บทที่ 155 หมอช่วยเขาไม่ได้ แต่ฉันอาจจะช่วยได้
ลู่เซิงเพิ่งลืมตาตื่นในตอนเช้า ก็เห็นโทรศัพท์ข้างหมอนกำลังสั่น—เป็นสายจากหลี่มู่เฉิน
"ที่รัก ตื่นแล้วเหรอ?"
เสียงของชายหนุ่มปลายสายทุ้มต่ำและมีเสน่ห์ แต่อาจเพราะนั่งเครื่องบินข้ามคืนและมีอาการเจ็ทแล็ก เสียงจึงแฝงความเหนื่อยล้าอยู่บ้าง
ลู่เซิงมองเวลาแล้วถามเข้าโทรศัพท์: "คุณเพิ่งลงเครื่องเหรอ?"
"มาถึงซูหลี่หลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้อยู่ที่โรงแรม" หลี่มู่เฉินตอบ "แค่คิดถึงตารางเวลาของคุณ คิดว่าคุณน่าจะตื่นแล้วถึงได้โทรหา"