AlexisDee

"Bir bakayım." Geniş omuzları ve güçlü kaslarıyla yakışıklı profesör, beni zahmetsizce kaldırdı ve masaya yerleştirdi. Güçlü elleri, antrenman sırasında oluşan morluğu incelemek için üniformamın askısını nazikçe indirdi.
"Helanie! Neden hep yaralanıyorsun?" Sesi boğuklaştı, bu da nefesimi tutmaya çalışırken omurgamdan aşağı bir ürperti gönderdi.

Kendime onun profesörüm... ve üvey kardeşim olduğunu hatırlatmak zorundaydım. Onun dokunuşuyla baştan çıkmamalıydım.

"Eğer biri seni yine zorbalık yaparsa, ofisime gel ve ben onlarla ilgileneceğim," diye mırıldandı, güzel gözleri benimkilere kilitlenmişti.

Yasak olduğunu bilmeme rağmen, merak etmeden edemedim—sarhoş olduğu gece hissettiğim eş bağını ona söylemeli miydim?

..

Ebeveynleri birbirlerini reddettiğinde, Helanie babasının meleği olmaktan çıkıp ihmal edilen ve unutulan bir çocuk haline geldi. Ancak on sekizinci doğum gününde, işler karanlık bir hal aldı. Vücudu kızışma dönemine girdiğinde, bir grup alfayı kendine çekti. Onu kurtarmak yerine, gizli alfa erkek arkadaşı kaçtı.

O gece Helanie'nin hayatını sonsuza dek değiştirdi. Saldırıya rıza gösterdiği suçlamasıyla, kendi sürüsü tarafından idama mahkûm edildi. Çaresiz bir şekilde kaçtı, annesini bulmaya kararlıydı.

Beklemediği şey, annesini dört tehlikeli derecede yakışıklı ve vahşi oğlu olan bir başıboş kralla evlenmeye hazırlanırken bulmaktı.

Zorba üvey kardeşleriyle bir eş bağı hissettiğinde işler daha da karanlık bir hal alır, onların pençelerinden kaçabilecek mi yoksa onların baştan çıkarması hayatını aşırı uçlara mı sürükleyecek?

Üvey Kardeş Eşleri Tarafından İddia Edilmiş ve İşaretlenmiş

Sanki kanatlanmış gibi hissettim. Kalbim gurur ve sevinçle doldu, öyle nadir bir duyguydu ki en son ne zaman böyle hissettiğimi hatırlayamıyordum. Emmet her iki testte de en yüksek puanları aldığımı açıkladığı anda yerimden fırlayıp, çoktan bana doğru koşan Lucy'ye sarıldım. Gavin de hemen bize katıldı ve hep birlikte ev sıcaklığında bir grup kucaklaşması yaşadık.


Daha önce hiç arkadaşım olmamıştı ya da zaferimi kutlayacak birileri. Bu yüzden o ikisinin benim için sevinmesi benim için dünyalara bedeldi.


Etrafıma baktığımda Kaye'in düzenli bir şekilde alkışladığını, Emmet'in bana gururlu bir gülümseme verdiğini gördüm, ama Maximus ve Norman sessizce duruyorlardı, yüzlerinden hiçbir şey okunmuyordu. Neden aday için mutlu olamıyorlardı ki?


Kutlamadan sonra kardeşler ayrıldı, geri kalanlarımız ise barınağa geri döndük. Kız kardeşler etrafta kalmadı; zamanlarını nerede geçirdiklerinden emin değildim, ama onlarla tekrar yüzleşmek zorunda kalmadığım için rahatlamıştım.


66-Onlar Arkadaşlarım mı?