เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เจิ้งเหม่ยรีบพยักหน้าทันที "ได้ ได้ ฉันจะรีบไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้"
ซ่งอี้เหยียนลุกขึ้นยืน คล้องแขนเจิ้งเหม่ย พาเธอขึ้นบันได
อาม่าจางมองเงาร่างของแม่ลูกทั้งสอง หลุบตาลง ครุ่นคิด
ไม่นาน พวกเธอก็มาถึงชั้นสาม
ซ่งอี้เหยียนพยุงเจิ้งเหม่ยให้นั่งลงที่ขอบเตียง "แม่คะ ราตรีสวัสดิ์"
"ราตรีสวัสดิ์" เจิ้งเหม่ยกำชับซ่งอี้เหยียน "อี้เหยียน ลูกก็เข้านอนเร็วๆ นะ"