บทที่ 177 อาจารย์ของเฉินหวั่นหรง ความกังวลของลู่เฉิน

ในลานเล็กๆ ที่เงียบสงบและงดงาม มีหมอกสีขาวลอยล่องอยู่รอบๆ

ในลานมีลำธารเล็กๆ ไหลผ่านไม่หยุด ส่งเสียงซ่าๆ

ในขณะนั้น ความเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากห้องในลานเล็กๆ ในชั่วพริบตา ทุกสิ่งในลานถูกแช่แข็ง ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ในดินแดนขั้วเหนือสุด

ในตอนนั้น ร่างอรชรปรากฏที่ทางเข้าลาน

เฉินหวั่นหรงสวมชุดสีขาวเรียบๆ เธอก้าวเดินอย่างเบาๆ ผ่านทางเดินหินที่ถูกน้ำแข็งปกคลุม มาถึงหน้าประตูห้อง