KABANATA 27

"Fuck, Matteo." bulyaw ko na ikinangisi niya. Nakagat ko ulit ang aking ngipin. Oo nga pala? I want to work my sweet revenge. Bakit ngayon lang ako matatakot? Minsan ko na syang hinalikan sa office niya.

Malalim akong huminga. Inayos ko ang aking sarili bago sya nilabanan ng titigan.

Titig na titig sya sakin.

"If you dont love me, already. Then, kiss me one, Mary. Tignan natin kong hindi mo ba talaga ako mahal." hinahamon niya talaga ako? Sige. Tignan natin!

Napapikit ako. Sana hindi ko pagsisihan ang halik na gusto niya. Sana ay hindi ako mag-sisisi sa gagawin kong ito.

Dahan-dahan kong ipinulupot ang aking kamay sa batok niya. *Dug dug dug* Namamawis ang kamay ko dahil sa mabilis na tibok ng aking puso.

Tumingkayad ako at hinuli ang labi niya. Sa pangalawang pagkakataon ay naramdaman ko ang malambot at mainit niyang labi. Dahan-dahang pumikit ang mata ko. Bawat halik ko na ibinibigay kay Matteo at tila nag-iba. Agaran niyang ipinulupot ang kanyang kamay saking bewang. Ikinulong niya ako at tila ayaw niya akong pakawalan. Mas lalo niya akong idinikit saking kotse.

Hindi ko alam kong bakit hindi niya ako hinahalikan pabalik. Hinahayaan niya lang akong halikan sya ng paulit-ulit.

Kumunot ang noo ko kaya minabuti kong huminto. Inatras ko ang aking ulo sabay ng paglaki ng aking mata. Isa-isang pumatak ang mga luha ni Matteo sa mata niya. Hindi ko magawang ikalas ang aking kamay sa kanyang batok.

"M-Matteo," aakmang itutulak ko sya ng mas idinikit niya ang katawan sakin. Hindi ko alam na sa bawat angkin ko sa labi niya ay naluluha pala sya. Bakit ako nasasaktan sa mga luhang iyon?

"You used to love me, I know you did." ngiti niya kahit may luhang pumapatak sa kanyang mata. Bumagsak ang kamay ko sa dibdib niya. Gusto ko ng makawala sa kanya ngunit sobrang sikip ng aking dibdib. "You dont love me anymore, huh? Not even a little? Bakit ka nag-sinungaling Mary? Ramdam ko sa bawat halik mo kanina. I know you still love me." itinulak ko sya ng mahina ngunit ayaw niyang umalis. "We're not done yet. I am asking you, Mary." dugtong niya na may luha parin.

"Nakakailang sagot na ako, Matteo. Wala na akong nararamdaman sayo. Hindi na kita mahal." kalmado kong sagot. Dahan-dahan syang yumuko rason kong bakit naamoy ko ang mabango niyang buhok. Napapikit ako. Halos marinig ko ang tibok ng aking puso.

Bumitaw ang isa niyang kamay saking bewang.

Isa-isa niyang pinunasan ang mga luha sa kanyang mata gamit ang likod ng kanyang kamay. Halos hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko ngayon. Gustohin ko mang umalis ngunit may pumipigil sakin. Ibinalik niya ang tingin sakin. Kitang-kita sa mukha ni Matteo ang pagod. Kahit madilim sa parking lot ay mas lalo kong napagkikitaan ang kulay palubog na araw niyang mga mga mata.

Nakahawak ang isa niyang kamay saking bewang habang ang isa ay nakatukod sa gilid ng aking balikat.

"M-Mary," isang paos na boses ang binitawan niya. "I am sorry. But please let me do this." sobrang bilis ng pangyayari.

Hinila ni Matteo ang batok ko at sinungkaban ako ng halik. Sinuntok ko sya sa dibdib ngunit hindi sya nasasaktan. Pumipiglas ako sa bisig niya ngunit mas lalo niyang inahas ang kanyang kamay saking bewang.

Bawat kagat ni Matteo sa labi ko ay halos masaktan ako. Hindi ko alam kong anong klasing halik ito dahil kinakagat niya ang ibabang labi ko. Hindi ko nalang namalayan na dahan-dahang gumapang ang kamay ko sa kanyang braso hanggang sa leeg. Mabilisan kong ipinulupot ang aking kamay sa leeg niya.

Dahan-dahan akong umangat dahil sa pagbuhat niya sakin. Nakabahagi ang magkabilang kong hita sa bewang niya. Isinandal niya ako sa kotse ko.

Tila nawawala ako sa sarili ko. Tila hindi natatakot o nahihiya na baka may makakakita samin dito.

Bawat halik ay sobrang bagsik. Bawat haplos ni Matteo sa likod ko ay napakamarahas. Halos mapunit ang damit ko dahil sa kamay niyang naglalaro saking likod.

Wala na. Wala na akong laban dahil nadala na ako sa sarili kong pagnanasa. Ang huwisyo ng aking damdamin ay sumasabay sa halik ni Matteo.

"M-Matt--," itinulak ko sya subalit hinila niya lang ang likod ko para mas dumikit pa sa katawan niya.

Nakagat ko ang labi ko! Napapikit ako ng maramdaman ko ang maumbok niyang dinadala sakin. Dahah-dahan niya akong ibinaba.

Hindi ko alam kong pano niya nagawang buksan ang driver seat ng ganon kadali. Mabilis niya akong pinaupo mula roon. Sumunod sya sakin at agad niyang isinara ang pinto.

Nagulat ako dahil nagawa niyang akong buhatin sa may bewang. Pinaupo niya ako sa hita niya.

"M-Matt--- H-Hindi-- P-Pwede," halos putol-putol ang boses ko ng hinalikan niya ako sa leeg.

Nakagat ko ang aking labi. Halos masugatan ang aking labi dahil sa nararamdaman ko ngayon. Hinalikan niya ako sa panga, leeg maging sa tenga. Napasabunot ako sa buhok ni Matteo. Ano ba itong ginagawa ko? Bakit ko sya hinahayaang tikman at lasapin ako? Ghad, Mary. Nadala ka nanaman sa tukso.

Nang mag-sawa sya saking leeg ay ibinalik niya ang labi niya saking labi. Inaangkin niya ang bawat sulok ng aking labi. Ang kamay ni Matteo ay dahan-dahang bumaba saking hita. Hinila niya ako para dumikit ang kanya sakin.

"Ah. Matt--- Matt!" hindi ko maiwasang hindi sumigaw. Isinandal niya ang likod ko sa manebela.

Dahan-dahan niyang ibinaba ang strap ng aking dress. Napatitig si Matteo saking cleavage. Napalunok ako!

"I missed you so much, Mary. Bakit mo ako binaliw ng ganito?" hinalikan niya ang cleavage ko gamit ang kanyang dila.

Napapikit ako! Tila nag away-away ang mga paru-paro saking dibdib. Dahan-dahang naglakbay ang kanyang dila pababa sa cleavage ko.

Damn! Gusto ko syang pigilan ngunit may pumipigil naman sakin. Tila nag eenjoy ako. Tila may gusto akong abotin at ayaw ko syang huminto.

"Matt--," tanging pangalan niya lang ang nasambit ko dahil naabot ng kanyang labi ang tutok ng aking bundok.

Bumaon ang kuko ko sa likod ni Matteo. Halos mapunit ang damit niya  sa ginawa ko. Nakagat ko ang aking ibabang labi dahil sa ginawa niya ngayon. Para bang gusto kong ibaba niya ang damit ko ng sa ganon ay mas lalong niyang maangkin ang dibdib ko.

Tila nasisiyahan si Matteo sa ginagawa niya. Bawat simsim, ismid at sip-sip niya saking dibdib ay nagpapanginig saking katawan. Ang isa niyang kamay ay naglalaro saking isang dibdib. Napatingala ako. Halos imudmod ko sya saking dibdib. Ayaw kong tumigil sya ngunit may pumipigil naman sakin.

Naalala ko ang ginawa niyang pananakit sakin. Naalala ko kong pano niya ako pinagtaboy noon. Bakit ganito? Bakit hinahayaan ko syang pagbuksan ng pintoan ko.

Ang mata kong nakapikit ay biglang napadilat ng maramdaman kong dahan-dahan niyang ibinaba ang zipper sa likod ng aking dress.

Nanginginit ang pisnge ko sa kahihiya. Ang puso ko ay nagliligyab sa panghihinayang. Mabilisan kong itnulak si Matteo bago niyakap ang aking sarili.

"Shit!" dali-dali akong umalis sa pagkakaupo sa hita niya. Dali-dali kong inayos ang aking damit. Sumulyap ako sa kanya na may kahihiyan.

"Mary, I'm sorry." inabot niya ang kamay ko ngunit umusog lang ako.

"Dont touch me." padabog kong saad at dali-daling lumabas ng kotse. Iniwan ko sa loob.

Yakap-yakap ko ang aking sarili habang naglalakad. Alam kong nakabukas pa ang zipper sa likod ko. Dali-dali akong sumakay ng elevator. Pagdating ko sa condo ko ay dumirekta agad ako sa banyo.

Dali-dali kong hinubad ang aking damit saka sinalubong ang mainit na tubig sa shower. Napapikit ako at dahan-dahang hinaplos ang bawat bahagi ng aking katawan kong saan ay nasisiyahang halikan ni Matteo.

Nag-sisisi ako. Bakit hindi manlang ako pumalag? Bakit hindi ko manlang nagawang bumarang sa ginawa niya sakin?

Napapikit ako. Hindi ko na sya mahal pero bakit pagdating sa mga ganoong bagay ay bumabalik lang sakin ang lahat?

Napasabunot ako saking buhok! Hindi maaring mahalin ko si Matteo ulit. Sa kabila ng pananakit niya sakin ay alam kong wala na akong nararamdaman sa kanya.

Kahit ilang beses niya akong tikman. Hinding-hindi niya muling matitikman ang matamis kong pagmamahal. Never!

Ilang araw ng hindi nagpapakita sakin si Matteo simula nong nangyari sa parking lot.

Hindi ko alam kong bakit. Nakakahiya ang ginawa ko, nakakahiya ang ginawa namin. Hindi ko sukat akalain na sa isang bulong lang at haplos ni Matteo ay nadala ako.

Bakit ganon kadali? Bakit pagdating sa malamig niyang boses ay hindi ko kayang kontrolin ang aking sarili. Naiinis ako, naiinis sa sarili ko. I'm to weak when it comes to him. Hindi maari, hindi maaaring manghina ako pagdating sa kanya. He's the reason why I'm still feel this aching. He's the reason, why I am back to pull them into hell.

Napahilamos ako saking mukha habang nakatukod ang magkabilang siko sa counter. Napahilot ako saking noo. Mamayang gabi na ang party, kailangan kong maghanda sa muling pagharap namin ni Mr. Francisco. Naikuyom ko ang aking kamao. Gusto kong isampal sa kanya ang isang milyon na ibinigay niya sakin, kapalit ng pag-alis ko at pag-lisan sa buhay nila.

Bakit ganon ang ama ko? Bakit hindi niya ako magawang tanggapin? Anong mali sakin?

Napasinghap ako bago dahan-dahang napaupo sa highchair. Its so hard to pretend that I'm okay, but its not. Ang hirap, at ang sakit. Wala na nga si Nanay at Tatay, pati ba naman ang totoo kong Tatay ay ipinagtaboy ako?

Mahirap ba akong tangggapin? Mahirap ba akong mahalin?

I'm so stupid because I let all of these things happened. Im the one who hurt myself. Sorry, I'm very sorry. I never ment to ask everything I have now. Kusa itong dumating sakin na hindi ko hinihingi. Isang kumpleto lang naman na pamilya ang gusto ko. Gusto ko ng kumpletong pamilya at masaya. Isang pamilya na bubuo sakin ulit.

Nakagat ko ang ngipin ko dahil naalala ko si Mr. Francisco.

I'm so stupid fuck this stupid brain of mine. Bakit tinanggap kong magpakalayo sa pamilya nila Venus? Bakit tinanggap ko ang isang milyon na iyon? Kailangan ko ba talagang pagsisihan ang pag-alis ko sa Gregoria? Kailangan ko ba talagang pagsisihan kong bakit pumunta pa ako dito sa Manila? Kailangan ko ba talagang sisihin ang sarili ko? I dont know, I just want to believe that everything is happen for a reason. May rason kong bakit napadpad ako dito sa Manila. Kong hindi sila dumating sa buhay ko, hindi ko maabot kong anong meron ako ngayon. Acceptance is the best key to moving on. Kailangan kong tanggapin kong anong meron ako ngayon.

I know. I know I'm so stupid to be afraid but I'm certain nothing will change. Ito na ako ngayon, ang kailangan ko lang gawin ay harapin ang sumusunod na araw. Kailangan kong ipagpatuloy ang plano ko.

Dali-dali akong bumaba sa highchair at nagtungo saking kwarto. I text Rocky for the welcome party this evening. Kailangan ko syang isama duon. Sana lang ay hindi sya busy ngayon.

Me: Rocky, busy ka ba? Remember that I told you. Yung welcome party para sakin sa St. Peters. Makakapunta ka ba?

Nakatitig ako sa screen ng aking phone. Naghihintay sa reply ni Rocky. 

Dumaan ang ilang minuto ay wala parin syang reply. Napagdesyonan kong kumain muna ng almusal. Binusog ko ang aking sarili sa masarap kong niluto. Kahit mag-isa akong kumakain ay iniisip ko nalang ang masasayang alaala namin ni Nanay at Tatay. Masakit man, subalit kailangan kong isipin ang masasayang bagay dahil duon lang ako nagiging malakas at masiglang muli.

Pagkatapos kong kumain ay bumalik ako saking kwarto. Dali-dali kong inabot ang aking phone sa mesa. Tumambad sakin ang pangalan ni Rocky sa screen.

From Rocky:

Yes, sasamahan kita. Susunduin kita mamaya, Mary. I missed you already.

Lumapad ang ngiti ko sa nabasa. Napasinghap ako, bago nag-simulang mag tipa. Nireplyan ko muna si Rocky bago napagdesyonang maglinis ng condo. I already text the four girls. Gusto ko sana silang imbetahan sa party ngunit mukhang may trabaho sila mamaya. Ayaw ko namang maging unrespected sa paningin ni Clifford.

Nagpahinga muna ako saglit ng ilang oras. Nang magising ako ay sakto alas singko na ng hapon. Dali-dali akong tumungo sa banyo at naglinis ng sarili. Pagkatapos ay dumirekta na agad ako sa salamin mula saking kwarto.

Sinimulan ko naring ayusin ang aking itsura. Isinuot ko muna ang kulay pulang long gown. Backless ang likod nito at v-neck naman sa harap. Halos makita ang dibdib ko sa suot kong ito. 

Naglagay narin ako ng make up saking mukha. I used nightshade eye soot for the eyes, desire and ghost light on cheeks and night wanderer on lips. I curl my edge hair to.

Isang oras akong nag-ayos sabay ng pag doorbell ng pintoan. Tinignan ko muna ang sarili ko sa salamin bago tumulak palabas ng kwarto.

Pagbukas ko ng pinto ay bumungad sakin si Rocky na nakangiti. Suot ang kulay itim na suit ay mas lalong napagkikitaan ang ka gwapohan niya. Ang kanyang buhok ay sobrang linis at mukhang bagong gupit. Sobrang perpekto talaga ng mukha ni Rocky. Ang kanyang awra na mahinhin ngunit may matinik na tingin.

Nakapamulsa sya sa harap ko. Titig na titig sya sakin head to toe.

"Napakaganda mo, Mary." ngisi niya na ikinatawa ko.

"Ikaw nga eh. Napaka gwapo mo." puri ko naman na ikinakalmot niya sa kanyang batok. "Hali ka pumasok ka muna." anyaya ko bago sya pumasok. Sumunod sya sakin papuntang sala.

Humarap ulit ako sa kanya na may ngiti.

"May gusto ka bang inumin? Bakit ang aga mo?" ngiti ko ngunit may kunot noo. Napanguso si Rocky kaya hindi ko maiwasang hindi matawa.

"Ayaw mong nandito ako?" sa pagkakataong ito ay ako nanaman ang ngumuso.

"Sira." hinampas ko sya sa braso kaya napahimas sya sa kanyang braso. "Tataposin ko muna ang pag-aayos, then after this aalis na tayo." dahan-dahang tumango si Rocky bilang tanda ng sagot.

Tumulak narin ako pabalik sa kwarto ko. Minabuti kong magpatuloy sa pag mi'make-up. Mga walong minuto ay natapos narin ako.

Sabay kaming lumabas ni Rocky sa condo ko. Gamit ang kotse niyang kulay itim na Jaquar ay hindi ipagkakaila kong gano nakataas ang naabot ngayon ni Rocky. Mag iilang buwan na ako dito sa Manila at hindi ko manlang nabisita ang Mommy at ang kapatid niya. This time, I have to visit them pagkatapos ng lahat ng 'to.

Sobrang tahimik namin ni Rocky sa byahe. Hanggang sa makarating kami sa St. Peters. Pinark niya ang kotse sa may parking area bago ako sumulyap sa kanya. Nagtama ang mata namin.

"Kaya mo na bang harapin si Mr. Francisco?" tanong sakin ni Rocky na may pag-aalala. Dahan-dahan akong nagbuntong hininga.

"We're already here, maybe I have to." sagot ko na may ngiti. Dahan-dahang sumilay ang ngiti ni Rocky sa kanyang labi. Inabot niya ang kamay ko at hinawakan niya iyon ng mahigpit.

"Tinalikuran ka man nilang lahat. Pero ako, hindi. You are not alone, I am here with you." sobrang sarap pakinggan. Ang sarap pakinggan ng paulit-ulit iyon galing kay Rocky.

"Thank you, Rocky. Lets go inside." suhestyon ko na ikinatango niya. Dali-dali syang bumaba ng kotse bago umikot sa direskyon ko.

Pinagbuksan niya ako ng pintoan. Inalalayan niya akong lumabas. Napatitig ako sa mukha niya. Hindi ko alam pero parang may nag-bago sa mukha ni Rocky, siguro ay madilim lang dito sa labas ng hospital. Kumunot ang noo ko sa pamumutla ng kanyang labi.

"R-Rocky may sakit ka ba?" tanong ko na ikinailing niya. Agaran ko syang hinaplos sa leeg at noo subalit wala naman.

"Nah. Why?" tipid niyang sagot na ikinaliit ng aking mata. Hindi ko sya sinagot at dali-daling binuksan ang sling bag. Kinuha ko ang kulay lashes na lipstick. Kumunot ang noo ni Rocky ng makita iyon. "Hey, what are you doing? Dont tell me you gonna." Lumapit ako sa kanya at aakmang idadampi sa kanyang labi ang lipstick ng hinawi niya ang kamay ko. "Mary? Lalagyan mo ako niyan? No." bahagya syang umatras na ikinatawa ko.

"Kaunti lang naman. Namumutla ka kasi." napakalmot sya sa kanyang batok. Rinig na rinig ko ang munti niyang buntong hininga. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya.

"Fine, kaunti lang huh? Please Mary ayaw kong nagmumukhang bading." ma awtoridad niyang sagot na ikinatawa ko. Napailing ako sa tawa bago sya nilagyan ng lipstick. Isang mababaw lang naman para matakpan 'yong pamumutla niya.

Pagkatapos non ay tumulak na kami papasok ng Hospital. Hawak-hawak ko ang braso ni Rocky na may kaba. Hindi dapat ako kabahan, I have to relax. Marahan kong ipinikit ang aking mata.

Bahagya akong nag taas ng kilay dahil sa mga iilang dekorasyon sa labas ng hospital. May sumalubong samin na tatlong lalaki na sobrang pormal din nga mga suot. Lahat sila ay nakaputing suit na may name tag sa kanilang kaliwang dibdib. Buti nalang at sumunod sila sa maari kong gusto. Ayaw kong may social media na may sumalubong sakin. Ayaw ko ng camera, kuha dito kuha doon. Only I need is I want to see my father face reaction. Just so on!

"Goodevening Maam and Sir," sabay bati nilang tatlo bago nag bow. Bumati din kami ni Rocky sa kanila.

"Goodevening. We are here for the welcome party. I am Marylyn Alemania Montano." naglahad ako ng kamay bago tinanggap ng isang lalaki. Ngayon ay alam ko na kong anong ranggo nila sa hospital na ito.

"Hi maam. Isang karangalang makilala at makausap ka. I am Doctor Gerenia, I am Doctor of Veterinary medicine." nakipag shake hands ako kay Dr. Gerenia. Maging si Rocky ay ganon din. Nagpakilala din samin ang dalawa niyang kasama.

Sabay kaming pumasok sa loob ng hospital. Halos hindi ako makalakad ng direkto. Gumugulo parin sa isip ko kong anong gagawin ko ngayon. Kong anong sasabihin ko pag nasa harap na si Mr. Francisco.

Inayos ko ang aking lakad habang nakapulupot ang kamay sa braso ni Rocky. Panay sulyap ko sa kanya ngunit nasa harap lang ang kanyang titig. Ngumiti ako sa nadadaanan namin. Pinaghandaan talaga nila ang lahat. Everyone greeted me respectedly. Mula sa mga dekorasyon sa buong paligid at mula sa mga empleyado sa hospital. Maging ang mga patient ay napapangiti samin ni Rocky.

"This way Madamme and Sir," iminuwestra ni Dr. Gerenia ang kamay niya sa isang malaking pintoan.

Nilaliman ko ang aking hininga. Pumikit ako ng mariin bago sinabi sa isipan ang lahat ng aking gagawin. You can do this, Mary. All you need to do is act like a strict, bold, ambitious and humble. Kailangan kong sarkastikohin si Mr. Franciso.

"Okay ka lang?" Tanong bigla sakin ni Rocky. Hinawi niya ang kamay ko sa kanyang braso at ibinaba niya iyon sa kanyang kamay.

*Dug dug dug* sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa ginawa ni Rocky. Halos manghina ang tuhod ko sa mainit niyang palad na nakadampi saking palad.

"Just hold my hand tight and everything will be alright." wika ni Rocky na ikinatango ko. Ibinalik niya ang kanyang tingin sa harap ng makarating na kami sa dulo ng pintoan.

Dahan-dahang binuksan ni Doctor. Gerenia ang magkabilang pintoan. Sumalubong samin ang maliwanag na ilaw at ang mga nagsitayuang mga tao sa paligid.

Lahat sila ay nakatingin sa direksyon namin ni Rocky. Napahawak ako ng mahigpit sa kamay niya sakin. Iginala ko ang aking paningin sa buong silid. Lahat sila ay nagbulong-bulongan. Ang iba ay nakangiti at ang iba naman ay walang ekspresyon. Mula sa mga Doctor, cheif, nurse, employee ay nasa akin lamang ang titig nila.

Napadpad ang mata ko sa unahang upoan. Bahagya akong nag-taas ng kilay sa nakita. Halos lumuwal ang mata niya ng makita ako. Ang kanyang bibig ay nakabuka sa gulat.

Hi, Mr. Francisco. I am your daughter. Meet me as well. Ngumiti ako sa kanya nang may pang-aasar. Kitang-kita sa kamay niya kong gano niya ito ikinuyom sa galit. I dont mind him, anyway.

Inilipat ko ang aking mata sa katabi niya. Kasama niya pala si Venus at si-----

Matteo?

Maging silang dalawa ay nagulat ng makita ako. Halos hindi makapaniwala at tila nagmumukha akong multo.

Hindi ko alam kong bakit kumukulo ang dugo ko ng makita si Matteo ngayon. He's holding Venus wrist while Venus smilling at me in sarcastic way.

What I am expecting for? Long live pala silang dalawa huh? Well, tignan lang natin. I just find my suit. Let see how they strong they are. Tignan natin kong hanggang kailan yang forever nyong dalawa.