บทที่ 127 หนงหนงเสียดายที่ไม่ได้ขอมากกว่านี้
กู้หลินเฉามองผ่านม่านเตียง เห็นความเคลื่อนไหวของนางบนเตียงอย่างรางๆ
เห็นนางเอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่มแล้วก็โผล่ออกมาสลับกันไปมา มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาฉายแววขบขัน
"ร่างกายเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"
"องค์ชายอ๋อง ท่านสืบเรื่องนั้นได้กระจ่างแล้วหรือ มือสังหารพวกนั้นมาจากที่ใด..."
ทั้งสองเอ่ยปากพร้อมกัน
พูดจบ ทั้งคู่ต่างตะลึง
เวินฉุนฉุนเสยผมที่ข้างหูเล็กน้อย เอียงหน้ามองออกไปข้างนอก "ขอบคุณองค์ชายอ๋องที่เป็นห่วง หม่อมฉันสบายดี"