บทที่ 70 ชีซือหานหายตัวไป

หวังเฮ่าอดทนความเจ็บปวดวิ่งตามซูเจิ้นผิงลงเขาอย่างสุดชีวิต

"บอกให้วิ่งเร็วๆ แล้วยังยืนเหม่ออยู่ทำไม สมควรโดนกัดแล้ว!"

เมื่อกลับมาถึงร้านของป่าตระกูลซู ซูเจิ้นผิงพูดอย่างสะใจ

หวังเฮ่าลูบก้นที่ถูกกัดแล้วมองซูเจิ้นผิงด้วยสายตาเหยียดๆ

ไอ้คนแก่บ้านี่ คิดแต่จะวิ่งหนีคนเดียว ไม่บอกกล่าวอะไรล่วงหน้าเลย

ซูเจิ้นผิงรู้ว่าหวังเฮ่าไม่กลัวพิษใดๆ จึงตั้งใจล้อเล่นแบบนี้