เห็นชูอวี่ฉินอายจนแทบอยากจะมุดลงไปใต้ดิน ลู่เฉินก็ไม่ถามต่อไปอีก
"ผมเข้าใจแล้ว"
"ป้าชู ผมจะรอคอยตลอดไป รอจนถึงวันที่คุณยอมรับผม"
หลังจากได้ยินคำพูดของลู่เฉิน ชูอวี่ฉินก็กวาดตามองร่างของลู่เฉินทั้งตัว แล้วปล่อยแขนของเขาพลางพูดว่า "เธอ... เธอรีบไปหาจื่อซวนและคนอื่น ๆ เถอะ"
ชูอวี่ฉินรู้ว่าลู่เฉินคงทนไม่ไหวแล้วในตอนนี้ เธอจึงไม่รั้งเขาไว้อีก
ลู่เฉินพูดว่า "ได้ครับ งั้นผมไปก่อนนะ"