EP.5: ตัดสินผู้ไม่มีใครแตะต้อง

เหวิน จินเฉียง ยืนอยู่กลางห้องมืด

ไม่มีเพดาน ไม่มีผนัง ไม่มีทางออก

แสงสลัวเพียงพอให้เห็นเวทีไม้สีดำตรงหน้า และ “เก้าอี้พิพากษา” สูงตระหง่าน

เขาพยายามก้าวถอย…แต่เท้ากลับจมลงในเงา

หัวใจเต้นแรง

เหงื่อซึม

และสิ่งที่เขาเห็นต่อมา — ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ

เก้าอี้พิพากษา…มี “เด็กหนุ่มหน้าตาไร้อารมณ์” นั่งอยู่

มือขวาถือค้อนดำสนิท

เบื้องหน้าคือหนังสือเปิดออก — บันทึกบาป

เสียงหนึ่งดังก้องทั่วทั้งมิติ:

“เหวิน จินเฉียง ผู้มีบาประดับ A

ถูกเรียกเข้าสู่ศาลบาป

เพื่อรับการตัดสินตามน้ำหนักแห่งความผิด”

เขาตะโกน — “นี่มันเรื่องบ้าอะไร! ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้!”

ภาพตรงหน้าเปลี่ยน

ปรากฏเด็กนักเรียนชายหลายคน

นั่งก้มหน้าอยู่ข้างเขา — แต่ละคนมีใบหน้าซีดเซียว

เสียงสะอื้นของพวกเขา…ดังแทรกเข้าในใจของเหวิน จินเฉียงจนเขาแทบล้มทั้งยืน

“หยุด! ฉันไม่เคยทำอะไรผิด! ทุกอย่างมันเต็มใจ!”

หานเฉิน — ผู้ตัดสิน — พูดคำแรกด้วยเสียงเรียบเย็น

“เจ้าจำชื่อเหยื่อได้ไหม?”

“จำสิ่งที่เจ้าขอให้พวกเขาเรียกเจ้าตอนอยู่ตามลำพังได้หรือเปล่า?”

ในวินาทีนั้น เหวิน จินเฉียงทรุดลง

มือกุมหัว

ร่างสั่น

เสียงในหัวเขาตะโกนซ้อนกันหลายพันครั้ง

“มันไม่จริง…”

“ฉันทำเพื่อสอนเขา…”

“เขามีความสุข…”

“ฉัน…ไม่ผิด…”

[ระบบบาป: ยืนยันระดับความผิดสำเร็จ]

– ระดับความสำนึก: ต่ำกว่าศูนย์

– การบิดเบือนบาป: รุนแรง

– ไม่มีศักยภาพในการเยียวยา

หานเฉินตัดสินทันที:

“โทษของเจ้าคือ — สำนึกซ้ำชั่วนิรันดร์”

เขายกค้อนพิพากษาขึ้น

และเมื่อฟาดลง…ศาลทั้งศาลกลายเป็นทะเลเงา

เสียงของเหยื่อกรีดร้องในความมืด

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า…ในใจของเหวิน จินเฉียง

เขาถูกดูดลงไปในพื้นสีดำ — ไม่เหลือแม้แต่เสียง

[โลกความจริง – เช้าวันรุ่งขึ้น]

ข่าวด่วน:

“ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมชื่อดัง ฆ่าตัวตายภายในบ้านพัก

บนผนังห้องเขียนด้วยเลือดว่า — ‘ฉันจำชื่อพวกเขาได้หมดแล้ว…’”

หานเฉินเดินอยู่ท่ามกลางฝนเช้า

ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใคร

ไม่มีใครรู้ว่าการตายครั้งนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ

“ต่อให้ไม่มีใครพิพากษา…ฉันก็จะเป็นคนลงโทษเอง”