หลินจือยี่รู้สึกตัวหลังจากนั้น เกือบจะยันตัวเองลุกขึ้นจากโซฟา
แต่เพราะนั่งนานเกินไป อาจจะด้วยเหตุผลทางสรีระ ทำให้หลินจือยี่พอลุกขึ้นมา ทั้งตัวก็ล้มลงบนโซฟา
กริ่งประตูยังคงดังต่อไป
เธอแทบไม่ได้ให้เวลาตัวเองผ่อนคลายเลย ลากขาที่ชาไปเปิดประตู
และเมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่หลินจือยี่เผชิญไม่ใช่ใบหน้าของลู่หุยเซิน แต่เป็นใบหน้าโกรธเกรี้ยวของหลินหงอวี้และเป่าชุ่ยอวี้