EP.9: ศาลที่ฟังทั้งสองด้าน

ยามค่ำคืน — หานเฉินนั่งหลับตาอยู่ในความมืด

ระบบบาปนำพาจิตของเขาสู่สถานที่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ไม่ใช่ศาลปกติ

แต่เป็น “ศาลสองชั้น” — สร้างจากเส้นบาปและเส้นบุญ

ที่พันกันเหมือนรากไม้พันรอบเสา

แบ่งออกเป็น “ด้านบน” ที่สว่าง และ “ด้านล่าง” ที่มืดมิด

เสียงระบบดังก้อง:

[ยินดีต้อนรับสู่: ศาลบาปสองชั้น]

การตัดสินครั้งนี้จะมีสองขั้น

– ชั้นบน: ตรวจสอบ “ผลบุญ” ที่บุคคลสร้างต่อโลก

– ชั้นล่าง: ขุดลึก “ความผิด” ที่ไม่สามารถลบได้ด้วยความดี

คำตัดสินสุดท้ายจะเกิดเมื่อเส้นบาป “ไม่สามารถแอบอยู่หลังบุญได้อีก”

ผู้ถูกตัดสิน: หมอเซี่ย หรงหยุน

ร่างของเขาถูกพามากลางห้องพิจารณา

สีหน้าเคว้งคว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

“นี่มันอะไรกัน…ฉันช่วยเด็กตั้งเท่าไหร่…

ฉัน…ทำดีมาตลอดชีวิต…”

[ชั้นแรก: ศาลบุญ]

– ภาพต่าง ๆ เริ่มปรากฏขึ้นกลางอากาศ

– เขามอบยาฟรีให้เด็กในชนบท

– เขาบริจาคค่ารักษาให้ผู้ป่วยไร้บ้าน

– เขาสร้างศูนย์พักพิง

หานเฉินมองด้วยแววตานิ่ง

แม้แต่ระบบเองก็ยัง “เว้นระยะ” ไม่ให้วิเคราะห์ทันที

แต่แล้ว…ศาลเริ่มสั่นเบา ๆ

และบรรยากาศก็เปลี่ยน

[ย้ายเข้าสู่: ชั้นล่าง]

[ชั้นล่าง: ศาลบาป]

พื้นศาลมืดสนิท

เส้นบาปไหลซึมจากพื้นขึ้นมาช้า ๆ เหมือนเลือดดำใต้ผิวดิน

เสียงกระซิบค่อย ๆ ดังขึ้นรอบตัว

ไม่ใช่เสียงกรีดร้อง

แต่เป็นเสียงที่แผ่ว…เบา…และเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่มีใครเคยได้ยิน

“ตอนเขายิ้ม…ฉันกลัว”

“เขาชอบลูบหัวฉัน…แต่ฉันรู้ว่ามันไม่เหมือนคนอื่น”

“แม่บอกให้ฉันอดทน เพราะเขาช่วยจ่ายค่ายาให้”

“ฉันบอกครู แต่ครูบอกว่า…ฉันอาจจะคิดไปเอง”

ภาพเริ่มปรากฏกลางศาล

เด็กชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องตรวจที่เงียบเกินไป

มือจับชายเสื้อแน่น เหงื่อซึม

ดวงตาแดง

ไม่มีเสียง

ไม่มีใครในภาพ…ยกเว้นเขา กับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังพร้อมรอยยิ้ม

อีกภาพ — เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ถือกระดาษวาดรูปในมือ

เธอวาด “หมอที่มีเขา” ยืนอยู่ข้างเด็กที่นอนบนเตียง

ในกระดาษนั่นไม่มีสี

เธอเอาไปวางไว้ในกล่องร้องเรียน…แต่ไม่เคยมีใครเปิดอ่าน

เสียงเด็กอีกคนพูดเบา ๆ:

“เขาบอกว่าถ้าหนูพูด…

คนจะเกลียดหนู เพราะเขาคือคนดีของทุกคน”

“เขาคือฮีโร่…

แต่ในฝันหนู…ฮีโร่คนนั้นกลายเป็นเงาที่หนูหนีไม่ได้เลย”

หมอเซี่ยก้าวถอย

มือสั่น

หน้าเผือด

เหงื่อผุดออกจากขมับ

เขาพึมพำเบา ๆ:

“ไม่…ฉัน…แค่ไม่อยากให้พวกเขาจำเรื่องแย่ ๆ”

“ฉันทำดีมาตลอดนะ…ฉันเป็นคนดี…”

[ระบบบาป: วิเคราะห์เสร็จสิ้น]

– ความดี: ระดับ A

– การปกปิดความผิดส่วนตัว: ระดับ A+

– การใช้ภาพลักษณ์เพื่อปิดปากเหยื่อ: ระดับวิกฤต

❗ ตัดสิน: บุญปลอม บาปแท้

โทษ:

“ตราประทับ ‘ภาพลวงบุญ’”

– ทุกครั้งที่นอนหลับ เขาจะฝันว่า “ช่วย” เหยื่อ

– แต่ในฝัน…เหยื่อร้องไห้

– เด็ก ๆ จะขอบคุณเขา…แต่ไม่มีใครยิ้มเลย

หากไม่ยอมรับความผิด “ด้วยตนเอง” ต่อสาธารณะ

ภาพฝันจะวนซ้ำไปตลอดชีวิต

ศาลบาปเงียบอีกครั้ง

ไม่มีเสียงตัดสิน

ไม่มีคำพิพากษาเหมือนครั้งก่อน

เพราะครั้งนี้…

บาปมันพูดเอง

ผ่านเสียงของเหยื่อที่โลกไม่เคยฟัง

[โลกภายนอก – วันถัดมา]

เขาให้สัมภาษณ์กลางรายการทีวี

พูดถึงการ “นอนไม่หลับ เห็นภาพเด็กที่เคยช่วยร้องไห้”

แต่เขายัง…ไม่พูดความจริง

ตราประทับยังคงอยู่

หานเฉินมองภาพในข่าวเงียบ ๆ

“ฉันไม่ได้อยากลงโทษทุกคนที่ทำผิด”

“แต่ฉันไม่ให้ใคร…ใช้ความดีมาลบล้างความเลวโดยไม่ยอมรับมันก่อน”