บทที่ 103 เส้นเลือดที่ขมับของกู้หลินเฉากระตุกเล็กน้อย

กู้หลินเฉาต้องไปที่ค่ายทหารสักหน่อย ขณะที่เดินออกจากประตู ผ่านสวนดอกไม้ เขาได้ยินเสียงใสไพเราะของหญิงสาวดังมาจากเนินหินเทียม

"ลู่เฉียว ขอขนมปังอีกลูกหนึ่ง ปลาทางโน้นยังไม่ได้ให้อาหารเลย..."

"ได้เจ้าค่ะ คุณหนู"

ดวงตาของกู้หลินเฉาฉายแววยิ้มบางๆ เขายกเท้าจะเดินไป แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของหญิงสาว "น่าเสียดายที่ปลาพวกนี้ได้แค่ชม กินไม่ได้ ช่างเปล่าประโยชน์ที่มีเนื้อตัวอ้วนพีเช่นนี้..."