Entry#20

My mom handed me a tightly sealed plastic cellophane; the one being used to wrap the ice water. With it's transparency, I could easily see what's inside: blue and yellow bills which were rolled and flattened. And oh, there's also a white paper.

"Tipirin mo yan, maliwanag? Tandaan mo, wala ka sa teritoryo mo kaya wag kang gastadera. Ililigpit mo ang mga kalat mo.Yung panty mo, baka iwan mo sa banyo ah? Ay, wag talaga! Nakakahiya sa mga kasama mo."

"Oo ma," sagot ko habang binabaliktad ang cellophane. My eyes were fixed on the writings at that small piece of white paper.

My prediction did not failed me. At the paper, was written the breakdown of the money she lent me. It says, 1,000 pesos is allotted for my back and forth bus fare from our city to the Davao and vice versa route. The rest are for the water bill, my food, and itinerary. There is also another five hundred pesos for the contingency fund, just in case her estimations were short.

Hanggang dito ba naman sa bahay, para pa rin akong nasa council. Only that, My mom is the auditor, the treasurer, and all tas ako lang ang board member na inuutus-utusan niya. Bawat piso at sentimo, bilang na bilang niya. Hay.

Siguradong pagbalik ko from Davao, hihingian niya ako ng liquidation ng mga nagastos ko. Kapag may sobra, ibabalik. I have to remind myself to never forget the day by day liquidation ng nagastos ko. Aba, mahirap na. Baka akusahan na naman ako ng praning Kong nanay na kurakot. Haha.

"Wag kang tatanga-tanga. Wag kang magse-selpon kapag nasa maraming tao, baka maholdap ka o madisgrasya."

Sumimangot ako. Ouch! Grabe sa tanga? Makapagsalita parang di niya ako nag-iisang anak ah? Gusto ko talagang umagal eh, kaso wag na. Hahaba pa ang usapan. Yes for peace na lang. "Okay, ma."

"Wag kang..." Patuloy pa rin ang mahabang listahan ng mga paalala ni mama sa'kin pero pinadaan ko na ang iba sa kabilang tenga. My ears are having an auditory acuity due to the repeated unnecessary sermon. I know that already.

I fished out my phone from my black sling bag where all of my must have things for this trip just like my wallet, earphones, lunchbox, alcohol, comb, and headband are kept.

Mabilis na nag-pop-up agad-agad ang chatbox ng GC namin. Kanina pa pala sila nag-uusap. 30 messages ang hindi ko pa nababasa.

Madam's

Ailou: Asan na kayo?

Wincelette: w8 lang. OTW na. Hahaha

Vanessa: neknek mo, wince.

Vanessa: Sinabi mo rin yan ten minutes ago.😂

Arnaisa: baka OTW pa lang siya sa CR? Hahahaha😂😂

Vanessa: 👍

Penelope Marie: Dyan ka na, lou?

Ailou: oo. Hahahahaha. Bilisan mo na dyan.

Penelope Marie: okay. Paalis na ako.

Pinatay ko na muna ang data at isinilid ang aking cellphone sa sling bag. "Alis na'ko, ma. Naghihintay na si Ailou sa terminal."

"Ingat kayo. Tandaan mo yung mga sinabi ko, wag Kang gastadera at tatanga--"

I cutted her off before this becomes a speech again. I really have to go. Excited na'ko makaalis! Haha. "Bye ma."

Isinukbit ko na sa aking balikat ang bagpack ko while my right palm pulled my huge royal blue suitcase. Para naman akong makukuba sa bigat ng mga dala ko. Di pa man ako gaanong nagtatagal sa pagbuhat ng mga dala-dala ko, sumasakit na ang mga balikat ko. Nakakapagpabagal sa paglalakad ko ang trolley na animo'y nilagyan ko ng bato. Hahahaha.

Eh sino ba kasing nagsabi na magdala ako ng maraming damit at sapatos? May plantsa pa'to. Kulang na lang dalhin ko rin yung rice cooker namin eh. Buti nagvolunteer si ate wince na dalhin yung kanya.

Seryoso. I was really planning to bring our rice cooker. I don't care if mabigatan ako. The sacrifice would be worth it if I could assure na meron akong lulutuan ng kanin.

Just in case walang lutuan dun sa house, at least, I know that I will survive.I can cook rice there, together with boiled egg. I can also cook noodles, or fry eggs and corned beef there if ever.

That's how versatile and handy is the rice cooker. It's a life saver for me.

Takot talaga akong magutom. Ayoko umasa sa mga kaklase ko, baka matorete kami sa hangin.

After kong maglakad-lakad sa subdivision, nakapara na rin ako ng tricycle. The distance between our subdivision and the public terminal is quite small, that is why, I was able to drag my belongings for a run after ko makababa sa tricycle.

Buti hindi masyadong strikto yung guard sa entrance. Kasi kung nagkataon, mahihirapan akong magbukas isa-isa ng mga bags ko. Hoo.

I made a run with stones on my back. Charot. My eyes automatically searched for that one friend na chubby, kulot, at mahilig magsuot ng maluwag na pants. I found her sitting at the bench, fiddling with her iPhone.

"Hi, Lou!"

"Hoy, sa Davao ka na ba titira?" she exclaimed as soon her eyes darted on my three baggages.

Natawa ako nang bahagya sa reaction niya. Parang di pa siya nasanay sa'kin? Eh araw-araw, marami rin kaya akong dala sa school.

"Haha! Mabuti na yung ready."

"Nadala mo yung plantsa?"

Plantsa...

Bahagya akong natigilan nang mapagtanto kong... "Shet! Nakalimutan ko!" Sinapo ko ang ulo ko.

Worry crossed her face. "Ha? Hala pa'no yan?"

"Nakalimutan ko. Nailagay ko pala sa loob ng..." I said, then my worried tone changed into a singsong, "maleta ko~"

"Gaguuuu ka!" Pinagpapalo niya naman ako pagkatapos pero humahagalpak pa rin ako kakatawa.

Sus. Eh siya rin naman natawa, eh! How could I forget the iron? It's a must have. Before ako mag-impake, nakalista na lahat ng dapat kong dalhin at dinoble check ko pa ang baggage ko.

The other two arrived after a few minutes. We spent our time talking and taking a selfie of course. We can't miss this memoir.

Kapag mahal mo ang isang tao, naniniwala akong hihintayin mo talaga siya. Dahil mahal mo siya, di mo siya iiwam despite of her imperfections.

Kahit na lagi siyang late sa usapan. Kahit na, Alam mong pag sinabi niyang otw, ay nagsisinungaling siya, maghihintay ka pa rin.

Dahil alam mong darating siya. Para sa'yo.

"Gaga ka! Kanina pa kami naghihintay sa'yo!" Ate Vanessa exclaimed. Itinaas pa niiya ang palad na akmang sasabunot sa buhok ni ng VIP na si ate Wincelette.

"Ang tagal-tagal mo," ani ni Ailou. Siya ang pinakaunang dumating at pinakamatagal naghintay pero siya pa'tong kalmado lang.

"Sorry na! Di na nga ako naligo kakamadali, eh."

"Yuck! Ano ba yan, Wincelette!" Lumayo si Arnaisa nang bahagya. Masyado kasi siyang hygeinic.

"Kaya naman pala tuyo ang buhok!Kanina ka pa sa bahay niyo pero di ka man lang nakaligo?" sigaw ni ate Vanessa. "HAY NA'KO, AMPULLER! SUMBONG KITA KAY TITA ANABELEN. 'TITA, YUNG ANAK MO, DAMAK!"

"Hahahahahaha!" Natawa kami ni Ailou sa kanila.

"Grabe! Di naman ako mabaho, ah? Amuyin mo pa, oh," depensa ni ate wince saka inilapit ang sarili sa nandidiring si Arnaisa. Kada lapit niya, lumalayo si Arnaisa at nagsisigaw ng "Wincelette! Yuck!"

What a fun way to start our next journey. I wonder what lies ahead, pen-pen?