บทที่ 10

บทที่ 10 เเมลงวันทองคำ

ในสถานที่เเต็มไปด้วยเลือดสีเเดง รินเดลฟื้นขึ้นมมาจากอาการสลบ ตัวท่อนบนที่เริ่มขยับขึ้นมานั่งใบหน้าที่เห็นสีเเดงของเลือดเต็มพื้น “ เลือด! „ รินเดลสลบไปอีกรอบด้วยการเห็นเลือด ทางสถานที่เเห่งนึง เซราฟเดินมาถึงที่หมายเพื่อมารับตัวของบาเรียเพื่อพากลับไปที่บ้านของบาเรียอย่างปลอดภัย เซราฟเปิดประตตูเดินเข้ามา เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเเผลตรงใบหน้าบาเรีย ด้วยการเห็นใบหน้าที่มีเเต่รอยเเผลพร้อมกับน้ำตาของบาเรียไหลออกมาไม่หยุด เซราฟเปอดประตูเข้ามาบาเรียมองเห็นผู้มาใหม่พอเห็นว่าเป็นคนที่ตัวเองรู้จัก จึงรีบวิ่งไปกอดเซราฟ พร้อมกับน้ำตาที่อาบเเก้ม

บาเรียวิ่งมากอดพร้อมกับความซึ้งใจในพระคุณ “ ขอบมาก ขอบคุณมาก ขอบคุณมาก ขอบคุณ เซราฟขอบคุณเหลือเกินที่ช่วยฉันไว้ „ เซราฟยอมให้บาเรียกอดโดยมองบาเรียเป็นเหมือนเด็กน้อย

เวลาผ่่านไปบาเรียสงบสติตัวเองลงได้ เซราฟถามเรื่องราวเพื่อความเเน่ใจ “ เกิดอะไรขึ่นละ ทำไมถึงเกิดเรื่องเเบบนี้ ? „ บาเรียเล่าเรื่องราวตั้งเเต่ถูกจำกุม พร้อมกับการโดนชกจนสลบไป

เซราฟมองดูสาวน้อยกำลังจะปล่อยน้้ำตาที่จะร้องออกมาอีกรอบ “ เอาเถอะเรื่องราวจบเเล้วเพราะงั้นกลับไปบ้านเจ้าได้ „ เซราฟจูงมือบาเรียกลับไปที่บ้านโดยจะต้องไปส่งสาวน้อยการปล่อยเด็กอายุห้าปีเดินกลับเองมันอันตราย เซราฟจูงมือไปอย่างไม่เร่งรีบ สัมผัสได้ว่าบาเรียนั้นกำลังมองตัวเอง

เวลาผ่านไปเซราฟเเดินมาถึงที่บ้านของบาเรีย เซราฟมาส่งโดยมองดูบ้านเก่าเก่า “ ที่นี้ใช้ไหม ข้านั้นมาอยู่ที่นี้นานไม่ได้ มาส่งเเค่ที่นี้ก็พอ „ บาเรียก้มหัวขอบคุณอย่างหนัก เมื่อทำการขอบคุณเซราฟเสร็จเเล้วจึงเริ่มเดินไปที่บ้านตัวเอง เซราฟมองดูเเผ่นหลังของสาวน้อยโดยที่สีหน้านั้นยังนิ่งสงบ เห็นเส้นสีเเดงที่ควรหายไปกลับมาทันทีหลังจากที่มาถึงที่บ้าน [นี้มันเรื่องอะไรอีกเนี่ย จะบอกว่าบาเรียกำลังจะตายอีกรอบถ้ากลับไปที่บ้านงั้นเหรอ ? ช่วยไม่ได้เเอบดูก่อนละกัน ] เซราฟตัดสินใจรออยู่นอกบ้าน ยิบสิ่งของบางอย่างออกมาจากระบบโชค100เปอร์เซนต์ สิ่งของรูผร่างรูปเเมลงวันสีทองปรากฎออกมา ขนาดเล็กเท่านิ้วมือเซราฟ [ นี้คือเเมลงวันทองคำความสามารถคือการเชื่อมต่อการรับรู้ของฉันเข้ากับเเมลงวันตัวนี้ ด้วยของวิเศษชิ้นนี้ สามารถสะกดรอยตามผู้คนได้ง่ายดาย ] เซราฟเดินไปหาสถานที่เเอบดู

ทางบาเรียเปิดประตูเข้ามา เห็นเเม่ตัวเองกำลังทานข้าวด้วยสิ่งของหรูหรามาก บนโต๊ะเนื้อวัวที่ไม่ได้ทานมานาน บวกกับพึ่งทานอาหารตอนกลางคืนโดยไม่รอตัวของบาเรียกลับมา บาเรนมองดูสาวน้อยที่พึ่งกลับมาด้วยใบหน้าตกใจมาก เวลาเหมือนกับหยุดลง “ เเกกลับมาที่นี้ได้ยังไง? „ บาเรียตกใจมาก “ เเม่ค่ะเราไม่มีเงินเเต่ทำไมถึงมีอาหารราคาเเพงเเบบบนี้ละค่ะ? „

บาเรนเเสดงสีหน้าของความวาดกลัวออกมา “ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เเกไม่ควรอยู่ที่นี้สิ เเกไม่ควรมาปรากฎทีนี้ ? „ บาเรนกุมหัวของตัวเอง เขย่าเส้นผมไปมาเหมือนจะบ้าคลั่งจากความเครียด บาเรนตะโกน “ ออกไปสะ ฉันขายเจ้าให้พวกนั้นเเล้ว รีบไสหัวออกไป!! „ บาเรนจับจานขว้างตรงไปหาหน้าของบาเรีย ปัง! จานข้าวเเตกกระจาย มือที่่สั่นสะเทือนของบาเรน ตรงหน้าลูกสาวตัวเองนั้น มีใบหน้าของบาเรียมีน้ำตาไหลลงมาทีละหยดเลือดสีเเดงที่พึ่งทำเเผลมาใหม่บาดเจ็บอีกรอบ น้ำตาบาเรียไหลออกมาไม่หยุดบาเรียได้ยินสิ่งที่เเม่ตัวเองได้บอกไป ว่าไม่ต้องการตัวเอง “ ทำ... ทำไมค่ะ ฉันผิดอะไร เจ้าเป็นคนให้กำเนิดข้ามาเองนิ เเล้วทำเเบบนี้กับข้า มันเป็นความผิดของข้าหรือไง ? „

บาเรียเเสดงสีหน้าของความเศร้า พร้อมกกับยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน ปล่อยให้เลือดสีเเดงไหลไม่หยุด เลือดสีีเเดงทีละหยด หยดลงไปที่พื้น ดวงตาสีขาวดำยังจ้องมองดูใบหน้าของหญิงสาวผู้มีคำว่าเเม่เเปะไว้ในใจ บาเรนตะโกนอย่างโกรธเเค้น “ ใช่ ใช่ ใช่ เพราะเเกเกิดมาฉันถึงต้องเป็นเเบบนี้ ออกไปให้พ้นหน้าข้า ข้าไม่อยากจะพบหน้าเจ้าอีกต่อไป เจ้าอยากจะทำอะไรก็ไปสะ ข้านั้นเกลียดเจ้าที่สุดเลยละ „ บาเรนเเสดงสีหน้าของผู้โกรธเเค้นมาก บาเรียหายใจเเรงมาก เหมือนจะเป็นลมเเละการได้รู้ใจจริงของเเม่ตัวเอง บาเรียเดินออกจากกบ้านที่มีเเสงเทียนส่องเเสงในบ้าน พร้อมกับเดินออกไปท่ามกลางความมืด บาเรียเดินออกมาได้ห่างจากบ้านที่เคยถูกเรียกว่าบ้าน

บาเรียเดินมาถึงต้นไม้ต้นนึงเเรงทั้งหมดทิ้งตัวลลงไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูด ปากของบาเรียเปิดออกมาพร้อมกับร้องให้ความเจ็บปวดที่ต้องการระบาย “ ฮือ....... ฮือ....!! ฮือ...... „ บาเรียร้องไปพร้อมกับเอาหน้าลงไปกอดกับพื้น เสียงร้องของหญิงสาวดังสนั่น บนต้นไม้เเมลงวันทองคำกำลังจ้องมองภาพเด็กน้อย โดดยดวงตาของเซราฟจ้องมองดูเด็กน้อยบาเรีย [ งั้นเหรอ ก็คิดอยู่เจ้านั้นท่าทางหรืออะไรบางอย่างเหมือนข้า เเบบนี้นิเอง ชีวิตมันก็ไม่ได้สวยหรูอยู่เเล้ว เเต่ก็ยังมีเรื่องให้สามารถส่งตัวเองลงไปทางหลุมที่ลึกอีกขั้นนะ เหมือนตัวข้าเลยละ ไร้เพื่อน ไร้ที่พึ่ง ไร้เป้าหมาย ไร้อนาคต ไร้ความรู้สึก ไร้อารมณ์ สิ่งที่พึ่งได้มีเเค่ตัวเองที่ติดลบ เสียงหัวเราะเเละดูถูกยังฝังลึกเข้ามาในจิตใจ มีเเต่ต้องเดินไปข้างหน้าอย่างเดียวโดยเดินกันคนละทิศทางกับผู้คนทั่วไป เพราะเเบบนี้สินะถึงได้รู้สึกเเบบนี้ ทำไมถึงอยากจะช่วยบาเรียผู้นี้ เพราะอยู่ในหลุมที่ลึกเท่ากัน ไม่สิเด็กคนนี้หลุมนั้นลึกกว่าฉันไปไกลมาก คงจะคิดฆ่าตััวตายเเล้วละเเบบนี้ เหมือนกับชีวิตก่อนของฉัน ไม่มีสิ่งใดที่ต้องการความฝันที่ว่างเปล่า เเต่จะปล่อยให้เด็กคนนี้มาตายไม่ได้ ในอนาคตถ้าความสามารถโชคหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ดีจริง รับรองชีวิตเจ้าจะดีขึ้นเเน่นอน เพราะงั้น ]

บาเรียร้องอย่างหนัก ได้ยินเสียงของผู้คนผู้นึงเดิินมาหาตัวเอง บาเรียเงยหน้าขึ้นไปมองผู้คนที่มายืนตรงหน้าตัวเอง ใบหน้าที่เริ่มเผยให้เห็น เป็นเด็กผู้ชายผมสีทองใบหน้าหล่อเหลาพร้อมกับดวงตาสีทองคำ เป็นเซราฟฮีโร่ผู้ขี่ม้าขาวนั่นเอง ใบหน้าของบาเรียร้องดังกว่าเดิม “ ฮือ....... เเม่ฉันเขาไม่ต้องการฉันเเล้ว ชีวิตฉันมันมืดสนิทเเล้วละ เซราฟช่วยด้วยฉันไร้จุดหมายเเล้วละ?....ฮือ... „ เซราฟยื่นมืือไปวางไว้บนหัวของบาเรียอย่างออนโยน “ ใครบอกละ เจ้าชอบวาดภาพไม่ใช่เหรอ อย่าลืมสิโลกนี้ปกครองด้วยจอมยุทธ์ถ้าเจ้าเเข็งเเกร่งขึ้น ไม่มีใครสามารถทำอะไรเจ้าได้เเน่นอน หนทางนั้นมีเเน่นอน เซราฟผู้นี้รับประกันเจ้าจะมีความสุขในอนาคตเเน่นอน เจ้าชอบวาดรูปไม่ใช่เหรอ ยยังเหลืออยู่นี้นา เส้นทางนะ „ บาเรียมองดูใบหน้าเซราฟที่เย็นชา ดวงตาสีีทองส่องเเสงภายในดวงตาพร้อมกับจ้องตาของบาเรีย