"หม่อมฉันจำได้ว่าไท่จื่อเฟยตบหน้าหม่อมฉันยี่สิบหกครั้ง" เมื่อเทียบกับความตื่นตระหนกของเกาจิงอี้ เย่ชีฉือดูสงบและเยือกเย็นกว่ามาก "ถ้าหม่อมฉันจำไม่ผิด น่าจะเป็นนางกำนัลคนนั้นที่ตบปากหม่อมฉัน"
เย่ชีฉือชี้ไปที่นางกำนัลข้างๆ เกาจิงอี้
นางกำนัลตกใจจนตัวสั่น รีบคุกเข่าลงกับพื้น ไม่กล้าพูดอะไร
"ตอนนั้นข้าเห็นว่ามือของนางกำนัลบวมไปหมดแล้ว" เย่ชีฉือพูดอย่างจงใจ