LauraRave

"L-lütfen beni bırak.." diye kekeliyordum ve farkına varmadan, ağlayarak kelimeler ağzımdan dökülüyordu. "—Geri dönmeyeceğim. Beni bir daha asla görmeyeceksin. Beni eş olarak istemediğini biliyorum. Benden nefret ediyorsun, o yüzden lütfen beni bırak." diye ağlayarak haykırdım.

Cain'in çenesi, dudaklarımdan çıkan her kelimeyle gerildi. "Sana ne istediğini seçme gücüne sahip olduğun fikrini veren neydi?" Sesi alçaktı, "Neyi, nasıl ve ne zaman ayrılacağına sen karar veremezsin. Bunu sadece ben yapabilirim. Beni terk edemezsin, kaçamazsın! Sadece ben istediğimde ayrılabilirsin."

"Ben bunu istemedim," diye fısıldadım, titreyerek. "Senin eşin olmayı istemedim."

Cain geri çekildi, "Ben de istemedim," diye mırıldandı. "Ama bağ bize bir seçenek sunmuyor, değil mi?"
~~~~

Ölen Alfa babasının tek çocuğu olarak, Avery Jae ailesinin mirasını devralması gerekiyordu. Ancak Alfa Lucian ile ayarlanmış evliliğinin gününde, dünyası yıkılır. Reddedilmiş, aşağılanmış ve kendi kuzeni için bir kenara atılmış olan Avery, canını zor kurtarır ve çok daha derin bir sır olduğunu öğrenir. Her şeyi değiştiren bir sır.

Avery uyandığında, kendini yabancı bir toprakta, korkunç Alfa Cain'in liderlik ettiği Vehiron sürüsünün acımasız muhafızları tarafından yakalanmış halde bulur. Uzun boylu, geniş omuzlu ve komuta ettiği ordu kadar tehlikeli biri.

Alfa Cain'in, en tehlikeli savaşçıların bile sırtını ürperten bir ünü vardır. Karanlık geçmişinin hayaletleriyle yaşayan Cain, asla bir eş almamaya yemin etmiştir, ancak Avery'yi gördüğü an her şey değişir.

Tek bir kelimeyle, Avery, Cain'e bağlanır—o istese de istemese de. İhanetin derinden aktığı bir dünyada, Avery en büyük düşmanı olabilecek alfaya güvenebilir mi?

Kan Tarafından İhanete Uğramış, Alfa Tarafından Sahiplenilmiş

Cain, kollarını göğsünde sıkıca kavuşturmuş, eğitim alanının kenarında sessizce duruyordu. Gözleri kısılmış, savaşçıların talimlerini izliyordu. Festival için sıkı çalışıyorlardı. Genellikle, çoğu sürü böyle zamanlarda başıboşlar tarafından saldırıya uğrardı ve Cain titizlikten başka bir şey değildi. Sürprizlerden ve daha da çok zayıflıktan nefret ederdi, bu yüzden muhafızlar günde 20 saat antrenman yapıyorlardı. Festival gününde hiçbir sürpriz istemiyordu.


Çarpışan kılıçların sesi, yere çarpan ayakların gümbürtüsü ve homurtular havayı dolduruyordu, ancak Cain gürültüden etkilenmiyordu. Bakışları odaklanmış, hesaplayıcıydı. Her hareketi, duruştaki her değişimi içine çekiyor, her hamleyi ve hatayı analiz ediyordu. Birisi işi doğru yapmadığında veya aptalca davrandığında müdahale etmeye hazırdı.


Yanında, Gerald'ın ayak sesleri yaklaşırken toprak üzerinde çıtırdadı. Gerald, Cain'in yanında durdu, gözleri bilir bir bakışla sahneyi taradı.


Bölüm 100