เวินฉุนฉุนเห็นสายตาของเธอที่กะพริบไปมา ก็รู้ว่าเธอติดกับดักแล้ว
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า "ช่างเถอะ ฉันพูดอะไรกับเธอมากมายทำไมกัน? แม้ว่าฉันจะเป็นฮองเฮา แต่ในใจขององค์ชายอ๋อง ฉันคงไม่ดีไปกว่าคนรับใช้ด้วยซ้ำ" พูดจบ เหมือนเธอนึกถึงเรื่องเศร้า รู้สึกอับอายเล็กน้อย จึงหันหน้าไปอีกทาง ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับที่หางตา ทำท่าเหมือนกำลังเช็ดน้ำตา แล้วจับชายกระโปรง เดินจากไปอย่างหม่นหมอง