บทที่ 44: ไม่ใช่ลูกหมาน่าสงสาร แต่เป็นเสี่ยวอี้ที่เยี่ยมที่สุด

ลู่หุยเซินยอมรับว่า เมื่อเด็กคนนี้ถามเขาอย่างแตกสลายว่าตัวเองแย่เกินไปจริง ๆ หรือไม่ ถึงขนาดที่ทำให้ทุกคนไม่รักเธอ หัวใจของเขาเหมือนถูกของมีคมขูดผ่าน

ไม่ได้เจ็บมาก แค่รู้สึกเหมือนผิวหนังถูกฉีกขาด ความแหลมคมกระตุ้นเป็นจังหวะ

"หลินจือยี่" เขาเรียกชื่อเธอขึ้นมาทันที "การที่คนคนหนึ่งต้องดิ้นรนหาใครสักคนมารักเขาในโลกนี้ มันเป็นเรื่องที่น่าสงสารมาก"