บทที่ 145 ดูเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างที่แหลมคม
ยิ่งท่านหญิงเฒ่าตระกูลเวินฟัง สีหน้าก็ยิ่งแย่ลง ริมฝีปากขยับเล็กน้อย ราวกับอยากจะตำหนิอะไรบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออกสักคำ
ชัดเจนว่าความหมายในคำพูดของเด็กสาวน่ารังเกียจคนนี้กำลังบอกว่าหรูอี้ลืมตัวและเห็นแก่ตัว แต่กลับไม่ได้พูดตรงๆ ว่าหรูอี้เป็นคนแบบนั้น ยังบอกว่าเธอไม่เชื่อด้วย และทำท่าเหมือนพี่น้องรักใคร่กันเสียอย่างนั้น
ชั่วขณะนั้น สีหน้าของท่านหญิงเฒ่าตระกูลเวินเปลี่ยนเป็นสีตับหมู