บทที่ 49 55

ซงจิ้นลืมไปแล้วว่าเมื่อคืนนี้เขาใช้เวลาอย่างไรบ้าง ในความมืดนั้นทุกอย่างชัดเจนยกเว้นการมองเห็น จูบที่ประทับบนผิวหนัง เสียงหายใจที่ดังอยู่ข้างหู อุณหภูมิร่างกายที่ร้อนระอุ ประกอบกันเป็นความทรงจำที่กระจัดกระจาย วินาทีหนึ่งรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่อีกวินาทีถัดมากลับสงสัยว่ามันเป็นเพียงความฝัน

แม้ว่าจะเพียงแค่ใช้มือ แต่ซงจิ้นจำได้ว่าตัวเองขดตัวเป็นก้อนในตอนท้าย เพราะรู้สึกว่าไม่สามารถเผชิญหน้ากับมันได้เลย อารมณ์พลิกผัน เขานึกถึงตอนที่ตัวเองถามซงซิงลานด้วยน้ำเสียงสะอื้น: "ไม่ไปไม่ได้เหรอ?"