Kabanata 6

Ikaanim na Kabanata

The truth, nothing but the truth

After many days passed, hindi ko na pa nakita si Fairy. I don't know, pero nag-aalala ako. What happened to her? Is she okay?

Parang tangang pabalik-balik ng lakad papunta sa pintuan ng kwarto ko, at babalik sa kama uupo saglit at tatayong muli. Paulit-ulit na ginagawa ko, wala sa sariling ginulo ko ang aking buhok.

'Di kalaunan, napagod din ako sa routine ko. Umupo ako sa kama at pagod na pagod na humiga. Pagod dahil sa kaaalala, pagod dahil sa aking ginawa kanina.

Bakit nga ba ako nag-aaalala sa babaeng 'yun?

But I felt something strange, I can sense danger. Baka anong nangyari kay Fairy?

No way, that can't be happen.

Hindi pa ako nakikipagbati, what if mumultuhin ako no'n?

Magpapakita sa'kin tapos susumbatan ako na sinaktan ko siya. I opened my bag, I saw her gift for me. Hindi ko pa 'to nabubuksan.

Something's pushing me up to open it, that's why I opened it. I looked at it, amazed and dumbfounded. I'm literally shocked, and I'm speechless.

Fairy's POV

He left me—in pain, hurtin'. Wala ako sa sariling napaupo sa damuhan. Why  does life this so unfair? Why can't I feel that love what they said? I'm tired of rejection. Am I not enough? How can I be enough?

Patuloy pa rin ako sa pagluha, hindi ko alam pero nais kong maibsan ang sakit sa dibdib ko. Gusto kong mawala ito nang biglaan.

Wala sa sariling binuksan ang cellphone ko, nakaon pala ang data nito. Pero may biglang nag pop-out na chat head dito.

We need you, now.

'Yan lang, at tiningnan ko na ang iba pang messages.

I immediately opened my account, then fixed what must be fixed.

I stared at the picture in front of me, hindi ko alam pero ang sakit pa rin. Bakit ako meron nito? Ginagago mo ba ako tadhana? Why are you like this? Why are you making this way, it's so difficult?

This thing sucks..

I remembered that fucking day, I begged him to have me. But he rejected me.

Shit, fucking tears started to stream down to my cheeks again. I immediately wiped my tears away, when someone slowly opening the door of my room. I gazed at it, and I saw my sister.

"Are you okay?" she smiled at me, then I forced a smile. I nodded.

"I think you're not," napapailing na aniya, bakit niya pa ako financing kung alam niya namang hindi ako okay? Buang nga talaga 'to.

"I'm okay, see?" pinilit kong ngumiti, pero hindi pa rin nawala ang pait dito.

"See? You're not okay," napangiting aniya, umupo ito sa tanong ko at hinaplos ang ulo ko.

"Who's the reason?" anong tanong 'yun? Bakit sino agad? Hindi pwedeng ano?

"Huh?" naguguluhang tanong ko, 'wag kang madulas self. Hindi ka pwedeng madulas, goodbye Philippines ka na talaga.

"'Wag ka nang mag-maang-maangan, alam kong lalaki ang sanhi niyan," pinipilit niya akong ngumiti, at napatingin din sa tinititigan kong larawan.

"Siya ba?" wala sa sariling napatango ako, ay ikaw talaga self. Bakit ka tumango, yari ka na!

"'Di ba sabi kong 'wag na siya?" naririting aniya, na tila ba babasagin ang frame na 'yun.

"Eh, siya ang gusto ko eh," tugon ko.

"Alam mo? Hindi naman masamang magmahal ng taong hindi magiging sa'yo, ngunit 'pag nasasaktan ka na. Itigil mo na. Bakit ka pa nagpapakatanga sa taong hindi ka naman mahalaga para sa kanya? Kung para sa kanya, isa ka lang maliit na bato na minsa'y inuupak-upakan, o hindi nga man lang mapansin. Bakit ka pa nagdudusa? Why did you chose to being tormented, instead of choosing to be free and waiting for the right time and the right person?" aray naman, hindi ko naman ginusto eh. Sadyang napakasama nitong puso ko, pinili pang masaktan kesa sa maging masaya.

"Now think of it, would you still choose of being tormented or being freed? Having freedom and expressing your thoughts? Love can wait, hindi naman 'yan minamadali. Have you seen a girl, crying alone in a bench because she was heartbroken? And did you even asked of her age? Then if you asked her, then told you her age was in the young age. Then what's the reason why was she broken? Loving in the early time, not in the right time can cause heartache. You'll be tormented and having Heartache Strikes," banal na ba 'tong kapatid ko? Paano niya nalaman lahat ng pinapangaral niya sa'kin? Hello? Is she an expert of love?

"Love can wait, maybe the right person that will come still fixing himself/herself. In case, if you have those problems you can have your own strengths and weaknesses that you can be able to share with each other. If he/she still fixing himself/herself then why try to fix yourself too? Wait for that right time? There's no harm in waiting. As they said, patience is a virtue."

"Fix yourself, wait for that right time."

"If he's the one for you, then this is not the right time. Maybe, this is just a preface your novel. Your prolouge isn't starting yet. The best is yet to come. Just wait, and see the worth of your patience."

Hindi ko alam pero, tagos na tagos ang sinabi ni ate. Hindi ko alam kung paano pasasalamatan si ate, malaking tulong na ito.

"Then, Fairy? What will you choose being tormented or being freed?" that question gives me a big impact, I think my sister is right. I should stop this stupidity and choose to fix myself before loving someone, the perfect and the right person that who'll accept who I am.

A smile curved in my lips, as I stand up and walked near the mirror. I looked at myself, my messy hair, my ugly face, my messed up self. I started to comb my hair, I didn't wear my big round eyeglasses. Instead, I put up eye lenses. Dressed up.

As I looked at my self, a new one. I proudly smiled.

I choose to be free, waiting for the right time and the right person. Love can wait, don't beg someone to make him feel it to you.

Max's POV

Walang tigil sa pagtulo ang aking pawis, kanina pa ako panay takbo. Hindi ko alam pero ayaw ko sumuko, hindi may nagawa akong mali. Dapat pa lang hindi ko siya trinato ng gano'n.

She's the reason why I'm still living. She's the reason why I choose to fight, and she's my strength. Bakit ngayon lang 'to nalaman? Bakit ngayong huli na?

I'm now at their house, this is the address that was written on the note of that gift.

Pinihit ko ang doorbell, ngunit ilang ulit ko 'yung pinihit walang lumabas na tao. Naasan kaya ang mga tao rito? Wala bang tao?

Aalis na sana ako ng biglang may magsalita.

"Sino ka? Anong kailangan mo?" hinarap ko ito at gulat ang gumuhit sa pareho naming mukha, paanong siya ito?

"Ikaw 'yung babaeng nagbigay ng parehabang box hindi ba?" tanong ko sa kanya, gulat na gulat pa rin siya at hindi makapagsalita.

"Ikaw 'yun?" hindi pa rin makapaniwalang tanong ko. Bakit, akala ko..

"Ako nga, bakit ka naparito?" pati siya naguguluhan.

"Pinuntahan ko lang ang address na nakasulat sa hugis heart na box na ito," at ipinakita sa kanya ang hugis pusong kahon na iyon.

"Hindi 'yan sa'kin. Baka nagkamali ka lang?" tanong niya pero umiling ako.

"Sa totoo lang kay.." hindi ko matapos ang sasabihin ko ng biglang may sumabat sa usapan namin, kakalabas lang nito mula sa loob ng bahay.

"Ate.." natigilan din ito ng makita ako, pero mas natigilan ako ng makita siyang ibang iba sa noon niyang itsura.

"Fairy?" tanong no'ng hindi ko alam ang pangalan na tinawag na ate ni Fairy.

"Ate Frelae, kilala mo siya?" tanong niya rito, tumango naman ito pero gumuhit ang pagtataka marahil hindi gumagalaw kami ng tinuturi niyang ate.

"Bakit hindi kayo nagpatuloy sa pag-uusap ate? Pasensya na sa pagsabat. Mauuna na muna ako," humalik ito sa pisngi ng ate niya at lumampas sa kinatatayuan ko. Ngunit bago pa man siya makalayo, hinigit ko ang kanyang braso at hinarap sa'kin.

"Mag-usap muna tayo," ngunit binawi niya ang kanyang braso at nagsimula ulit na maglakad.

"Wala tayong dapat pag-usapan," malamig na tugon niya.

"Mag-usap nga tayo," pangungulit ko, ngunit humarap ito sa'kin ng luhaan. Napatitig ako sa kanya, naguguluhan.

"Now, tell me the truth, nothing but the truth," humahangos na aniya, hindi ko siya maintindihan.

"Kilala mo si Ate?" tanong niya, tumango ako.

"At ikaw ate? Kilala mo siya?" tumango naman ang ate niya at umiiyak din ito.

"Now, you've been told me the truth then I'll tell you the truth that I also know for 5 years," hindi ko siya maintindihan, anong katotohanan ang pinagsasabi niya?

"Remember a girl, who approached you? Near in a seashore, to be with you?" tanong niya sa'kin, habang tinatanong niya sa'kin biglang may pumasok na alaala.

Nakiti kong pinagmamasdan ang baybayin dito, mula sa kalangitang malaanghel at ang karagatang malaasul na pinagmumulan ng mahinang ingay dulot ng paghampas ng alon sa dalampasigan.

Umupo ako sa baybayin, habang hawak-hawak ang dala-dala kong stick na nakita ko kanina. Nagsimula akong gumuhit ng isang babae—isang dalaga.

Mula sa buhok niya, sa kanyang maamong mukha. Kanyang nakakaakit na mata, matangos na ilong at perpektong kurba ng labi.

Napangiti ako sa nalikha kong wangis, sadyang napakaganda. Mayroon bang ganitong kagandang nilalang?

Nais kong maibigan ako ng ganito kagandang nilalang, tiyak ay wala na akong hihilingin pa.

"Pwede ba akong tumabi sa'yo saglit?" hindi ko alam, kung saan nagmumula ang nakapatamis na himig na iyon.

"Pwede ba?" umulit na naman iyon, kaya't napatingin ako kung saan ito nagmumula. May naaaninag akong isang tao na nakatayo sa harapan ko, ngunit hindi ko lubos makita marahil sa sinag ng araw.

Ngunit ng makita ko ang mukha niya, nandiri ako. Anong klaseng mukha 'yan? Impakta.

"Hindi, maiwan na nga kita," hindi ko na siya nilingon pa at tumakbo papalayo sa lugar na iyon.

"Hindi mo alam, kung anong klaseng sakit ang ginawa mo sa kan'ya," sabi niya, sarili niya ba ang tinutukoy niya? Siya ba 'yun?

"Nakita mo ba ang pictures?" tanong niya, ipinakita niya ang mga duplicate nito.

"Ngayon, buksan mo ang regalo ni Ate sa'yo."

"May malalaman ka."

"The truth, nothing but the truth."