Chapter 23

'Zeynaine Eve POV'

"Magbihis ka Ng maayos, Señorita"- bilin sa akin Ni Manang Kanina Ng Umakyat siya dito sa aking kwarto

Naguguluhan man ako ngunit Sinunuod ko na Lang Ang Sinabi nito, nagbihis ako Ng formal Skintoned dress. Saka Tuluyan Ng bumaba.

Dumiritso ako sa kusina, at umupo agad Ang Ng attention Ni mom, Dad and Lolo ay Nasa sakin. Hindi ko Naman mapigilan na mapataas Ang kilay ko.

"What? Why are you Looking at me like, Parang may kasalanan akong nagawa?"-naiirita Kung tanong sa kanila

"Apo"- panimula Ni Lolo

"May sasabihin Sana kami sa iyo"-

"Ano Po iyon Lolo?"-mahinahon Kung Tanong

"Apo, Alam namin na Nasa tamang Edad ka na upang maintindihan At malaman mo Ang katotohanan"- aniya Ni Lolo

"I'm already 21 years old lo, and I think Tamang Edad na nga Po ito, ano Po bang katotohanan Ang Ibig niyong sabihin?"- Tanong ko dito

"Sabihin niyo na, Eve maintindihan Naman siguro Ni Zeynaine yon"- aniya Ni Lolo

Pero Teka? Hindi ba't kukunin ako Ni Lolo? O iba Ang Ibig ipahatid nila sa akin, Tiningnan ko Ang hapag kainan, walang pagkain.

Diba Sabi Kay bisita? Anong kakainin nila?

Kakain ba sila Ng hangin?

Teka nga Bakit may feeling akong kakaiba ah.

"Pagkatapos naming Ipaliwanag sa iyo Ang lahat anak, May pupuntahan Tayo, Dinner with a family"- nilingon ko Lang si Dad

Naguguluhan na talaga ako sa kanila

Mom deeply sigh before she Speaks

"Anak, Alam naming marami kaming kasalanang nagawa sayo"- panimula Ni Mommy tinitigan ko lamang siya

Wala Naman siguro kayong amnesia mom? Para makalimutan Ang mga pinagagawa niyo sa akin

"Sa pagtrato namin sayo Ng Hindi Tama, Hindi na namin maibabalik Yung mga panahong Yun, pero Sana Maintindihan mo na ginawa namin Yun, dahil gusto naming baguhin ka at Maging Tama Ang dadaanan mo."- paliwanag nito

I don't want to speak,

Oo mahirap magpatawad, pero sino ba Naman ako para Hindi magpatawad, siguro Hindi pa ngayon pero masisiguro Kung mapapatawad ko din Naman sila

"Zeyn, Sa lahat Ng kasalanan na nagawa namin Sa Iyo Patawarin mo kami Ng mom mo, Alam naming mahirap pero Sana Mapatawad mo kami balang araw. Ginawa namin iyon para sa ikakabuti mo, Let's start a new life Zeyn, Yung Masaya Tayo. Magsimula Tayo ng bagong buhay anak"- Aniya Ni dad. Tinitigan ko Lang ito

Bagong Buhay?

"Apo, Alam naming mahirap ito ngunit Sana Sa ngalan ko at pagmamahal mo sa pamilya natin Mapatawad mo sila"- sabat Naman Ni Lolo nilingon ko siya saka binigyan Ng mapait na ngiti

Kahit mahirap ngumiti kinaya ko paring ngumiti kahit magmukha itong plastik.

"Oo, nagsisi ako na Kayo naging magulang ko, pero Hindi ko pinagsisihan na Nagkaroon ako Ng ganitong buhay na magagawa ko lahat, makukuha ko lahat lahat Ng gusto ko"- nilingon ko si Mom

"Kahit Naman saktan niyo ko Ng paulit ulit, binabalewala ko yon Kasi nasanay na ako, na hanggang material needs Lang Ang Kaya niyong Ibigay"- nilingon ko Naman si Dad

"Kahit na Ipagmukha niyo sa akin na Nagsisisi kayo na ako naging anak niyo, okey pa Rin sa akin, Kasi Thankful na ako na may Lolo ako at mga kaibigan na handang Iparamdam sa akin na Importante ako"- dagdag ko

"I'm sorry Zeyn, we're so sorry"- saad Ni dad at kitang Kita ko Ang pagpatak Ng butil Ng Luha sa kanyang mata

"Mahirap mang Magpatawad Pero sino Naman ako para hindi kayo Patawarin, Lolo raised me well, Mom and Dad"- pilit ngiti Kung Saad

This is my first time talking to them sincerely and seriously.

"Salamat anak"-sabay nilang Saad

"May aaminin na sila sa iyo Apo, makinig kang mabuti. Parte ka na Ng buhay namin at pamilya namin, Kaya ganto ka ka-importate na Hindi namin kayang mawala ka at kunin ka nila"- Lolo

Mawala?

Kunin?

Huh?

"Ano pong ibig niyong sabihin Lo? A-anong-- Kunin?"- naguguluhan Kung tanong

"Anak, You are Adopted Child, since Hindi namin kayang magka anak Ng mom mo"- sandaling huminto Ang mundo ko

Kaya ba? Ganon Ang trato nila sa akin?

"Nong una, Ako Lang Yung may gusto na mag adoption, dahil Hindi sang ayon Ang Mommy mo, pero ng sa matagalan pumayag din siya"- dad

"Wag mong isipin na Kaya pala ganon Ang treatment namin sayo dahil adopted ka Lang, Hindi ganon Yun. Kasi, -kasi anak Hindi Sana ikaw Yung batang a-adopten namin, Yung kambal mo Sana kaso na Mali mali Yung lahat, Kaya Halos buong buhay mo ayaw na ayaw Kita at Hindi ko Pina feel sayo na Gusto Kita bilang anak"- kasabay Ng Pag paliwanag Ni mom ay Ang pagpatak Ng aking mga Luha

Na mali Lang din pala Ang adoption sa akin, Ganito na ba talaga ako ka malas?

Mali mali na Lang lahat

"Pero na realized ko na anak, kahit anong gawin ko Hindi na pwedeng Eh suli ka at ipalit don sa kambal mo, I just realized That I can't live without my daughter"- umiiyak na Saad Ni Mom, pinunasan ko Luha ko

Sinong Niloko mo?

Tunay ba na hindi mo kayang mabuhay na Wala ako?

"Zeyn, Ikaw Lang at Wala Ng iba Ang minahal ko bilang anak, Hindi ko man naipakita na Mahal na Mahal Kita bilang anak, pero ginawa ko lahat maibigay Lang lahat Ng gusto mo, oo aaminin Kong nasasaktan Kita dahil yon sa pagtatalo namin Ng Ina mo, dahil sa Hindi ikaw Yung gusto niyang anak"- dad

Lumapit si Mom sa akin saka Tumabi ng upo

Oo naiiyak ako ngayon, pero Hindi ko kayang ipakita sa kanila na Sobrang sakit Ang mga nalaman ko ngayon.

Hinawakan Ni Mom Ang pisngi ko sa dalawa nyang kamay

Mom is crying, Kaya Pumatak na Naman Ang Luha ko

"You're not Zeynaine Eve Dremonade Anak, pero para sa akin ikaw na Yun. Ikaw Yung nagbigay Ng kabuluhan sa pamilya natin, Patawarin mo ko sa Mga lahat Ng kasalanan ko sa iyo, Hindi man ikaw Yung Zeynaine na gusto ko Mula pa noon, pero minahal Kita bilang anak."-pinunasan Ni Mom Ang walang pigil Kung Luha

"Simula sa araw na ito, ikaw na talaga si Zeynaine Eve, Ang nag iisang Señorita Ng Dremonade family, the one and only Princess of this family"- ngumiti ako Ng mapait lumapit Naman si Dad sa amin saka umupo sa tabi Ni mom

Ibig sabihin, Hindi talaga ako Yung Zeynaine? At pagkakamali lamang ito lahat?

Shoot saya Ng buhay.

Nakakalito.

"Can we start a new life Anak? Pangako naming magbabago na kami at handa kaming ipakitang gaano ka namin ka Mahal"- Aniya Ni Dad.

Wala akong masabi dahil sa Luha Kong patuloy sa pag patak.

Tango lamang Ang Naging tanging sagot ko

Kasabay Ng pagtango ko ay Ang pagyakap nilang dalawa sa Akin

Never in my entire life na mayakap silang dalawa. Ngayon, yakap yakap ko na Sila, simula na ba ito Ng bagong buhay?

"Mahal na Mahal ka namin Zeynaine, ikaw Lang at Wala Ng ibang Zeynaine Ang Mahal na Mahal namin"- Saad Ni Dad habang yakap yakap kami

"Tama na iyan, male-late na Tayo sa Dinner mga Serfentez"-aniya Ni Lolo Kaya Pinutol na Ni dad and mom Ang yakapan namin, nginitian ako Ni Mom saka pinunasan Ang Mukha ko

"Tonight you'll meet Your real parents anak"- sobrang bigat na Ng pakiramdam ko ngayon, dadagdagan pa ba? Tumango na Lang ako

Inayusan ako Ni Mom, medyo gumaan Ang pakiramdam ko Kasi first time ko rin ayusan Ni mom

Pagkarating ng pagkarating namin Sa Isang mabonggang Restaurant ay Aaminin ko kinakabahan ako, nakahawak ako sa kamay Ni Mommy

Sana this time Magiging close ko na si Mommy Yung katulad Ng ibang mga Anak

I deeply sigh bago kami pumasok sa restaurant saka may kumaway sa Amin.

"Alam Kong may pagka Maldita ka anak, pero Sana Respetohin mo rin Ang tunay Moy mga magulang, Maasahan ko ba Yan?"- mom

"I can't promise mom. But I'll try my best"- diritsuhan Kung sagot ngumiti Naman ito saka inaka na akong lumapit sa table habang iniisa Isa Kung Tiningnan Ang Naka upo sa mahabang table ay nabigla ako Ng Makita ko Si Zicken

What is he doing here? Don't tell me!

Oh my God! Hindi na to kakayanin Ng Utak ko