บทที่ 174: ร้องไห้แอบๆ ทำไม? เพราะคิดถึงคุณไงล่ะ!

"ฉันก็แค่..." ลู่ซิงเฉิงพยายามนึกทบทวนอย่างละเอียด "ก่อนที่ฉันจะเรียกเธอ ฉันเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้น ตรงมุม มีเงาคล้ายพี่สามของฉัน แต่เป็นเงาด้านข้างและด้านหลัง เขาก็เดินไปแล้ว ไม่ได้หยุดอยู่"

"ฉันคิดว่าน่าจะเห็นผิดไปมั้ง" ลู่ซิงเฉิงยังคงรู้สึกว่านั่นไม่ใช่ลู่หุยเซิน "ถ้าเป็นนิสัยพี่สามของฉัน เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แถมยังสนิทกับลู่จงซีขนาดนั้น เขาต้องโกรธแน่ เดินเข้าไปพาเธอออกมาเลย ไม่น่าจะหันหลังเดินหนีไปแบบนั้น"