AlexisDee

"Bir bakayım." Geniş omuzları ve güçlü kaslarıyla yakışıklı profesör, beni zahmetsizce kaldırdı ve masaya yerleştirdi. Güçlü elleri, antrenman sırasında oluşan morluğu incelemek için üniformamın askısını nazikçe indirdi.
"Helanie! Neden hep yaralanıyorsun?" Sesi boğuklaştı, bu da nefesimi tutmaya çalışırken omurgamdan aşağı bir ürperti gönderdi.

Kendime onun profesörüm... ve üvey kardeşim olduğunu hatırlatmak zorundaydım. Onun dokunuşuyla baştan çıkmamalıydım.

"Eğer biri seni yine zorbalık yaparsa, ofisime gel ve ben onlarla ilgileneceğim," diye mırıldandı, güzel gözleri benimkilere kilitlenmişti.

Yasak olduğunu bilmeme rağmen, merak etmeden edemedim—sarhoş olduğu gece hissettiğim eş bağını ona söylemeli miydim?

..

Ebeveynleri birbirlerini reddettiğinde, Helanie babasının meleği olmaktan çıkıp ihmal edilen ve unutulan bir çocuk haline geldi. Ancak on sekizinci doğum gününde, işler karanlık bir hal aldı. Vücudu kızışma dönemine girdiğinde, bir grup alfayı kendine çekti. Onu kurtarmak yerine, gizli alfa erkek arkadaşı kaçtı.

O gece Helanie'nin hayatını sonsuza dek değiştirdi. Saldırıya rıza gösterdiği suçlamasıyla, kendi sürüsü tarafından idama mahkûm edildi. Çaresiz bir şekilde kaçtı, annesini bulmaya kararlıydı.

Beklemediği şey, annesini dört tehlikeli derecede yakışıklı ve vahşi oğlu olan bir başıboş kralla evlenmeye hazırlanırken bulmaktı.

Zorba üvey kardeşleriyle bir eş bağı hissettiğinde işler daha da karanlık bir hal alır, onların pençelerinden kaçabilecek mi yoksa onların baştan çıkarması hayatını aşırı uçlara mı sürükleyecek?

Üvey Kardeş Eşleri Tarafından İddia Edilmiş ve İşaretlenmiş

"Eh, sanırım bu sefer Ay Tanrıçası gerçekten bizi rahatsız etmeyi bırakmanı istiyor," dedim, gaza basarken. Önümüzde uzun bir yolculuk vardı, ama yaralanmalarının hayati tehlike oluşturmadığını biliyordum.


Varışımızda hazır olacak doktorlar ve hemşireler için çoktan düzenleme yapmıştım. Ailemizin çiftlik evi, yeşilliklerle ve anılarla dolu güzel bir yerdi. Saatlerce yolda kaldıktan sonra, sonunda eve vardım.


Ambulans ve bir ekip sağlık görevlisi çoktan oradaydı.


"Onu içeri götürün," diye talimat verdim, gömleğimi düzeltirken. Saat sabah 8'di ve bütün gece göz kırpmamıştım. Yine de, huzurlu sabah havası ferahlatıcıydı. Derin bir nefes aldım, paramediklerin onu sedyeye kaldırışını izlerken bir an kendimi rahatlamaya bıraktım.


Çok yenilmiş, çok yalnız görünüyordu. Acı dolu nefes alışının sesini, üzüntüyle ağırlaşmış sesini hatırladıkça küçük gülümsemem silindi.


"Ah!" diye mırıldandım, başımı çevirip zihnimden bu düşünceleri uzaklaştırmaya çalışarak.


52-Parmağında Oynatmak