู่ด้วย”

“เจ้าจะไม่กลายเป็นอะไร… แค่จะไม่เหงาอีก”

อีเลียนยังลังเล

แต่เขารู้ดีว่าเขาเองก็โดดเดี่ยวมาตลอด

แม้ในหอฝึก แม้ในบ้านเก่า แม้ในป่าที่เงียบงัน

“ถ้าข้าให้เจ้าอยู่… แล้วจะเกิดอะไรขึ้น?”

ภูติเวทตอบเพียงว่า:

“เจ้าอาจเข้าใจแรงโน้มถ่วงลึกขึ้น… หรืออาจไม่ต่างอะไรเลย”

“แต่ข้าจะดีใจ... และข้าจะปกป้องเจ้า”

 การตื่น — จุดเริ่มของความสัมพันธ์

อีเลียนไม่ให้คำสัญญา

แต่เขา พยักหน้าเบา ๆ ในมิตินั้น

จากนั้นทุกอย่างก็จางหาย—

เขาตื่นขึ้นที่กระท่อมพัก ระหว่างการเดินทางออกจากหอฝึก

เฟรย์ถามว่าเขานอนละเมออะไรบางอย่าง

เพราะพื้นใต้ตัวอีเลียนมีรอยวงเวท "รูปคลื่น" ซึ่งไม่ใช่เวทจากอีเลียนแน่ ๆ

อีเลียนไม่พูดอะไร

แต่เขารู้สึกว่า พลังในร่าง “มั่นคง” ขึ้น แม้ไม่ได้แกร่งขึ้นทันที

เขายังไม่รู้ว่า

มี “จิต” อีกหนึ่งในร่างเขาแล้ว... จิตของผู้ที่เฝ้ารอเพื่อนมานานนับพันปี