บทที่ 201: พลบค่ำสิ้นสุดลงแล้ว พวกเราก็สิ้นสุดลงด้วย

"ไม่ใช่บอกว่าพระอาทิตย์ตกที่สวนหลังบ้านสวยมากหรอ?" ลู่หุยเซินเลิกคิ้ว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ

เพียงแค่การเปลี่ยนสีหน้าเล็ก ๆ นี้ ทำให้หลินจือยี่รู้สึกเหมือนฝัน

เมื่อครู่ในห้องรับแขก เขาแทบไม่พูดอะไรเลย แต่บรรยากาศรอบตัวเขาทรงพลังมาก มีความรู้สึกเหมือนเป็นผู้นำที่มองไม่เห็นที่ควบคุมทุกคนในห้องรับแขก ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

แต่ตอนนี้ เขายิ้มให้เธอ พูดโดยเจตนาก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอ ทำให้หลินจือยี่รู้สึกว่า คนที่อยู่ในห้องรับแขกเมื่อครู่คือคุณชายสามลู่ผู้สูงส่ง