บทที่ 148 ความเอาใจใส่ของฝู่จิ่งเฉิน

ซูว่านมองเขาด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก

มีแต่องค์ชายแห่งเป่ยเจียงที่ตรงไปตรงมาเท่านั้น ถึงได้ถูกคำพูดของเขาหลอกได้ง่ายๆ

เธอส่ายหน้า กอดเนื้อแห้งเดินตามหลังเข้าประตูคฤหาสน์ไป

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว มือของเธอก็ว่างเปล่า

เงยหน้าขึ้นมอง เนื้อแห้งในมือของเธอถูกฝู่จิ่งเฉินหยิบไปเสียแล้ว

ซูว่านกะพริบตา

ฝู่จิ่งเฉินถือห่อของเดินไปข้างหน้าได้ไม่กี่ก้าว สังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้ตามมา จึงชะงักฝีเท้า หันกลับมามอง เห็นว่าเธอยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นจริงๆ ดวงตาดำขลับฉายแววขบขัน เอ่ยเสียงนุ่ม "ฟูหฟูเหรินรีบตามมาเถอะ"