บทที่ 20 เบาๆ ตบๆ เหมือนกำลังปลอบประโลม
ซูว่านพยักหน้า "แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง แต่ก็ต้องดูว่าท่านแม่จะยอมไปด้วยกันหรือเปล่า" พูดพลางมองไปที่ฮองเฮาด้วยสายตาเปี่ยมรอยยิ้ม
ฮองเฮาฟังบทสนทนาของทั้งสอง รู้สึกเหมือนภาพตรงหน้าพร่าเลือน
ราวกับย้อนกลับไปในอดีตสมัยที่ยังสาว ภาพของการไปดูละครที่โรงละคร...
แต่หลังจากมีลูกสองคน นางต้องคิดถึงลูกทั้งสองเป็นหลัก และหลังจากเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น นางต้องเลี้ยงดูลูกทั้งสองคนเพียงลำพัง ทำให้ชีวิตยิ่งลำบากขึ้นไปอีก