SINnER

Lumipas ang ilang araw na parang isang matamis pero mapangahas na routine para kina Josh at Nick. Gabi-gabi silang nagkakantutan — walang sawa, walang preno.

Parang adik sa isa't isa.

Parang wala nang bukas.

Bawat gabi, pareho silang gutom — hindi lang sa init ng laman, kundi sa presensiya ng isa't isa. Si Josh ang unang dumadantay sa kama, minsan walang salita, tanging titig lang na punô ng pagnanasa. Si Nick naman, kusang lumalapit, humahalik sa leeg ni Josh habang bumubulong ng kung anu-anong kahalayan. Unti-unting nabubura ang distansya, ang mga damit, at ang konsensiya. Sa bawat ulos, sa bawat ungol, may tahimik na pagsuko. Hindi lang katawan ang pinaglalaban — pati damdamin, patago nilang inuusal.

Hindi sila nag-uusap tungkol dito. Walang "Tayo na ba?" o "Anong meron satin?" Pero klaro sa kilos. Magkayakap palagi pagtulog. Naglalambingan kahit walang libog. Nagsusubuan ng pagkain. Naghuhugas ng plato na parang mag-asawa. Kapag may nakatingin, tumatawa sila na parang tropa lang. Pero kapag nagkakasulubong ang mga mata, may lihim na pagnanasa. May lambing na hindi basta para sa kaibigan.

Tuwing linggo, sabay silang pupunta sa sports complex para mag training kasama ni Coach Marvin. Magkalaban o paminsan -minsa'y magka teammate sa basketball, sabayang pawis, kasama ang mga kababata. At kapag hapon, magkasama sa beach — si Josh laging may hawak na towel, si Nick naman may baong yelo para sa tubig. Parang routine ng dalawang taong magkasama na, pero walang label. Walang eksaktong pangalan. Pero ramdam. Ramdam nila pareho.

At pagsapit ng gabi, sa dilim ng kwartong sila lang ang nasa loob, parang nabubura ang tanong kung "ano sila." Ang natitira lang ay katawan sa katawan, labi sa labi, at isang tiwala na hindi basta binibigay sa kahit sino. Sa bawat pag-indayog, sa bawat bulong na "sige pa," may kasamang "dito ka lang." Parang sinasabi ng mga katawan nila ang ayaw nilang sabihin nang direkta: "Akin ka. Kahit walang aminan. Kahit walang kasunduan. Basta gabi-gabi, sa piling mo ako, at sapat na 'yon."

Sa mga sandaling 'yon, hindi na importante kung anong meron sila — kasi ang mahalaga, sila ang meron sa isa't isa.

Kaya nang dumating ang isa pang linggo ng training, ramdam ni Josh ang epekto sa buong katawan. Mabigat ang mga hita niya. Mainit ang batok. Pakiramdam niya, parang sinipsip ang lakas niya — literal.

"Coach, pass muna ako ngayon..."

Nag-message si Josh habang nakahiga sa kama. "Di kaya ng katawan ko. Hindi ako okay."

Ilang minuto lang, nag-reply si Coach Marvin.

"Okay. Rest ka muna. Si Nick na lang muna ang i-train ko today."

Biglang bumangon si Josh.

What the hell?

May kung anong kumislot sa loob niya. Di niya maipaliwanag.

Akala niya canceled ang training pag absent siya, pero bakit si Nick na lang bigla?

Oo, pinag-usapan nga nila dati na isasama si Nick sa training, pero hindi niya inasahan na si Coach mismo ang magpupush nito — at ngayon pa talaga?

May something, bulong ng utak niya.

"Bro, ako na daw muna itetrain ni Coach ngayong araw," pagkumpirma ni Nick habang nagsusuot na ng pang-alis.

Walang bahid ng alinlangan sa boses nito.

Hindi man lang tumanggi. Hindi nagtaka.

"Okay ka lang doon?" tanong ni Josh, pilit kalmado ang tono.

Ngumiti lang si Nick. "Bakit naman hindi?"

At pagkatapos ng ilang saglit, kumaway ito bago lumabas ng bahay.

Naiwan si Josh sa bahay.

Tahimik. Mainit. Mabigat ang pakiramdam.

Tumagilid siya sa kama, pilit hinihila ang kumot pero nanlalagkit pa rin ang balat niya — maalinsangan, parang may naiwan sa hangin. Hindi niya alam kung pawis o guilt ba 'yon.

Pumikit siya.

Biglang sumagi sa isip niya ang mga eksena ng nakaraang gabi.

Mga ungol.

Mga daliri ni Nick sa likod niya.

Mga mata nitong mapanukso habang nakapatong.

"Bro, ang sarap mo..."

"Wag kang tumigil..."

Napasinghap si Josh, biglang bumalikwas.

"Putangina."

Pero iba ngayon.

Wala si Nick sa tabi niya.

Wala rin ang mga halik, ang init, ang kiliti.

Ang naiwan lang — tanong.

Bakit si Coach pa talaga?

Bakit parang ang bilis mag-yes ni Nick?

Tumayo siya. Pumunta sa kusina.

Nagbuhos ng malamig na tubig. Tumingin sa baso.

Parang sa dami ng ininom niyang likido nitong mga araw, ngayon lang siya nauhaw ng ganito. Uhaw na hindi tubig ang hanap.

Bumalik siya sa kwarto.

Binuksan ang phone.

Binuksan ang IG.

@coachmarvinfit

Latest post: "Sunday grind 💪 Who's ready to sweat?"

At additional sa caption...

"Special 1-on-1 today. Let's see what he's made of."

Napakunot-noo si Josh.

Napatingin sa profile picture ni Coach — topless, naka-shades, hawak ang whistle sa labi.

Lagi siyang ganon. Pero ngayon lang parang... ibang init ang hatid nito.

"Let's see what he's made of?"

Para bang may double meaning. Para bang... hindi lang tungkol sa training.

Was it just him, or was Coach Marvin always this flirty?

"Nick wouldn't. Right?"

Hinilot ni Josh ang sentido niya habang nakatitig sa kisame.

"Hindi siya ganon. Hindi siya... malandi."

Pero kahit ilang ulit niyang ulitin 'yon, hindi niya mapigilan ang mga imahe sa utak niya.

Coach Marvin.

Nick.

Pawisan.

Magkaharap.

Nagkakatitigan.

"What if...?"

"Paano kung may... nauna pa pala sa'kin?"

"O kaya ngayon pa lang nagsisimula?"

Biglang kinilabutan si Josh.

Hindi dahil sa lamig.

Dahil sa posibilidad.

At doon na pumasok ang tanong na hindi niya gustong sagutin:

"Kung may nangyari sa kanilang dalawa... kakayanin ko ba?"

Pinilit ni Josh na bumangon, nagbihis at pinaandar ang motor. Masama ang pakiramdam niya pero hindi maalis sa isip niya ang mga nakita sa social media at kung paano umakto si Nick ngayong araw.

Naninikip ang dibdib ni Josh habang dahan-dahang nilalakad ang gilid ng sports complex. Tahimik ang gabi pero malakas ang pintig ng puso niya—gigil, kaba, hindi niya alam kung bakit. Ang tanging liwanag lang ay mula sa ilaw ng CR sa dulo ng hallway, kung saan palaging walang tao kapag gabi.

May maliit na bintana roon.

Dati rati, hindi niya pinapansin.

Ngayon, parang may humihila sa kanya para silipin.

At nang dumungaw siya...para siyang binuhusan ng kumukulong tubig.

Nandun si Nick—nakatuwad sa shower wall, braso'y nakapatong sa tiles, basang-basa, nanginginig. Si Coach Marvin—nasa likod niya, kumikilos ng marahan pero madiin, mukang basa ng pinaghalong pawis at tubig mula sa shower at na nakatutok sa kanila ang isang tripod-mounted camera sa gilid.

"Don't stop... right there... coach, please."

Halos pabulong ang tinig ni Nick, pero rinig na rinig ni Josh.

Yung hinga niya—putol-putol.

Parang pinaghalong libog at gutom.

"Tangina ka, Nick... ang sabik mo," bulong ni Marvin habang sinasagad ang pagkakapasok sa likuran ni Nick.

Humigpit ang hawak ni Josh sa pader.

Mainit ang palad niya, nanginginig.

Hindi siya makagalaw.

"Mas tight ka ngayon... sino'ng nagpaluwag sa'yo kagabi, ha?"

Napakagat-labi si Nick, saglit na tumingin sa mismong camera.

"Wala. Ikaw lang... ngayon lang... please, faster..."

Bumilis ang ritmo.

Tumitilamsik ang tubig sa bawat ulos.

Yung katawan ni Nick, bumabalik-balik sa bawat bayo, pero hindi siya umaangal.

Parang mas gusto pa niya.

"You like being watched, huh?"

Tiningnan ni Coach Marvin ang camera.

"Sige, sabihin mo sa camera kung gaano mo 'to gusto."

Sumunod si Nick.

Habang hinahampas ng ari ni Marvin ang katawan niya, napangiti siya sa camera.

"I love it... coach f*cks me so good..."

"Harder... deeper... make me scream..."

Josh swallowed hard.

Hindi siya makapaniwala sa nakikita.

"Nick..." bulong niya, halos hindi na niya marinig ang sarili.

"Sino ka na?"

Bawat halinghing, bawat ungol, parang kutsilyong hinihiwa ang loob niya.

Hindi lang ito sex.

May ibang init.

May ibang kamunduhan.

At sa gitna ng lahat, may camera pa.

"Cum inside me, coach... I want it."

At sumabog ang init sa pagitan nila—hindi man nakita ni Josh ang mismong pagragasa, ramdam na ramdam niya ang lakas ng hininga, ang pagkapagod, at ang kontentong bumalot sa katawan ni Nick matapos ang lahat.

Saglit na katahimikan.

Tumingin si Marvin kay Nick.

"You're getting better on our second session. We might go live next time."

Napakunot-noo si Josh.

"Go live?"

"Anong meron?"

Hindi niya na kinaya.

Hindi na siya naghintay ng kasunod.

Mabilis siyang tumalikod.

Parang binugbog ang kaluluwa niya.

Naglakad siya palayo—hindi na maayos ang paghinga.

Ang dibdib niya, mabigat.

Puno ng tanong.

Puno ng pagsisisi.

"Ibang-iba ka na, Nick..."

"At siguro... hindi talaga kita kilala."

At sa likod ng isipan niya, may boses na paulit-ulit:

"Bakit hindi mo siya pinigilan?"

"O... bakit parte sa'yo gusto ring nando'n?"

Pinatakbo niya ang motor sa max speed, buhos ang luha. Ni hindi magawang punasan ni Josh ang mga mata sa sobrang sakit ng nakita niya.

Pagkauwi ni Josh sa bahay, tahimik siyang pumasok at dumiretso sa kama. Mabigat ang katawan niya — hindi lang dahil sa masamang pakiramdam, kundi dahil sa kung anong bigat ang pumipilipit sa dibdib niya.

Hinila niya ang kumot at humiga sa lower bunk ng double-deck nilang dalawa ni Nick.

Pero hindi siya makatulog.

Hindi siya makapikit.

"Nick..."

Hindi niya alam kung kaninong pangalan ang binabanggit niya — ang kaibigan niyang Nick mula pagkabata?

O 'yung Nick na nakatuwad sa shower room habang may camera?

"...ibang-iba ka na."

O baka ganun ka na talaga noon pa, pero hindi ko lang nakita?

Napapikit siya, pilit isinasara ang tanawin sa isip niya — ang katawan ni Nick, basang-basa, nilalaro ng dila ni Coach Marvin habang may tripod camera na nakatutok sa gitna ng lahat.

Hindi niya na alam kung masama pa ang pakiramdam ng katawan niya—

O mas masama ang pakiramdam ng puso niya.

Di nagtagal, dumating si Nick.

Bukas ang pinto, may dalang init ang presensya niya.

Parang masaya pa ang tono ng boses niya. Parang walang nangyari.

"Ok ka na bro?" tanong niya, casual, parang concerned.

Pero hindi sumagot si Josh.

Tumingin lang siya ng diretso.

Matalim. Tahimik.

Ngumiti si Nick at dumiretso sa banyo, iniwan ang bag at phone sa maliit na lamesa.

Pagkasarado ng pinto ng banyo, nag-vibrate ang phone.

Minsan. Dalawa. Sunod-sunod.

Mga notif. Tunog na hindi mo dapat pansinin —

pero kung ikaw si Josh, hindi mo mapigilang lumapit.

Hawak niya ang telepono.

Hindi niya binuksan, pero tinignan lang ang notification bar.

X (Twitter):

"@notiesky retweeted your post."

"@urfitnessdaddy tagged you."

"@cummingetit followed you."

At isang DM notif...

@urfitnessdaddy sent you a message.

Pero wala sa preview ang mensahe.

Private. Suspicious.

Biglang bumukas ang pinto ng banyo.

Nagulat si Josh, napaatras ng bahagya.

Si Nick — nanlaki ang mata.

Agad niyang dinampot ang phone sa mesa at bumalik sa banyo.

Tahimik. Walang salita.

Pero ramdam ni Josh ang pagkataranta sa mga galaw ni Nick.

Naiwan si Josh sa kwarto. Nanginginig ang daliri.

Naiimagine pa rin niya ang pangalan: @urfitnessdaddy.

Binuksan niya ang phone niya at gumawa ng bagong X account.

Walang name. Walang picture.

Anonymous lang.

Hinahanap niya ang handle.

@urfitnessdaddy — 15k followers. 502 following.

Binuksan niya ang profile.

Boom. Puro porn.

Mga topless na lalaki.

Mga provocative na video.

Mga gym shots na halatang hindi lang para magpakita ng gains.

May isang post.

2 hours ago.

Nasa sports complex background.

Tumigil ang puso ni Josh.

May half-body shot ng lalake—nakatalikod.

Hindi kita ang mukha pero kitang-kita ang katawan.

Familiar.

Scroll.

May isang blurred photo — lalaking nakahubad, may arm band tattoo sa kanang braso.

"Si Coach Marvin..."

Hindi siya nagkamali. Kahit pa blurred ang mukha, kabisado niya 'yon.

Tiningnan niya ang mga retweet ni @urfitnessdaddy.

May picture na magkasama sila ni...Nick.

Pareho silang blurred. Pero kitang-kita sa body language — intimate. Halos maghalikan.

Na-click niya ang username ng kasama ni Coach sa picture.

@hungrybaby

88k followers. 7 following.

Naka-private.

"Sikat? Alter account ba 'to?"

Nag-research si Josh tungkol sa Alter.

— Anonymous Twitter accounts na ginagamit para magpost ng sexual content.

— Kadalasan may hidden identity.

— May mga following na fans or "clients."

— Minsan for fun. Minsan for money. Minsan... both.

Alter si Nick?

May secret life siya?

Josh followed a few common accounts between Coach, @urfitnessdaddy, at @hungrybaby.

After a few minutes, "Request Accepted."

Nanlalamig ang katawan niya habang pinipindot ang profile.

Kinakabahan siyang tingnan.

Pero mas malakas ang pangangailangan niyang malaman ang totoo.

"Hindi ko na alam kung sinong Nick ang totoo."

"At mas masakit pa ngayon... kasi mukhang mahal ko na si Nick."

Humigpit ang hawak niya sa telepono. Napapikit siya, pilit nilulunok ang pait sa lalamunan.

At bago niya pa tuluyang maisara ang app—isang bagong notification ang lumitaw mula sa FB post ni Nick.

Shinare na larawan galing sa isang page. Isang simpleng quote lang, pero sapat na para yumanig ang loob niya:

"The worst kind of spotlight is the one you didn't ask for."

Tumigil ang mundo ni Josh.

Hindi niya alam kung warning ba 'yon, o pagsisisi.

Pero ang sigurado lang...may hindi sinasabi si Nick.

At takot siyang malaman kung gaano kasakit ang katotohanan.