LauraRave

"L-lütfen beni bırak.." diye kekeliyordum ve farkına varmadan, ağlayarak kelimeler ağzımdan dökülüyordu. "—Geri dönmeyeceğim. Beni bir daha asla görmeyeceksin. Beni eş olarak istemediğini biliyorum. Benden nefret ediyorsun, o yüzden lütfen beni bırak." diye ağlayarak haykırdım.

Cain'in çenesi, dudaklarımdan çıkan her kelimeyle gerildi. "Sana ne istediğini seçme gücüne sahip olduğun fikrini veren neydi?" Sesi alçaktı, "Neyi, nasıl ve ne zaman ayrılacağına sen karar veremezsin. Bunu sadece ben yapabilirim. Beni terk edemezsin, kaçamazsın! Sadece ben istediğimde ayrılabilirsin."

"Ben bunu istemedim," diye fısıldadım, titreyerek. "Senin eşin olmayı istemedim."

Cain geri çekildi, "Ben de istemedim," diye mırıldandı. "Ama bağ bize bir seçenek sunmuyor, değil mi?"
~~~~

Ölen Alfa babasının tek çocuğu olarak, Avery Jae ailesinin mirasını devralması gerekiyordu. Ancak Alfa Lucian ile ayarlanmış evliliğinin gününde, dünyası yıkılır. Reddedilmiş, aşağılanmış ve kendi kuzeni için bir kenara atılmış olan Avery, canını zor kurtarır ve çok daha derin bir sır olduğunu öğrenir. Her şeyi değiştiren bir sır.

Avery uyandığında, kendini yabancı bir toprakta, korkunç Alfa Cain'in liderlik ettiği Vehiron sürüsünün acımasız muhafızları tarafından yakalanmış halde bulur. Uzun boylu, geniş omuzlu ve komuta ettiği ordu kadar tehlikeli biri.

Alfa Cain'in, en tehlikeli savaşçıların bile sırtını ürperten bir ünü vardır. Karanlık geçmişinin hayaletleriyle yaşayan Cain, asla bir eş almamaya yemin etmiştir, ancak Avery'yi gördüğü an her şey değişir.

Tek bir kelimeyle, Avery, Cain'e bağlanır—o istese de istemese de. İhanetin derinden aktığı bir dünyada, Avery en büyük düşmanı olabilecek alfaya güvenebilir mi?

Kan Tarafından İhanete Uğramış, Alfa Tarafından Sahiplenilmiş

Siyah bir jeep sürü evinin tam önünde durdu ve Lydia hizmetçilerle konuştuğu yerden kalktı. Arabayı görünce kaşları çatıldı. Henüz hiçbir ziyaretçi beklemiyorlardı, en azından ay ışığı festivaline kadar. Lydia kapıya doğru yürüdü, bekliyordu.


Jeepin kapısı açıldı ve bir kişi dışarı adım attı. Kızıl saçları rüzgârda dalgalanıyordu, siyah bir kürk mont, siyah deri bir etek ve büyük gözlükler takmıştı. Yanında, şoför valizini yerleştirmişti. Kişi hareketsiz durdu, bakışları ev üzerinde dolaştı. Dışarıda çalışan bazı hizmetçilere valizini taşımaları için işaret etti ve sonra kapıya doğru yürümeye başladı.


Lydia gözlerine zor inanıyordu. Bu kişinin buraya bu kadar utanmazca gelmesi çok cüretkârdı. Kişi önünde durdu, ellerini kabarık saçlarından geçirdi ve yavaşça güneş gözlüklerini çıkardı. Dudaklarında küçük bir gülümseme belirdi.


"Kendra," Lydia onun adını seslendi, sesi acılıkla doluydu.


Bölüm 97