บทที่ 18 คิดว่าเขาคงเป็นคนสนิทของเขา

เวินซื่อชิงและคนอื่นๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซือหยีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เสวียจื่อยู่ก้มหน้าต่ำ อยากให้ทุกคนลืมเขาไปเสียเลย เมื่อเห็นกู้หลินเฉาเดินออกไป เขากำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่จู่ๆ ก็มีมือยื่นมาบีบคอเขา ลากเขาออกไปจากห้องโถง

สีหน้าของเสวียจื่อยู่เปลี่ยนไปทันที เขากำลังจะร้องขอความเมตตา แต่เมื่อสบตากับสายตาเย็นชาของซือหยี เขาก็หยุดชะงัก ความหนาวเย็นไต่ขึ้นมาตามแผ่นหลัง ทำให้เขาไม่กล้าขยับตัว