บทที่ 194 ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา

"พี่เฮ่า...เจ็บ...เบาๆ หน่อย!"

ซูหลินร้องครางด้วยเสียงอันอ่อนหวาน แต่ร่างกายของเธอกลับไม่มีทีท่าจะขยับหนีแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอกลับโอบแขนรอบคอของเขาและจูบริมฝีปากของเขาอย่างกระตือรือร้น

หวังเฮ่าเมื่อเห็นภาพนี้ ในทันใดนั้นสมองก็ถูกครอบงำด้วยความใคร่ เขารีบกดเธอลงบนเตียงทันที ร่างกายทั้งสองพัวพันกันอย่างรวดเร็ว

ในที่สุด เมื่อทั้งสองแยกจากกันอีกครั้ง ร่างกายทั้งสองก็เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ หวังเฮ่านอนหอบหายใจอยู่บนตัวของซูหลิน มือข้างหนึ่งยังคงลูบไล้หน้าอกของเธออย่างไม่ยอมหยุด