Chapter 1

CHAPTER 1

ANGELICA'S POINT OF VIEW

I'm Angelica Espasito, daughter of Angelico Flores and Florida Espasito. My mother is Italian and my father is Pilipino. My parents are the owner of Vino 'd Angelo Azieda.

Syempre, normal day, magtratrabaho na naman ako bilang secretary ni Daddy do'n sa company. Ayaw ko din naman ng maghadle sa company eh, mas gusto kong maging secretary ni daddy.

Hindi rin naman kami magkabahay kina daddy at mommy, may condo lang ako. Syempre, maganda rin naman ang mag isa dito sa issang bubong. 

Bumukod lang ako nuong 19 years old na ako and I am now 29, and I don't have boyfriend, mukhang tatanda na ata akong dalaga.

Kumain na ako agad at bumalik sa kwarto para maligo at mag suot ng office uniform.

SHEMZS! Late na ata ako, ayaw na ayaw pa naman ni daddy ang nalalate eh. Grr. Kahit one minute lang eh, sesermonan na ako agad.

I am already on the road and I will just cross so that I can be in the office.

Hindi naman kasi ako marunong mag drive ng sasakyan eh, and besides, mas maganda kapag nah cocomute.

I was in the middle of crossing when I heard a horn so I immediately thought about it.

Umawang ang labi ko at sasabog na ata ang kaba ko dahil sa nakita ko at napaupo nalang ako dito sa gitna ng kalsada at mariin na pumikit para masagasaan na kung masagasaan.

My gosh!

Bakit wala?

Minulat ko muna ang isa kong mata at hindi ko pa masyadong kita kaya naman 'yung dalawang mata ko nalang ang dinilat ko.

Unti-unti kong tiningala ang lalakeng nandito sa harapan ko. Medyo naniningkit ang mata niya na para bang sinusuri ako.

Agad akong tumayo.

"S-sorry." I even bowed and smiled sparingly.

"Tsss. Miss, please look at what you are going through." Inis na sabi niya.

Bakit tumitibok ng malakas ang puso ko. Arghh! Anong klaseng kaba ba 'to?

Matalim ko siyang tinitigan at nag salita. "Walang hiya, ako na nga ang nag so-sorry eh." Annoyed I said.

My gosh! Siya nga 'yung driver tapos ako pa ang sisihin.

"Tss." He sarkasticly laughed.

"So shameless.." tumawa nalang din ako ng sarcasm.

"Maybe, you're just pretending to be run over to give you some money, right?" Tinaasan niya ako ng kilay.

Argh! So annoying. "Ang matapobre mo naman, don't you know that we are the owners of the building on your side." I said sarcastically and I raised an eyebrow at him.

Tinignan niya ang i.d ko.

"Hmm. Pretending? I can see it, you're just secretary." Naningkit ang mata niya at sinuri ako.

"Sabunutan kita eh!" Inis na inis na sabi ko sa kaniya.

"Tss. Okay, miss, see you soon." Kinindatan pa niya ako.

He turned around and was about to return to his car but I called him by the name he deserved.

"Non gentiluomo!" 'non gentleman' Malakas na sabi ko na ikinatingin ng mga ibang tao sa'min.

He lightly chuckled and returned to his car.

Ako namam ay umirap sa hangin at pumunta na sa pupuntahan ko.

Nakakainis, na nakaka-asar!

If I know, baka ka business partner ni daddy 'yon. Sa itsura palang ay yayamanin na at halatang business man.

"Err." I rolled my eyes.

Nang makapasok ako sa office ko ay nakita ko do'n si daddy na naka tayo at halatang hinihintay ako.

"Why are you late?" Striktong tanong niya.

"May bwisit kasing matapobre na muntik ng makabangga sa'kin. Ang sarap tirisin." Nanggigigil na sabi ko.

Tinignan niya ako na para bang sinusuri.

"Okay. Just next time, watch your steps." Tumango siya.

"Yes, daddy." Nginitian ko siya at umupo sa upuan ko.

Tumikhim siya. "Ahm, I have a bad news." Malungkot na sabi niya.

"Hmm?"

I fixed my bag.

"Palugi na ang company natin because we have a lot of business debt, and this debt is very serious." Bumuntong huminga siya. "We need to fill up a chapter 7 bankruptcy." Hinilamos niya ang mukha niya. 

Napaawang ang labi ko. "Dad, s-so it means—oh gosh!" Napatakip ako sa bibig ko na nakaawang. "Dad, hindi ba pwedeng chapter 13?" I asked. Kasi ang pag kakaalam ko ay 10 years kapag chapter seven, tapos kapag chapter 13 naman ay 7 years lang.

"Nope." He answered. "Chapter 7 bankruptcy is generally meant for people with limited incomes who do not have the ability to pay back all or some portion of their debts." Pagpaliwanag niya. "Most of our property is sold and used to pay off our debts." Tumikhim ulit siya. "Noong kahapon ko lang nabalitaan 'to, so i've think a solution, and I can only do that if you will cooperate with me." Tipid siyang ngumiti.

"W-what?" Naguguluhang tanong ko.

"Marry a business man who will put his surname on yours so we can pay our depts." He answered immediatley.

Ako naman ay mas lalong napaawang ang labi.

"N-no.." Wala sa sariling sabi ko.

"Yes." Tumango siya.

"B-but—"

"No buts!" He said it hard.

Is it money enough?

"N-no..dad, we can find another solution naman eh." Pamimilit ko.

"That's the best way." He said with a cold voice.

Why? Why does my father have to exchange my happiness for his money?

"You have to agree with it. At nakahanap na ako." He said with a strict voice and then he entered in his office.

Ako naman ay parang wala sa sariling tumitig sa pinto ng office niya.

I have to keep my heart for the man I love, not for a money.

Naramdaman ko nalang na tumutlo na pala ang isang luha ko. Shit! I'm over thinking again.

NANDITO ako sa bahay nila daddy at mommy at hinahantay namin ang family ng papakasalan ko. We're having a dinner, I don't know if kaya kong sikmurahing kumain sa harap nila.

I even talked to mom lately, but she doesn't have anything to do about it. Gosh! Sasabog ang ulo ko kaka-over think eh.

"Ahm, mi dispiace per questo, piccola, non posso fare niente." 'Ahm, I am sorry about this, baby, I can't do anything.' Pinisil ni mommy ang kamay ko na hawak-hawak niya.

"Mom, it's okay." Yumuko ako.

"Shh. Kilala mo naman kasi si daddy mo eh." Hinaplos niya ang pisngi ko.

Tinangoan ko nalang siya.

Narinig namin ang bosses ni daddy kaya naman tumayo ako.

"Angelica, Florida, they're here!" Masayang sigaw ni daddy.

Ako naman ay napipilitang ngumiti nang makaharap ko ang family nung papakasalan ko daw, they look famillia—ohh gosh! It's tito Herald and tita Ericka! Sila 'yung daddy and mommy ni Hendrix—no! Don't tell me, si Hendrix ang papakasalan ko. Oh gosh! Oh gosh!

I'm starting to get nervous and I know when I'm sweating.

"Hi! Good evening!" Ngumiti si mommy sa kanila.

Napatugil ako at napakunot nuo nang makita ko kung sino 'yung lalakeng papasok. He has a Emerald blue eyes, na medyo magulo ang buhok, squared jaws, and he's wearing a office suit for business man.

He looks handsome than before.

Hendrix de Castro

Ang nakaka punyeta lang ay siya 'yung lalakeng naka muntik ng makasagas sa'kin. My gosh! Nakakahiya na nakaka gigil.

And my heart keeps beating so fast.

Matalim ko siyang tinitigan and when he saw me, he give me a incredolous look and he gasped. 

Don't tell me na siya ang mapapangasawa ko. Siguradong ipag titirik ko siya ng kandila dahil sa inis!

"Hey!" He waved at me.

I gave him a sarcasm and sparingly smile.

"It looks like the two of you met before." Mas lalong ngumiti si daddy.

"Dad, I don't want to be with him!" I said hardly na ikinatigil ni tita and tito.

"Oww, my daughter, you are so funny." Tumawa si daddy at sinabayan nalang nilang lahat except kami ni Herndrix.

Pagwapong lumapit si Hendrix sa'kin.

Inirapan ko siya.

MADAMI KAMING napag usapan kanina tungkol sa businesses at ngayon ay tungkol sa wedding naman habang nandito kami sa hapag kainan.

As usual, napipilitan lang akong makisama at kumain na kasama sila. My gosh!

"So when will be the wedding?" Tito Henler shrugged.

"Two days from now." Agad na sagot ni dad at tumango.

Yes, I was shocked pero hindi ko pinahalata. I look at Hendrix and I know na hindi rin siya sang-ayon at napipilitan lang.

"Yeah! That's a great idea!" Tumango rin si tita.

Si mommy naman ay nananatiling tahimik.

Madami kaming napag usapan na kasama sila.

Nandito na ako sa garden na nag papahangin habang sila ay nasa loob nag kwekwentohan.

I am just always thinking na bakut kailangan pa akong mag pa kasal para sa pera.

I want my soul into a perfect man, i mean, the man who deserve me, and to the man I deserve.

But tumigil ako sa pag iisip nang may marinig akong pabirong tumikhim at papalapit na siya sa'kin.

"Hey, still thinking?" He asked and he sat beside me.

Naka upo na kaming dalawa dito sa bench.

"Walang hiya! Kumusta ka naman?" I asked.

"Ahm, I'm okay." He smiled.

"Alam kong hindi ka sang-ayon, I can see it in your Emerald blue eyes." I rolled my eyes.

"Yeah, I know you know, and we are feeling the same way." He chuckled, but in that chuckle I can feel a sadness.

"Hindi ko lang kasi maisip na kaya nilang ipalit ang kasiyahan natin sa pera." I smiled bitterly.

"Well, that business people does." He shrugged.

"I know."

"Ikaw, how are you?" Pag iiba niya ng usapan.

"I'm okay." I answered. "It's been a years since nagkahiwalay tayo para mag aral sa Italy." I randomly said.

"Yeah. And I miss you!" Sabi niya kaya tiningala ko siya.

He winked at me.

Akala niya nakalimutan ko 'yung sinabi niyang mag hihintay siya, huh! I still remember that but I am shy to open that topic.

"Sira!" I rolled my eyes.

A/n: send help! Hindi ako sure sa mga nilagay kong details sa bankruptcy. My gosh! HAHAHHAHA! SALAMAT SA PAG BASA!😗