บทที่ 16 งานเลี้ยง (3) หน้าบวม

แสงแดดในฤดูใบไม้ผลิช่างพอเหมาะพอดี

ทิวทัศน์ในลานจวนซังซูงดงามราวกับภาพวาด

เย่ชีฉือและฉินเมิ่งซีต่างนั่งอยู่ข้างพิณหยก

สายตาของทุกคนในที่นั้นจับจ้องมาที่พวกเขา แต่ละคนต่างมีความคิดในใจ

เย่ชีฉือส่งสายตาให้ฉินเมิ่งซี

ฉินเมิ่งซีพยักหน้า

นางก้มตัวลงดีดพิณ เสียงพิณอันไพเราะลอยออกมาจากปลายนิ้วของนาง สดใส กังวาน และแฝงไปด้วยความรู้สึก ราวกับลำธารเล็กๆ ที่ไหลผ่านหุบเขา สาดกระเซ็นเป็นละอองน้ำที่สวยงามและจริงใจ เสียงพิณที่ไพเราะทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนได้อยู่ในสถานที่นั้นจริงๆ