LauraRave

"L-lütfen beni bırak.." diye kekeliyordum ve farkına varmadan, ağlayarak kelimeler ağzımdan dökülüyordu. "—Geri dönmeyeceğim. Beni bir daha asla görmeyeceksin. Beni eş olarak istemediğini biliyorum. Benden nefret ediyorsun, o yüzden lütfen beni bırak." diye ağlayarak haykırdım.

Cain'in çenesi, dudaklarımdan çıkan her kelimeyle gerildi. "Sana ne istediğini seçme gücüne sahip olduğun fikrini veren neydi?" Sesi alçaktı, "Neyi, nasıl ve ne zaman ayrılacağına sen karar veremezsin. Bunu sadece ben yapabilirim. Beni terk edemezsin, kaçamazsın! Sadece ben istediğimde ayrılabilirsin."

"Ben bunu istemedim," diye fısıldadım, titreyerek. "Senin eşin olmayı istemedim."

Cain geri çekildi, "Ben de istemedim," diye mırıldandı. "Ama bağ bize bir seçenek sunmuyor, değil mi?"
~~~~

Ölen Alfa babasının tek çocuğu olarak, Avery Jae ailesinin mirasını devralması gerekiyordu. Ancak Alfa Lucian ile ayarlanmış evliliğinin gününde, dünyası yıkılır. Reddedilmiş, aşağılanmış ve kendi kuzeni için bir kenara atılmış olan Avery, canını zor kurtarır ve çok daha derin bir sır olduğunu öğrenir. Her şeyi değiştiren bir sır.

Avery uyandığında, kendini yabancı bir toprakta, korkunç Alfa Cain'in liderlik ettiği Vehiron sürüsünün acımasız muhafızları tarafından yakalanmış halde bulur. Uzun boylu, geniş omuzlu ve komuta ettiği ordu kadar tehlikeli biri.

Alfa Cain'in, en tehlikeli savaşçıların bile sırtını ürperten bir ünü vardır. Karanlık geçmişinin hayaletleriyle yaşayan Cain, asla bir eş almamaya yemin etmiştir, ancak Avery'yi gördüğü an her şey değişir.

Tek bir kelimeyle, Avery, Cain'e bağlanır—o istese de istemese de. İhanetin derinden aktığı bir dünyada, Avery en büyük düşmanı olabilecek alfaya güvenebilir mi?

Kan Tarafından İhanete Uğramış, Alfa Tarafından Sahiplenilmiş

Gerald ilerlerken odadaki hava ağırlaşmıştı. Omuzlarını dikleştirmiş, nefret ettiği bir adamın huzurunda küçük düşmeyi reddetmişti.


Kral Alaric sadece kıkırdadı, kadehini hafif bir tıkırtıyla masaya bıraktı. "Ah, hâlâ her zamanki kadar asi. Bazı şeyler hiç değişmez." Karşısındaki koltuğu işaret etti. "Otur."


Gerald ayakta kaldı. Bakışları odayı değerlendirerek dolaştı. Kapıda nöbet tutan muhafızlar. Duvarlar boyunca dizilmiş sessiz hizmetkârlar. Her çıkış hesaba katılmıştı.


"Beni buraya getirmek için çok zahmete girmişsin," dedi soğuk bir sesle. "Ne istiyorsun?"


Alaric, neredeyse hayal kırıklığıyla iç çekti. "Hadi ama, bir buluşmaya böyle mi başlanır? Nezaket yok mu? Hal hatır sormak yok mu?" Yanındaki şarap şişesine uzandı, kendine bir kadeh daha doldurdu. "Artık sürgün edildin, değil mi? Tsk, tsk, tsk. İkinci kez trajedi yaşanıyor, gerçekten..." Alaric duraksadı, dudaklarında alaycı bir sırıtış vardı. "-Üzücü."


Bölüm 107