บทที่ 20

บทที่ 20 เเพ้ตั้งเเเต่ยังไม่ได้เดิน

สถานที่มืดสนิทเเม่ของเซราฟรีบขับรถม้าเพื่อพาเซราฟไปหาหมอ เซราฟกลับมาจากการเเหวนสีขาว ลุกขึ้นมานั้ง พร้อมกับมองดูโซเมนใบหน้าาตกใจมาก เซเรียกระโดดกอดเซราฟด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด “ เเหง... เเหง... พี่ชายไม่เป็นอะไรใช่ไหม พี่ชายไม่เป็นอะไรใช่ไหม โล่งอกไปที โล่งอกไไปที!?... „ เซเรียร้องให้อย่างหนัก โซเมนมองดูลูกชายตัวเองที่ทำหน้านิ่งเหมือนเดิม โซเมนรู้สึกเหมือนยกก้อนหินออกจากหลัง “ เซราฟเจ้าเป็นอะไรมากไหม มีอะไรที่ทำให้ปวดหัวหรือเปล่? „ เซราฟส่ายหน้า “ เเค่เป็นลมจากการฝึกฝนมากครับ ต้องขออภัยด้วยครับ „ โซเมนพยักหน้ารัับพร้อมกับมองลูกสาวตัวเองที่น้ำตาไหลจนเกือบจะเเห้งกลับมาไหลเหมือนเดิม โซเมนมองดูเซรินกำลังโชความสามารถในการขับรถม้าอย่างสีหน้าจริงจัง “ เซรินไม่ต้องรีบเเล้วละ เซราฟฟื้นเเล้ว เพราะงั้น ขับช้าลงหน่อยก็ได้ „ โซเมนเดินมาบังคับรถ เเละเซรินรีบวิ่งมากอดเซราฟ “ โล่งอกไปทีลูกชายฉัน อย่าทำอะไรเเบบนี้อีกละ เล่นเอาเเม่เกือบหัวใจวายเลยนะ เรากำลังจะไปหาหมอกันเพราะงั้นนอนลงไปก่อนละกัน „ เซราฟทำตามที่เซรินเเนะนำพร้อมมกับมีเซเรียนั่งเฝ้าพี่ชายตัวเอง รถม้าที่วิ่งอย่างเร็วมากเเปลี่ยนมาขับช้าลง

ทางสถานที่เเห่งนึง มีชายผู้นึงสวมชุดคลุมสีขาวกำลังถือมีดที่ใบมีดนั้นคมกริบ รูปร่างเป็นเหมือนชายเเก่ มีผมสั้นสีขาว ชื่อ เปรโรน ตรงหน้าเปรโรรมีหญิงสาวพยาบาลที่เป็นเหมือนคนที่เคยรักษาให้บาเรีย กำลังถูกจับมััดมือไว้ โดยมีใบหน้าของความสิ้นหวัง เปรโรนยิ้มอย่างดีใจ “ ฮึฮึ ฮึฮึ ราคาคิดสะเเพงเลยนะ เเต่กลับไม่สามารถซ่อมนิ้วของข้าให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ถ้างั้นตายสะเถอะ คนเขาต้องการให้ช่วยรักษาเเต่คิดเงิน เห็นเเล้วมันหงุดหงิดเลยละ เพราะงั้นนี้เป็นค่าตอบเเทนที่เจ้าทิ้งคนใข้ของเจ้า ไปเสียใจในนรกสะเถอะ „ เปรโรนเตรียมที่จะเชือดพยาบาลทิ้ง พยาบาลพยายามดิ้นรนเเต่ไม่ไหว เชือกนั้นหมัดเเรงมาก พร้อมกับยาสลบที่มีความรุนเเรงสูงทำให้พยาบาลไม่มีเเร่งในการดิ้นรน [ ไอ้เวรนี้ ฉันเป็นเเค่พยาบาลไม่ได้มีความสามารถในการสร้างนิ้วใหม่สักหน่่อย เเถมจะให้ใช้ของวิเศษที่หายากมาซ่อมนิ้วยาจกของเเกเนี่ยนะ ทำไมข้าต้องทำเเบบนี้ละ เพราะเเบบนี้ไงถึงเกลียดเจ้าพวกไม่มีเงิน เด็กเมื่อตอนนั้น เงินยังเยอะกว่าของเเกมากเลยละ จนเเล้วขอความมช่วยเหลือเหรอ เห็นเเล้วมันน่าโมโห ]

เสียงประตูดังสนั่นจากนอกบ้าน เสียงเคาะประตูดัง ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เปรโรนหยุดมือพร้อมกับมองพยาบาลอย่างสงสัย [ ใครมันมาหาหมอตอนดึกกันนะ เวลากลางคืนยังอุส่ามาอีกนะ เจ้าพวกเวร ] เปรโรนเปลี่ยนชุดด้วยความเร่งรีบ วิ่งไปเปิดประตู เปรโรนเปิดประตูออกมา เผยให้เห็นครอบครัวของเซราฟท่ีมาตอนดึก โซเมนรีบพูดด้วยความเร็วสายฟ้า “ ขอโทษที่มารบกวนตอนดึกครับลูกชายผมจู่จู่เป็นลมครับ เพราะงั้นช่วยตรวจดูให้หน่อยครับ เด็กคนนี้ใช้หินพลังงานจนเป็นลมไปครับ „ โซเมนเเสดงท่าทีอย่างจริงจัง เปรโรนเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที [ รักษาบ้าอะไรละ ข้ายังไม่รู้เลยว่าการรักษาเขาทำยังไง ทำผ่านผ่านไปก่อนเเละมอบยาให้ ไม่สิ เจ้าพวกนี้เห็นหน้าฉันเเล้ว ต้องปิดปากเจ้าสี่คนนี้ก่อน ถ้าเกิดการหายตัวไปของผู้หญิงคนนั้นเกิดขึ้น เจ้าพวกนี้จะเป็นคนที่ทำให้ฉันถูกจับกุม ] เปรโรนยิ้มรับ “ ถ้างั้นเชิญเข้ามาได้ ถ้าฉุกเฉินถือว่าไม่เป็นไร „ เปรโรนหลีกทางให้ทั้งสี่่คนเดินเข้ามา เเต่มีเพียงโซเมนที่ยืนรออยู่นอกบ้าน ผู้หญิงสองคนกับชายหนึ่งคนเดินเข้ามา เปรโรนถามอย่างสงสัย “ เเล้วอีกคนไม่เข้ามาเหรอครับ? „

โซเมนได้ยินส่ายหน้าให้ “ เข้าไปเยอะมีเเต่รบกวนครับ เพราะงั้นขออยู่เฝ้าด้านนอกนี้เเละครับ „ เปรโรนยิ้มรับ „ ถ้างั้นอาจจะใช้เวลานานมากเพราะงั้นช่วยรอก่อนนะครับ [ ชิ ต้องออกเเรงไปฆ่าเจ้านี้อีก ถ้าเข้ามาทีเดียวจะได้สังหารง่ายง่ายหน่อย ] เซราฟเดินมานั่งรอที่เดิมเพื่อรอให้เปรโรนมาตรวจสอบ เซเรียที่เดินดูโดยรอบ “ พี่ชายมาใหม่เหรอค่ะ? ทำไมพี่สาวพยาบาลไปไหนละค่ะ? „ เปรโรนหน้าซีดขึ้นมา ตอบคำถามเซเรียด้วยสีหน้ายิ้ม “ พี่สาวคนนั้นไปทำธุระนะ เพราะงั้นคงจะเป็นวันพรุ้งนี้เเละ „ เซเรียยิ้มมองดูขวดยาที่ยังเรียงกันอย่างดีโดยบางกระปุกเเอบเปิดตั้งไว้ เซเรียหันมามองดูเปรโรนที่ทำหน้าที่ตรวจดูเซราฟโดยกำลังไปเตรียมของ เปรโรนเริ่มเดินดูโดยหาสิ่งของบางอยย่างที่เข้าท่า [ ตายเเน่ ตายเเน่ ความเเตกเเน่นอน ตรวจสอบนี้เขาใช้ยังไง ตัวข้ายังไม่เคยเข้้ารับการรักษาสักครั้ง ต้องคิดเเล้วละ อะไรที่เข้าท่า ไม่ให้ทางนั้นสงสัย อะไรดีนะนึกสะตัวข้า ต้องทำให้พวกนี้ลดการระวังตัวก่อน ] เปรโรนเดินหาสิ่งของอย่างเร่งรีบ นึกได้บางอย่าง [ ใช่ใช่ ตออนที่หญิงสาวคนนั้นกำลังจะะไปหยิบนั่นคืออุปกรณ์เเน่นอน ] เปรโรนกำลังจะดีใจ เสียงจากเซเรียดังขึ้นมา

เซเรียวิ่งมายืนด้านข้างเซราฟที่มีีสีหน้านิ่ง “ นี้ค่ะ อุปกรณ์ตรวจสอบ หมอพึ่งมาวันเเรกใช่ไหมละค่ะ จึงไม่รู้ว่า ตรงไหนเก็บอุปกรณ์อะไรไว้นะค่ะ ฉันเองกก็มาเดินเล่นที่นี้บ่อยจึงพอรู้ว่าสิ่งนี้ใช้อะไรนะค่ะ „เซเรียยิบบางอย่างที่เหมือนหมอนนอนมาวางไว้ตรงโต๊ะ รูปร่างหมอนขนาดเท่าครึ่งไหล่เซเรียโดยเป็นสีขาว เป็นเหมือนปลอกเเขนวัดความดัน เเละยาบางอย่างอีกหนึ่งกระปุกเซเรียยิบกระปุกยามาวางไว้ตรงโต๊ะ โดยที่ตัวอักษรไม่ได้เขียนคำอธิบายของยาไว้“ เเละนี้คือยาของคุณหมอค่าา„ เปรโรนยิ้มรับ “ อืม อืม โทษที โทษที ช่วยได้มากเลยละ กำลังหาสิ่งนั้นอยู่พอดีเลยละ „ [ ชิ ดันมีผู้รู้เรื่องมาที่่นี้อีก ต้องหาจังหวะ ฆ่าเจ้าพวกนี้ ] เปรโรนเดินมานั่งตรงหน้าเซราฟ ที่ยังมีสีหน้านิ่ง

เปรโรนวิเคระห์อย่างหนักว่าสิ่งของตรงหน้าตัวเองที่ควรจะนำมาทำอะไรเพื่อไม่ให้ทั้งสามคนสงสัย โดยทั้งสามคนจ้องมองเปรโรนอย่างจริงจัง [ นี้มันใช้งานยังไงอีกเนี่ย? ] ในขณะที่เปรโรนกำลัังวุ่นวายกับอุปกรณ์ทางการเเพทย์ เซเรียยิ้มอย่างสดใสรอการเเสดงของเปรโรนว่าจะเริ่มเมื่อไหร่ เพราะเปรโรนนั่งจ้องอุปกรณ์อย่างไม่วางตา เซราฟถามขึ้นมา “ ไม่ต้องก็ได้ครับ ท่านไม่ใช่คนที่ถนัดทางด้านนี้ใช่ไหมมละครับ „ [ ตามลักษณะ การตรวจสอบของหมอจะสามารถตรวจสอบได้เเบบปกติ เเต่เพราะรู้อย่างนั้นเหรอ ฉันนั้้นไม่ได้เป็นอะไรจึงไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ โดยกำลังคิดวิธีการทำให้ทางนี้เชื่อถือ ถ้างั้นก็ควรตัดจบ จอมยุทธ์ต้องรักษาด้วยจอมยุทธ์ หมอคนนี้ทีี่ตามหาของอยู่ ความเป็นไปได้ที่จะไม่ถนัดการรักษาประเภทนี้ จึงลังเลว่าจะตอบยังไง ] ในขณะที่เซราฟตอบไปอย่างนุ่มนวล

เเต่ดันเป็นเส้นทางตรงกันข้ามของเปรโรน เปรโรนดวงตาที่สั่นด้วยความตกใจ ดวงตาที่สั่นไม่หยุุดเหงื่อไหลออกมาไม่หยุดพร้อมกับหัวใจเต้นเเรงไม่เป็นจังหวะ [ เจ้าหมอนี้ มันรู้เรื่องเเต่เเรกเเต่กลับทดสอบฉันงั้นเหรอ เเถมกล้าพูดออกมาเเบบนี้อีก เจ้านี้มันรู้ว่าฉันเป็นใครเเละตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ เด็กคนสาวผู้นั้น ก็คิดอยู่ว่่าทำไมถึงรู้ที่เเท้เพราะรู้ว่าฉันเป็นใครนี้เอง เเละเด็กตรงหน้าคือจอมยุทธ์ เมื่อกี้ลืมไปเจ้าผู้ชายที่นั่งอยู่นอกบ้าน มันบอกว่าเด็กคนนี้ดูดซับหินพลังงานจนเป็นลมไป เเปลว่าเป็นการบอกฉันว่า เด็กที่อยู่ตรงหน้าเจ้าคือจอมยุทธ์ เจ้าพวกนี้มันสามารถเข้ามาในระยะประชิดตัวได้ขนาดนี้ โดยที่ฉันติดกับดักตั้งเเต่ปล่อยให้เจ้าพวกนี้เข้ามา เเปลว่าอุปกรณ์ตรงหน้าฉันไม่ใช่เครื่องวัดอุปกรณ์ไร้้สาระ เเต่เป็นอุปกรณ์ที่จะจับบมัดฉัน โดยมีทางเลือกให้สองทาง หนึ่ง นำสิ่งที่ของตรงหน้าหมัดมือตัวเอง กับอีกอย่างคือกินยางั้นเหรอ ยานี้มันคืออะไรละ? หนทางมืดเเปดด้าน เจ้าเด็กผมทองคนนี้ เเค่การเดินเข้ามมานั่งโดยไม่มีคนพยุงตัวเดินมา เเปลว่าเป็นการบอกว่าเรื่องเป็นลมนั้นโกหก ] เปรโรนยิ้มรับ ถึงยังไงตัวเอง ยังกลัวตาย “ ขอมอบตัวครับ „เปรโรนยอมมอบตัวเพราะกลัวตาย โดยสีหน้าสุดนิ่งสงบของเซราฟยังคงมองชายชราอย่่างสงสัย [ หะ!? ]