บทที่ 54 เขาคอยเฝ้าเธออยู่ตลอดไม่เคยห่างไปไหนเลย

"คุณเป็นคนพาฉันมาโรงพยาบาลเหรอ?"

"อืม คุณเป็นลมที่บริษัท"

"ขอบคุณนะคะ"

หยุนเฟยหยางยิ้มบางๆ "ไม่ต้องเกรงใจ หมอบอกว่าคุณแค่เป็นหวัดหนัก แค่พักผ่อนให้ดีสักสองสามวันก็จะหายสนิท"

อันรั่วมองเข็มที่แทงเข้าเส้นเลือดที่ข้อมือ แล้วมองน้ำเกลือในขวดที่หมดไปเกือบครึ่ง เธอรู้ว่าหยุนเฟยหยางอยู่เป็นเพื่อนเธอมานานแล้ว

"ประธานหยุน ขอบคุณจริงๆ นะคะ... ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณไปทำธุระของคุณเถอะ เดี๋ยวให้น้ำเกลือหมด ฉันกลับเองได้"

ชายหนุ่มไม่ได้ลุกขึ้นทันที ตอนนี้เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนสีแทนที่แข็งแรง ดูลดความสูงส่งลงไป แต่เพิ่มความเป็นกันเองมากขึ้น

"น้ำเกลืออีกสองชั่วโมงถึงจะหมด คุณหิวแล้วใช่ไหม ผมไปซื้ออะไรให้กินหน่อย" เขาลุกขึ้นพูดพร้อมรอยยิ้ม ไม่มีทีท่าว่าจะทิ้งเธอไปเลย

อันรั่วรู้สึกเกรงใจมากขึ้น เธอเป็นคนที่ไม่ชอบสร้างความลำบากให้คนอื่น

"ประธานหยุน ไม่ต้องลำบากจริงๆ ค่ะ..."

"อันรั่ว" หยุนเฟยหยางตัดบทเธอ ดวงตาสีดำจ้องมองเธออย่างจริงจัง

"ถ้าคุณไม่รังเกียจ นอกเวลางานคุณเรียกชื่อผมก็ได้ คุณเรียกผมว่าประธานหยุนตลอด ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความเป็นกันเองเลย อีกอย่าง คุณเคยช่วยผมมาก่อน ตอนนี้คุณมีปัญหา ผมก็ควรช่วยคุณบ้าง"

อันรั่วก้มหน้าลง เป็นการยอมรับให้เขาอยู่ดูแลเธอ

ชายหนุ่มยิ้มริมฝีปากบางๆ ของเขา แล้วจึงลุกขึ้นเดินออกไป

เขาเพิ่งออกไป พยาบาลคนหนึ่งก็เข้ามาตรวจดูอาการของอันรั่ว เห็นว่าหยุนเฟยหยางไม่อยู่ เธอจึงถามอย่างสงสัย "อ้าว คุณผู้ชายที่ดูแลคุณเมื่อกี้ไปไหนแล้ว?"

"เขาไปซื้อของกินให้ฉันน่ะค่ะ"

พยาบาลยิ้มให้เธออย่างอิจฉา "เขาเป็นแฟนคุณสินะ ดูแลคุณดีจัง ตอนที่คุณหมดสติ เขาเฝ้าคุณตลอดไม่ยอมไปไหนเลย แถมยังหล่อด้วย คุณโชคดีจังเลยนะคะ ที่มีแฟนหนุ่มที่ดีแบบนี้"

อันรั่วอยากจะอธิบายว่าเขาไม่ใช่แฟนเธอ แต่พูดมาถึงปากแล้วก็กลืนกลับไป

ช่างเถอะ ยิ่งอธิบายยิ่งยุ่ง บางทีอาจจะยิ่งทำให้เข้าใจผิดไปใหญ่

แต่ได้ยินพยาบาลพูดแบบนั้น ในใจเธอก็เกิดความรู้สึกระลอกเล็กๆ

ตั้งแต่เด็กจนโต นอกจากพ่อแม่แล้ว ก็ไม่เคยมีใครดูแลเธอแบบนี้มาก่อน

อันรั่วดวงตาเป็นประกาย ความจริงเธอชอบที่มีคนดูแลเธอ อย่างน้อยเวลาที่เธอป่วยหรือเหนื่อย ก็จะมีไหล่ให้เธอพึ่งพิง

————

ในห้องทำงานของประธานบริษัทที่ตึกตระกูลถัง

โทรศัพท์ของถังอวี้เฉินดังขึ้น เขามองดูแวบหนึ่ง ดวงตาฉายแววซับซ้อน แล้วรับสายอย่างเรียบๆ

"มีอะไร?"

"บอส คุณอานป่วยเข้าโรงพยาบาลวันนี้ครับ หมอบอกว่าเป็นหวัดหนัก ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาล"

"อยู่โรงพยาบาลไหน?" เขาถามเสียงเรียบ

คนในโทรศัพท์บอกที่อยู่ แล้วลังเลก่อนพูดต่อ "ตอนนี้มีคนอยู่เป็นเพื่อนเธอ คือประธานหยุนเฟยหยางของบริษัทเฟิงซิงครับ"

ชายหนุ่มชะงัก ดวงตาสีดำคมกริบฉายแววซับซ้อน

"รับทราบ เฝ้าดูต่อไป"

"ครับ ผมเข้าใจแล้ว"

หยุนเฟยหยางซื้อโจ๊กมาให้อันรั่วหนึ่งชาม อันรั่วฝืนกินไปครึ่งชาม รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก

"หยุน...เฟยหยาง ขอบคุณนะคะ วันนี้ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี" อันรั่วขอบคุณเขาอีกครั้งสำหรับการดูแล

ชายหนุ่มพูดอย่างขบขัน "คุณขอบคุณผมไปหลายครั้งแล้วนะ ถ้าคุณอยากขอบคุณผมจริงๆ คราวหน้าเลี้ยงข้าวผมสักมื้อสิ"