บทที่ 154 การขอโทษไม่ควรมือเปล่า

"ขาช่างใหญ่จริงๆ! อ้า ไม่ใช่สิ หน้าอกช่างยาวจริงๆ อ้า ก็ไม่ใช่อีก..." จางเหมิงหลงเชื่อมั่นว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษ นี่ไม่ใช่เพราะเขาตั้งใจจะมอง แต่เพราะเขาไม่มีทางที่จะไม่เห็นมันได้

"คุณจาง คืนนี้ให้ฉันปรนนิบัติคุณนะคะ" ลีจีอึนยังคงก้มหน้า การมาที่ห้องของจางเหมิงหลงคนเดียวในคืนนี้แทบจะใช้ความกล้าทั้งหมดที่เธอมี

"คนประเทศชิงชิวนี่ใจถึงกันทุกคนเลยหรือ?" จางเหมิงหลงค่อยๆ สงบสติอารมณ์ลง เขาพอจะเดาได้ว่าลีจีอึนกำลังคิดอะไรอยู่