บทที่ 430 รีบร้อน
การแสดงออกว่าหวาดกลัวทางอารมณ์จริงๆ จะโน้มน้าวใจผู้คนได้ง่ายกว่าการแสดงมาก
จางจิ้งอานเดินไปที่กล้องของเจียงเซ่อ ตอนนี้เธอก็เหมือนกับนกน้อยที่ได้รับบาดเจ็บที่นอนเอาหัวซุกปีก ทั้งๆ ที่ถูกมัดเชือกอยู่
เขาพลันถอนหายใ จ หลายเดือนมานี้เจียงเซ่อไม่ได้อยู่เฉยๆ อย่างที่คิดไว้จริง ๆ เธอเข้าใจจิตใจของถังจิ้งได้เป็นอย่างดี และสามารถตีความความบริสุทธิ์และความอ่อนแอของถังจิ้งได้ถูกต้อง และในตอนนี้เธอยังถ่ายทอดความสิ้นหวังและความหวาดกลัวออกมาได้อีกด้วย