KABANATA 18

KABANATA 18: Fight

Nanatiling kwenelyohan ni Rocky si Matteo. Bumalik ang diwa ko ng marinig ang iilang mura at sigaw ni Venus.

Dali-dali akong lumapit sa dalawa. Hinila ko ang kamay ni Rocky. Hindi ko alam kong bakit hindi pumalag o kaya'y lumaban si Matteo sa ginawa ni Rocky.

"R-Rocky please. Huwag dito." Pasang-awa kong ani. Hindi ako magawang tignan ni Rocky. Ang kanyang titig ay nanatiling nakatuon kay Matteo.

"Fuck, Rocky. Bitawan mo si Matteo. Bitawan mo sya." Bulyaw ni Venus sa likod ni Matteo.

Hindi ko gustong aabot sa ganito ang sitwasyon na ito. Ayaw kong mag-away ang dalawa, dahil magkaibigan sila.

"R-Rocky," Sa pagkakataong ito ay naging pagbabanta ang tinig ko. Sinulyapan niya akong may galit sa mukha.

Binalik niya ang tingin kay Matteo na igting panga.

"Bakit di mo ako suntokin Rocky? Takot ka kay Mary? huh!?" Hamon ni Matteo.

"I am not scared to anyone else, when it comes to you, Matteo. No one." Hamon ni Rocky na ikinakaba ko. Sa unang pagkakataon ay nakita kong ganito si Rocky ka galit. Ang kanyang mata ay sobrang itim at tila ipanagtagpo ang langit at lupa.

"Just let him go," Panay tulak ni Venus sa braso ni Rocky. Hindi sya pinapansin ni Rocky. Maging ako ay hindi magawang tignan ni Matteo.

"R-Rocky ayaw ko ng gulo. We're here about business matter, not about mine, or yours or Matteo. Please bitawan muna sya. May sakit sya Rocky. He is not feeling well." Sunod-sunod kong sabi na may galit. Igting panga niya akong sinulyapan.

Itinulak niya si Matteo rason kong bakit ito napaatras. Agad syang niyakap ni Venus. Kuyom ang kamao ko sa iritasyon. Hindi ko alam kong bakit. Basta ko lang ito nararamdaman.

"We should go, Mary." Hinila ni Rocky ang kamay ko subalit binawi ko agad iyon. Naglaban kami ng titig.

"R-Rocky what about---"

"What is your motive, Mary? Bakit sa dami-daming kompanyang conventional cement, ay dito mo pa naisipang lumapit. Para saan?" Nagulat ako sa sinabi niya. Hindi ko aakalaing mabibitawan iyon ni Rocky.

"R-Rocky," Nahihiya kong tawag. Halos magkaumbabaga ang kilos ko. Hinahabol niya ang kanyang hininga sa galit. Kuyom ang kamao niya.

"We have to go, Mary. Lets go." Hinila ulit ako ni Rocky. Halos matapilok ako sa ginawa niyang paghila. Hindi ko alam pero nasasaktan ako sa ginawa niya.

Hindi pa kami nakakaabot sa pinto ay mabilisang inabot ni Matteo ang kamay ko. Nagulat ako sa ginawa niya.

"She will stay here," Padabog na sambit nito. Sa eksenang ito ay nagmumukha akong tali. Palipat-lipat ang tingin ko sa dalawa.

"Wala kang karapatang pigilan ako," Si Rocky bago ako hinila subalit hinila agad ako ni Matteo.

"You also have no rights Rocky." Ma awtoridad na tono ni Matteo.

"I have. I'm her bestfriend at may karapatan akong ialis sya sa lugar na ito. At ikaw sino ka ba? Diba ikaw lang naman ang nanakit sa kanya? Baka nakalimutan mong minsan ka ng naging masama kay, Mary." Wika ni Rocky.

Ramdam ko na ang sakit ng aking braso at palapulsohan. Kaliwa, kanan akong umuusog dahil sa hila nilang dalawa.

"Huwag mong ipasok sa usapan ang nangyari noon, Rocky. These is all about the business. She will stay here and continue her discusion." Hinila ulit ako ni Matteo.

Damn! Napamura ako sa aking isipan. What they think of me? Hindi ko sila maintindihan. Alam kong galit si Rocky kay Matteo, but not like this. Parang may mali sa dalawa.

"No, it's over Matteo. Hindi nanamin kaylangan ang supplies mo. Tayo na Mary." Hinila ulit ako ni Rocky subalit ma pwersa akong hinala pabalik ni Matteo.

Maging si Venus ay halos hindi makapagsalita sa eksena. She's shock, drove and stock. Tulad din saking posesyon.

"She will stay here," Si Matteo.

"She will come with me," Si Rocky.

Isa akong lubid na pabalik-balik na hinihila. Isang lubid na di umano'y parang pasensya ko. Mahaba pero hindi ko maiiwasang hindi ito mapuputol. Nagtitimpi na ako sa galit.

"Hindi ako papayag na manatili si Mary sa puder mo. You hurt her once, and I won't allow you to hurt her twice. Don't be so stupid Matteo." Hinila ulit ako ni Rocky. Hindi ko aakalaing maririnig ko ito kay Rocky.

"We can't love, without getting hurt. May rason ako sa lahat ng ginawa ko---"

"Matteo," Sigaw ni Venus. May mga luhang tumutulo sa mata nito. "You can't do this, you kept your promise to me and to Tita Torria. You know how much I really love you, Matteo. Please don't broke those promises." Parang kinurot ang puso ko sa sinabi ni Venus. Panay hawi niya sa kanyang luha. Bakit ganito kasakit? Parang nasasaktan ako sa bawat tulo ng kanyang luha.

Naikuyom ko ang aking kamao sa galit. Hindi ko alam kong anong ipinangako ni Matteo sa Mommy niya at kay Venus. Kong ano man iyon ay hindi ko maiwasang magalit. Ang galing niyang mangako at pumangako. Pero hindi niya magawang tuparin? Naalala ko lang ang ginawa niya sakin. He keeping and telling promises word, but in the end? It's remain aching.

Now I know why people are afraid to fall in love, because it hurts like hell when you lose it.

"Mary sasama ka sakin. Aalis tayo," Hinila ako ni Rocky subalit hindi parin binibitawan ni Matteo sa palapulsohan ko. Nahihilo na ako sa palipat-lipat na tingin sa kanila.

"Mary please stay with me. I need you. Please!" Si Matteo sa pagod na tono. Bakit niya ito sinasabi sa harap namin?

Nakatitig lang ako sa kanya. Ang magkabila niyang mata ay nag-simulang pumula na di umano'y iiyak. Ewan. Hindi ko lubos maisip na iiyak sya sa harap namin.

"Matteo--," Si Venus sa hagul-gul habang umiiyak.

"Mary, don't believe him again. Minsan ka na niyang sinaktan. Umalis na tayo dito." Si Rocky sa galit na tono. Napasulyap ako sa kanya na walang ekspresyon.

"I'll say it again, Mary. I've said it before. I Love you. Please believe me, even once." Parang dinudurog ang puso ko sa sinabi ni Matteo. Hindi ko sya maintindihan. Ang dami paring tumatakbo sa isipan ko. Ang daming question mark sa isipan ko. Believe him once? Minsan ko na syang minahal at pinagkatiwalaan. "Mary, hindi ako mahihiyang sabihin sa kanila kong gano kita ka mahal," Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Parang unti-unti akong nanghina sa sinabi ni Matteo.

"Matteo--," Taging naisagot ko.

"Mary," Lumingon ako kay Rocky. Ang kanyang titig sakin ay sobrang lalim. Tila nasasaktan at nanghihinayang. "Sumama ka sakin," naging maamo ang kanyang mukha. "I'm protecting you from stupid person. Ako ang nakasama mo sa iilang taon. Hindi ko hahayaang masaktan ka ulit. Ayaw kong makita muli ang mga luha mo. Nasasaktan ako sa tuwing umiiyak ka. Mary, I know this is unfair but I am doing this for your good. Hindi ako papayag na mag di'desisyon ka lang bigla. Ayaw ko ng magkamali ka pa Mary. You have to think it twice." Napalunok ako sa sinabi ni Rocky. Parang may bumara sa lalamunan ko at hindi ko siya kayang sagotin. To be honest. Nasaktan ako sa sinabi niya. 

Sobrang sakit ng ulo ko sa eksenang ito. Nanatiling umiiyak si Venus.

"Mary," Binaling ko ang tingin kay Matteo ngayon. Mas lalong pumula ang magkabila niyang pisnge. Ramdam ko ang mainit niyang balat sakin. Napagtanto kong mas uminit sya.

"Mary, let's go." Hinila ako ni Rocky. Mariin akong napapikit bago bumuo ng pwersa para bawiin ang kamay ko na hawak nilang dalawa. Nagulat sila sa ginawa ko. Nagulat sila sa biglaan kong pag sigaw.

"Ano ba," Sigaw ko isa-isa sa kanila. Kanina pa ako nagtitimpi sa galit. "Hindi ko kayo maintindihan. Kanina nyo pa ako hinihila ng palipat-lipat." Sigaw ko. Halos umalingaw-ngaw ang boses ko sa loob ng silid. Tila natahimik sila, at tanging iyak lang ni Venus ang naririnig ko. "Pagod na ako. Alam nyo ba iyon? Pagod na ako. Hindi ko alam kong kanino ako sasama dahil pinag-aagawan nyo ang isipan ko. Nasasaktan ako sa ginagawa nyong dalawa. Hindi ako laruan para hihilain ng ganon ganon lang. Ano bang problema nyong dalawa? Huh?" Kuyom ang kamao ko sa galit. Sobrang sama ng tingin ko sa kanila. Halos hindi ikukubli kong gano ako nasaktan sa nangyayari."Please. Ayaw ko na. Sumasakit ang ulo ko dahil dito. Para kayong mga bata." Sigaw ko. May namumuong luha sa mata ko ngunit pinipigilan ko lang ito.

"You deserve it bitch. Sana ay hindi ka nalang bumalik dito. Sana ay namatay ka nalang sana." Namilog ang mata ko sa sinbi ni Venus. Mabilisan ko syang nilapitan at sinmapal ng napakalakas. Tumagilid ang mukh niya sa sampal ko.

Dali-dali akong hinila ni Rocky, habang si Matteo ay pumagitna samin ni Venus.

"How dare you, bitch. Walangheya ka!" Susugod sana si Venus ng hinala agad ni Matteo ang bewang nito. Mas lalo kong naramdaman ang galit at init sa katawan.

Hinawi ko ang kamay ni Rocky sa braso ko, bago sya tinignan ng masama.

"Bitawan mo ako, Matteo. I'm gonna brick her leg. Napakalanding babae. Hindi ako papayag na magkabalikan kayong dalawa. No, way." Pumigpiglas si Venus. Sa sobrang lakas at laki ni Matteo ay nahawakan niya lang ito ng isang kamay lang.

Kuyom ang kamao ko sa galit. Hindi ko pinapangarap magkaroon ng ganitong kagulong buhay.

"M-Mary. We have to go. Sasaktan ka lang nila dito. Huwag munang pairalin yan desisyon mo. Makinig ka sakin." Napasulyap ako kay Rocky. Sa pagkakataong ito ay mas lalo akong nasaktan sa sinabi niya.

"Enough Rocky. Please enough!" Kalmado kong sagot ngunit may pagbabanta. Natigilan sya sa wika ko. "Ayaw mo akong masaktan? Pero sa ginawa mo ay nasasaktan na ako." Umawang ang labi niya sa sinabi ko. "You can't force me to do that kind of nothing. I have my own decision, Rocky. Nasasakal na ako sa mga bagay na gusto mong mangyari para sakin. I have my own life. You don't need to remind me all the time what Matteo did to me." Hindi ko nalang namalayan na isa-isang tumulo ang luha ko sa harap niya. Sa unang pag-kakataon ay nakita muli ni Matteo ang mga luha ko na dapat hindi lumabas mula saking mga mata.

Hahawiin sana ni Rocky ang luha ko subalit hinawi ko agad ang kamay niya. Natahimik ang buong paligid. Hinahayaan ko ang bawat patak ng aking luha saking mga mata. Ayaw kong may pumunas sa luha ko. I can help myself without anyones help. I can protect myself wihout a man. I can make myself happy without man. I don't need man to make it happier, and I can get over me.

"M-Mary. Para sayo itong ginagawa ko. Please come to me. We will go back to State. Huwag ka ng bumalik dito." Inabot niya ang kamay ko subalit umatras lang ako. Nanatili akong umiiyak. Hindi niya ako naiintindihan.

"I can decide my own, Rocky. It doesn't mean that I am selfish, dahil ikaw ang bumuo sakin ulit." Isa-isa kong hinawi ang mga luha ko. Alam ko sa pagkakataong ito ay kumalat na ang make up ko. Wala na akong pakialam dahil nasasaktan na ako."I have my own decision, Rocky. It doesn't mean also I'm being unfair. But I means that you don't trust me." Bahagyang napayuko si Rocky. Ang kanyang kamao ay kuyom. Panay hawi ko saking mga luha na patuloy ang agus.

"Dahil hindi mo alam ang nararamdaman ko," Malamig niyang saad. Dahan-dahan niyang inangat ang kanyang ulo. Nagulat ako dahil sa namumuong luha sa mata niya.

"R-Rocky," Tawag ko. Mas lalong bumuo ang mga luha niya sa gilid ng kanyang mga mata.

"Mahal kita Mary," Namilog ang mata ko sa sinabi ni Rocky. Tila nanghihina ang tuhod ko huli niyang sinabi. Oo, palagi kong nariring ang katagang iyan pero kakaiba ngayon. Parang may mali na hindi ko alam konh tama ba ito. "I love you and that's the beginning and end of my everything. I can sacrifice myself for you," Napahawak ako sa dibdib. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

"Bakit ngayon mulang sinabi Rocky? Bakit ngayon pa?" Mas lalong bumuhos ang luha ko sa. Humikbi ako sa sakit. Bakit ganito? Bakit ganito ka saklap. I don't remember about love is it. I just remember the hurt and pain.

Lumapit sya sakin at hinayaan kong abotin niya ang kamay. Hinawakan niya iyon ng mahigpit. Ramdam ko ang sakit sa mga bigkas ni Rocky.

"Dahil naging masaya ka sa lalaking dapat ay hindi mo minahal," Wika ni Rocky na agad nitong ikabulagta sa sahig.

Sobrang bilis ng pangyayari.

"Anong sabi mo?" Si Matteo. Mas lalong nanlaki ang mata ko. Nakaupo si Rocky sa sahig na agad sinuntok ulit ni Matteo. "Wala kang karapatang kwestyonin ang pagmamahal ko kay Mary," Sinuntok niya ulit si Rocky.

Sumigaw si Venus na ikinagising ng diwa ko. Dali-dali akong lumapit kay Rocky at tinulongan syang tumayo. Hawak-hawak ni Venus ang braso ni Matteo at pilit itong pinipigilan sa pag sugod.

"Matteo, stop it." Sigaw ko. Dahan-dahan syang kumalma. Hingal na hingal sya sa galit. Napapikit ako. Nahihilo ako. Nagugulohan ako. Sobrang gulo at hindi ko alam kong saan ako tutungo.

"He deserve my punch repeatedly, Mary." Naging bulyaw ang boses ni Matteo. Nakagat ko ang ngipin ko sa galit.

"Bakit? Matteo? Natamaan ka sa sinabi ko diba? Dapat hindi ka minahal ni Mary. You are a coward dude. You don't deserve to be loved again. You know what would I be mad? Dahil minsan ko ng ipinagkatiwala sayo ang babaeng mahal ko. Your a gutless, Matteo. Eitherway you act like a dog, palagi mong sinusundan ang taong ayaw na sayo.." Nagulat ako sa iilang mura na binigkas ni Rocky. Aakmang susugorin sya ni Matteo ng itinulak ko agad siya.

"Umalis ka dyan Mary." Umiling ako bilang sagot. Hindi ko gustong umabot sila sa patayan. "I'm gona take down that fucking man of yours.

"Shut-up Matteo," Pagbabanta ko.

"Fuck you man Just fuck you. I just take whats mine," Mura ni Rocky sa likod ko. Mariin akong napapikit. Ito ang unang pagkakataong marinig ko silang nagmumurahan habang nasa harap ako.

"Tama na please!" Bulyaw ko. Susugod sanA ulit si Matteo ng itinulak ko agad ang dibdib niya. Hindi ko alam kong saan ako kumuha ng lakas para itulak sya.

"You should not miss these scene, Rocky. Fuck you man! Fuck you" Mura ni Matteo.

"Tama na please. Tama na. Nakakapagod na kayo. Nakakapagod na kayo!" Sigaw ko na sobrang lakas. Natahimik silang dalawa. "Nakakasakit kayo ng ulo. Ayaw ko na, ayaw ko na." Dali-dali akong tumungo sa mesa at padabog inabot ang aking bag.

Nag-simula ulit tumulo ang luha ko. Hinarap ko silang may galit.

"Nakakasawang marinig 'yang mga boses nyo. Hindi ko na kayang makitang muli ang pagmumukha nyo. Ayoko ko na kayong makita. Sobrang sakit na! Ang sakit-sakit." Itinuro-turo ko ang aking dibdib. Sobrang sikip ng aking dibdib sa galit. "I'm tired of this. It seems your enjoying fighting here. Magpatayan kayong dalawa dito hanggang sa gusto nyo." Sigaw ko at sabay silang nilagpasan. Dali-dali akong nagtungo sa pintoan.

Hindi pa ako nakakaabot sa pintoan ay may humila na saking palapulsohan.

Nagtama ang mga mata namin. Nasasaktan ako habang tinititigan niya ako ng ganito kalalim.

"I'm sorry," Usal niya. Binawi ko ang kamay ko bago sya sinampal ng napakalakas. Tumagilid ang mukha niya sa ginawa ko. Hingal na hingal akong hinahabol ang aking hininga.

"You need to be responsible and accountable for every words you take, Matteo. Words are not permanent." Halos hindi ko na sya makita dahil sa mga luha kong patuloy ang agus. Ang sakit makita at makaharap ang taong minahal ko ng lubos. Ang sakit isipin na nasaktan ako sa lalaking sinukuan ko ng buong-buo. Ang sakit!

"I was wrong when I hurt you," Bahagya syang yumuko pagkatapos sabihin iyon. Buti at naisipan mong tanggapin na mali ka. You deserve this pain Matteo. Maghirap at magdusa ka.

Hinawi ko ang luha ko.

"Sorry? Para saan?" Sarkastiko kong sambit."Sobra muna akong nasaktan at hindi ko matatanggap ang sorry lang," Padabog kong sabi. "My hearts cannot be unbroken with your fucking sorry, Matteo. Your sorry cannot retrieve angry words that I have spoken. You have to feel what I feel right now. You have to suffer," Huli kong sabi bago tuluyang lumabas ng silid.

Narinig ko pa ang mga pagtawag ni Rocky pero hindi ko na iyon pinansin. Dali-dali akong lumabas ng kompanya ni Matteo na may luha sa mata. Halos napapalingon sila sakin dahil sa itsura ko ngayon. Alam kong nagkalat na ang make-up saking mukha.

Mabilisan kong pinaharurot ang kotse. Panay hawi ko saking luha dahil sa sakit. Para akong bumabalik sa dati. Kong sana buhay pa si Nanay at Tatay ay masaya ako ngayon. Ang hirap mawalan ng magulang. Wala akong mayayakap at maiiyakan.

Hindi ko alam kong sinong timulak sakin para bilisan ang takbo ng kotse. Wala sa sarili akong nagmaneho. I admit, until now I still hurt. I still feel the aching of my heart. Ang sakit lang kasi dahil nagmahal lang naman ako. Bakit nagawa pa akong lukohin ng mga tao?

Kong sana sinabi ni Rocky ng maaga sakin. Siguro ay sya nalang ang minahal ko ng lubosan noon. Sana ay hindi ko na nakilala si Matteo. Sana ay masaya ako sa piling ni Rocky.

Bakit Rocky?

Bakit ngayon ka lang? Bakit hindi mo sinasabi sakin agad na mahal mo ako. Panay tanong ko sayo noo, subalit ang sabi mo ay kaibigan lang ang turing mo sakin. Kaibigan lang pala, pero umasa akong maging isang pag-iibigan tayo hahantong.

Galit ako sayo Rocky. Galit na galit.

Napahigpit ang hawak ko sa manebela. Panay tunog ng aking phine at napagtanto kong si Rocky ang tumawag. Dali-dali kong pinatay ang cellphone. Mas binilisan ko pa ang pagtakbo ng kotse. Halos hindi ko na makita ang daan dahil sa mga luhang humaharang saking mata. Humihikbi ako sa habang umiiyak.

I'm so lost In life right now. I'm blinded. Frustration has pushed me into dark. Nawala na ako sa sarili. Hindi ako makahinga sa sikip ng dibdib ko. I just find out na nawawalan narin ako ng lakas para tapakan ang break. Nanghihina ang tuhod ko dahil sa kakaiyak ko ngayon.

The truth is everyone gonna hurt you, even if your good or bad. Lahat ng tao ay nasasaktan at nanakit. Sa sitwasyon kong ito ay ako ang nasaktan at sakin parin napupunta ang pananakit nila.

Ayaw ko na! Pagod na ako! Tama si Venus kanina. Sana ay namatay nalang ako.

Umabot ako sa traffic light. Wala sa sarili kong pinaharurot ng mas mabilis ang kotse kahit naka STOP ang  sign. Wala na akong pakialam sa mangyayari sakin ngayon.

I'm to weak and sick. Gusto ko ng magpahinga. Mariin akong pumikit. Diretso lang ang titig ko sa daan at nilagpasan ang iilang kotse na nakahelira at naghihintay nalang sa signal.

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko ng makarinig ako ng malakas na bosena sa kaliwang daan. Isang malaking bus ang palapit saking direksyon.

Pumikit ako.

I think this is the end. Makakasama ko narin si Nanay at Tatay.

Continue...